หนึ่งปีต่อมา...
สิบสี่นาฬิกาของบ่ายวันเสาร์ เสียงประกาศจากเจ้าหน้าที่แจ้งการมาถึงของเที่ยวบินที่มาจากเชียงใหม่ที่ดังขึ้นภายในอาคารผู้โดยสารของสนามบินดอนเมือง ทำให้สีดาขยับตัวลุกจากที่นั่งเดินไปที่ประตูทางออก หาจุดที่คิดว่าคนเดินออกมาจะมองเห็นได้ง่าย ระหว่างยืนรอก็พยายามสอดส่องสายตาเพื่อมองหาคนที่ตัวเองตั้งใจมารับ เกือบสิบห้านาทีที่สีดายืนรอ ก่อนจะเห็นร่างสูงของรามิลเดินลากกระเป๋ามาพร้อมกับผู้โดยสารกลุ่มใหญ่
แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ทว่ารามิลก็ยังโดดเด่น ใบหน้าหล่อคม ส่วนสูงหนึ่งแปดสิบกว่าที่ดูสง่าผ่าเผยของเขาสามารถดึงดูดสายตาของคนรอบข้างได้เสมอ รวมทั้งสีดาที่สามารถมองเห็นเขาได้ทันทีแม้จะอยู่ไกลกัน รามิลยังอยู่ในชุดทำงานเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลคสีดำ ก็คงเป็นชุดที่เขาใส่ประชุมกับลูกค้าก่อนจะขึ้นเครื่องมากรุงเทพฯ
สีดายิ้มกว้าง ยกมือขึ้นโบกไปมาเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเธออยู่ตรงนี้
ค
