ไพลิน วัฒณเศรษฐ์ในวัยชรานั่งรถเข็นเพราะร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงเดิน กระดูดที่พรุน ปวดเมื่อยตามข้อต่างๆล้วนเพราะเธออายุมากพอควรปีนี้ก็ย่างเข้าแปดสิบห้าปีเข้าไปแล้ว ได้เจอกันเสียทีเธอเองก็เบื่อที่จะใช้ชีวิตแบบคนชรานี้เหมือนกัน
"คุณยายครับ นี่คุณไลออนเป็นเพื่อนสนิทกับจอม ส่วนคนนี้เป็นภรรยาของคุณไลออนชื่อกรองแก้วครับ"
"สวัสดีครับคุณยาย มาคราวที่แล้วเห็นบอกว่าคุณยายเข้าโรงพยาบาลแล้วคุณหมอสั่งว่าห้ามเยี่ยม ผมเลยไม่ได้เจอกับคุณยายเลยครับ" ไลออนยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับรอยยิ้มที่เขามักจะ่ยิ้มให้กับไพลินเสมอเมื่อเจอกัน
"..." ไพลินยิ้มตอบรับพร้อมกับยกมือรับไหว้ไลออนก่อนจะหันไปหากรองแก้วที่กำลังมองเธออยู่ ด้วยสายตาที่นิ่งจนน่ากลัว แต่สำหรับไพลินเธอมีแต่ความคิดถึงให้กับอดีต ในสมัยที่เธออุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่คลอดออกมาพร้อมกับความเจ็บปวด ที่ลูกสาวของเธอได้รับจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีและเป็นพ่อของเด็ก
