สีดายกมือรับไหว้คนป่วยที่ตัวเองตั้งใจมาเยี่ยม ขยับตัวหลีกทางให้รามิลวางของเยี่ยมไข้ที่แวะซื้อระหว่างทางไว้บนโต๊ะ “หาไม่ยากนะ พี่มิลเขารู้ทาง แล้วนี่ปรางอยู่กับน้องสองคนเหรอ?”
“ใช่ค่ะ พ่อกับแม่ออกไปซื้อของที่ตลาด” มะปรางตอบ มองไปที่ของเยี่ยมที่วางอยู่บนโต๊ะ มีทั้งกระเช้าผลไม้ กระเช้าอาหารเสริมเพื่อบำรุงสุขภาพ “พี่สีดาไม่เห็นต้องซื้อมาเลย แค่มาเยี่ยมปรางก็ดีใจแล้ว”
สีดายิ้มให้คนป่วยที่อาการดีขึ้นมา “เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บแผลอยู่มั้ย?”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แผลก็ไม่ค่อยเจ็บแล้ว ก็มีเจ็บบ้างตอนลุกขึ้นกับตอนเดิน ตอนแรกปรางก็คิดว่าตัวเองจะแย่กว่านี้” มะปรางนิ่งเมื่อต้องพูดเรื่องที่ตัวเองต้องพักยาว “หมอบอกว่าปรางต้องพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านอีกสองอาทิตย์ เลยทำให้พี่สีดาต้องลำบาก งานตัวเองก็เยอะอยู่แล้วยังต้องมารับงานปรางเพิ่มอีก”
ตาแดงๆของคนป่วย ทำให้สีดาต้องย้ายไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกัน ยกมือขึ้นแตะ
