ของกำนัล 13 | กล้าขอก็กล้าให้
1161 คำ
ไมอาเบือนใบหน้าหนีไปทางอื่น เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือผิดหวังที่ได้ยินธีสิสพูดแบบนี้ แค่รู้สึกสมเพชตัวเองที่ต้องกลายมาเป็น ‘ของเล่น’ ของผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขา
“พี่ธีสิสคะ”
“ว่าไง” น้ำเสียงเรียบเย็นของเขายังฟังดูไม่ใส่ใจนัก ขณะใช้ปลายนิ้วไล้ผมของเธอเล่นเบาๆ
“พี่ธีสิสเป็นเพื่อนกับสามีเพื่อนสนิทของไมอา เราสองคนเจอกันบ่อย แถมครั้งหนึ่งยังเคยนั่งดื่มด้วยกัน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ดวงตาหลุบต่ำ ซ่อนแววลังเลและความรู้สึกหนักอึ้งในใจ “วันนี้ไมอาอยากจะขออะไรพี่ธีสิสสักอย่าง…จะได้ไหมคะ”
“เธอจะขออะไร?”
ไมอาสูดหายใจลึกเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดออกมา
“ระหว่างที่ไมอาอยู่เป็นของเล่นของพี่ธีสิส…” เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่จะขอเขาในเรื่องที่รู้ไม่ควรเอ่ยขอ เธอหลุบตาต่ำลงมองแผงอกแกร่งอย่างครุ่นคิดดีๆ อีกรอบ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองเขาที่รอฟัง “พี่ธีสิสนอนกับไมอาแค่คนเดียวได้ไหมคะ”
สิ่งที่เธอขอมันคงยากเกินไปสำหรับคนอย่างธีสิส ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่หมุนเวียนเข้ามาในทุกค่ำคืน ไม่ว่าจะเป็นนางแบบ ดารา หรือแม้แต่สาวสังคมชั้นสูง ผู้หญิงเหล่านั้นพร้อมจะทิ้งทุกอย่างเพียงเพื่อได้ใกล้ชิดเขา และเขาก็ไม่เคยปฏิเสธ
คนอย่างเขาไม่มีทางหยุดอยู่ที่ใครคนเดียว… ไมอาคิดในใจ ขณะที่หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและความไม่มั่นใจในคำขอของตัวเอง
ธีสิสเป็นนักล่าโดยสัญชาติญาณ เป็นผู้ชายที่มองความสัมพันธ์ทุกอย่างเหมือน ‘เกม’ และเธอ…ก็เป็นเพียงแค่เบี้ยตัวหนึ่งในเกมที่เขาสนุกกับมันเท่านั้น
ธีสิสนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อย ขณะมองใบหน้าซีดเผือดและสายตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนของไมอา เขาไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะกล้าเอ่ยขออะไรแบบนี้ โดยเฉพาะกับคนอย่างเขาที่ไม่เคยยึดติดกับใครหรืออะไรเป็นพิเศษ
“ทำไมฉันต้องทำตามคำขอของเธอ?” เขาถามเสียงเรียบ
“ไมอารู้ค่ะว่าพี่ธีสิสคงไม่ยอม แต่ไมอาก็รักศักดิ์ศรีของตัวเองเหมือนกัน ที่ไมอายอมลดศักดิ์ศรีลงมาเป็นของเล่นของพี่เพราะไมอามีเหตุผล ไม่ได้ทำเพื่อคุณพ่อ แต่ทำเพื่อใครสักคนที่ไมอารัก”
“…”
“แค่อยากให้พี่ธีสิสรู้เอาไว้ว่าไมอาไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่เพราะไมอาไม่มีทางเลือกเลยยอม” น้ำเสียงของคนป่วยเริ่มสั่นเครือมากขึ้น ในขณะที่ดวงตาเริ่มแดงก่ำเพราะมีน้ำตาคลอ
“เป็นแค่ของเล่นบนเตียง แต่กล้าเรียกร้องขนาดนี้เลยเหรอ” เขาไม่เคยเจอผู้หญิงประเภทแบบไมอา ส่วนมากยอมเขาหมดไม่ว่าเขาจะมีกี่คน ทว่าไมอากลับเป็นคนแรกที่กล้าเอ่ยขอเขา
เธอเป็นของเล่นชิ้นแตกต่างจากคนอื่น…
“งั้นพี่ธีสิสกล้าให้ไมอานอนกับคนอื่น นอกจากพี่ธีสิสไหมคะ”
คำถามนั้นทำเอาธีสิสชะงัก ดวงตาคมเข้มดำมืดลงในทันที รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนริมฝีปากหยัก แต่แววตากลับไร้แววขำขัน
“ต่อรองเก่งนี่” ก้านนิ้วเกลี่ยแก้มใสเบาๆ อย่างอ่อนโยน หากแต่ไมอากลับรู้สึกเหมือนปลายนิ้วของเขาทิ้งความเย็นเยือกไล่ไปทั่วร่าง
“ไมอาแค่กลัว…”
“กลัวอะไร?”
