เช้าวันนี้ต่างไปจากทุกวัน นั่นเป็นเพราะฉันสามารถลืมตาตื่นขึ้นมาและทอดมองดูสิ่งที่อยู่รอบข้างได้ ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่มองเห็นก็เพียงแต่แสงมัว ๆ เท่านั้น
ตุบ!
ในขณะที่ฉันกำลังพับเก็บผ้าห่มให้เข้าที่ จู่ ๆ หนังสือสวดมนต์ที่วางอยู่บนขอบโต๊ะก็ร่วงหล่นลงมา ทั้งที่มองดูจากตำแหน่งแล้วมันไม่น่าจะหล่นลงมาได้ หากไม่มีใครไปเดินชน
“แก้วเหรอ”
ฉันเม้มปากชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และดูเหมือนจะเป็นเขาจริง ๆ เพียงแค่อีกฝ่ายไม่กล้าที่จะขานรับ คงกลัวว่าพี่สิงห์จะดุอีกนั่นแหละ
“นั่นแก้วใช่ไหม”
“นะ หนูขอโทษจ้ะ แค่เข้ามาส่องดูว่าพี่คนสวยตื่นหรือยัง”
ร่างเล็กที่โปร่งแสงค่อย ๆ โผล่ขึ้นมา แม้ไม่ได้ชัดเจนเป็นตัวคนที่สามารถจับต้องได้ แต่ก็ไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่จินตนาการเอาไว้แต่แรก
“ไม่เป็นไรเลย อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สิ”
ฉันรีบเปิดมุ้งออกไปพูดคุยกับเขา พลางยิ้มกว้างแสดงความเป็นมิตรอ
