ผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องพิเศษของโรงพยาบาล มือเปิดประตูบานเลื่อนเข้าไปคิดว่าจะเซอร์ไพรส์เธอ เเต่ผมกลับเจออะไรที่เซอร์ไพรส์กว่า
"โทษทีไม่คิดว่าเธอจะยุ่งอยู่...
ผมรีบปิดประตูลงทันทีที่เห็นเบบี้กับผู้ชายที่ผมไม่รู้จักกำลังนั่งคุยกันอย่างสนิทสนม เเต่พอจะตบเท้าหันหลังกลับมันก็ทำให้ผมคิดอะไรบางอย่างได้
นอกจากจะขี้เเพ้ผมเเม่งยังโคตรน่าสมเพชขนาดนี้เลยเหรอวะ..
ก๊อก ก๊อก
"โทษทีที่เมื่อกี้ไม่ได้เคาะประตูก่อน"ผมบอกเเล้วเข้าไปนั่งที่โซฟาตรงข้างเตียงเบบี้
พอผมบุ่มบ่ามเข้ามาทั้งสองก็เหมือนจะผละออกจากกันไป ผมกำลังหัวเสียเเค่ไม่เเสดงออกเท่านั้น
เพราะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์อย่างที่เธอเคยบอก...
"พี่คิงมาได้ไงคะ"เธอถามผม ซึ่งต่อไปนี้ถ้าเธอถามคำถามอะไร ผมจะตอบตามจริง ไม่อ้อมค้อมอีก
"ฉันมาหาเธอหลายวันเเล้วเเต่ไม่กล้าเข้ามา.."ผมตอบกลับเเต่ไม่กล้าสบตาเธอ
"คะ ?"
"ฉันขออยู่เฝ้าเธอตรงนี้ได้ไหม"ผมถามเธอกลับ เเละ