“กลัวติดโรคค่ะ” เธอตอบไปตรงๆ
ธีสิสหัวเราะออกมาอย่างนึกขำ ก่อนจะเปลี่ยนจากลูบแก้มใสเป็นโน้มหน้าเข้าไปใกล้คนป่วย มือหนาวางประคองข้างเอวบาง ริมฝีปากหยักได้รูปจูบเบาๆ ลงหัวไหล่มนแล้วช้อนสายตาขึ้นมองไมอาที่นั่งแข็งทื่อราวกับรูปปั้น
“ไม่ต้องห่วง ฉันเป็นคนระวังตัวเรื่องพวกนี้เหมือนกัน เวลานอนกับใครฉันไม่เคยเอาสดสักคน แต่…” ธีสิสพูดต่อพร้อมยื่นมือไปเชยคางเธอขึ้นให้สบตากันตรงๆ “ในเมื่อเธอกล้าขอ ทำไมฉันจะไม่กล้าให้”
“ขอบคุณค่ะ” เธอพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร ไม่เคยมีของเล่นชิ้นไหนที่กล้าต่อรองกับฉันขนาดนี้”
“ค่ะ ไมอารู้” เธอรู้ดีว่าที่ธีสิสยอมรับเงื่อนไขของเธอไม่ใช่เพราะความเมตตา แต่เป็นเพราะอยากเอาชนะเธอมากกว่า
“ฉันซื้อยามาให้ มีทั้งยาลดไข้และยา…ทาข้างล่าง”
ไมอาหลบสายตาแทบไม่ทัน รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งหน้า เธอขยับริมฝีปากเหมือนจะเถียงอะไรบางอย่างแต่ก็เลือกที่จะเงียบ เพราะรู้ดีว่าเถียงไปก็ไม่ชนะเขาอยู่ดี
ธีสิสเห็นท่าทางนั้นแล้วก็ยิ่งหัวเราะในลำคอด้วยความขบขัน เขาโยนถุงยาไว้บนโต๊ะ สายตาคมยังไม่ละจากใบหน้าเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ฉันทาให้เอาไหม” เขาแกล้งกระซิบหยอก
“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ! ไมอาทาเองได้” เธอรีบตอบแทบไม่ทัน
“ฉันจะกลับแล้ว แค่แวะมาดูว่าเธอป่วยจริงหรือเปล่า”
“ค่ะ…” เมื่อเธอลุกออกจากตักแกร่งเขาก็หยัดกายขึ้นตามเต็มความสูง “เดี๋ยวไมอาเดินไปส่ง”
“อยากให้ฉันรีบกลับขนาดนั้นเลย?” เขายักคิ้วถามติดจะหงุดหงิด หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงอยากให้เขาอยู่ต่ออีกสักนิด แอบไม่สบอารมณ์นิดหน่อยที่ไมอาแสดงออกตรงกันข้ามกับที่เขาคาดหวัง
ยิ่งเธอทำแบบนี้มันยิ่งอยากทำให้เขาเอาชนะ…
“พี่ธีสิสต้องการให้ไมอาตอบตรงๆ หรือตอบแบบรักษาน้ำใจดีคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอไม่ใช่คนชอบเอาใจใครหรือพูดจาหวานหู แต่ถ้าเขาต้องการให้เธอตอบในแบบที่เขาต้องการก็พร้อมทำให้
“ช่างเถอะ” เขาตัดจบ เพราะไม่เคยโดนผู้หญิงปฏิบัติแบบนี้ด้วยมันเลยทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เขาก้าวเท้าแล้วเดินออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรต่อ
ไมอารีบเดินตามเพื่อไปส่ง ไม่ทันอ้าปากบอกลาคนตัวโตก็เปิดประตูออกไปเองแล้ว ท่าทางดูไม่ค่อยพอใจกับเธอเสียเท่าไร
ถามว่าแคร์ไหม? ไม่แน่นอน
เธอปิดประตูลงแล้วพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินกลับไปดูยาที่เขาซื้ิอมาให้ เธอหยิบยาทุกอย่างขึ้นมาดูทีละชิ้น ทั้งยาลดไข้ แผ่นเจลลดไข้ และครีมทาภายนอกที่แค่เห็นชื่อก็ทำให้หน้าเธอร้อนวูบกว่าเดิม ริมฝีปากขบเม้มแน่นราวกับพยายามระบายอารมณ์ความอายลงไปตรงนั้น
“กล้าซื้อมาได้ยังไง…” เธอพึมพำเบาๆ คนเดียว ก่อนจะเก็บของทุกอย่างใส่ถุงเหมือนเดิมอย่างลวกๆ
- ผู้เขียน
