เช้าวันถัดมา
เฌอค่อยๆ ลืมตาขึ้น หัวหนักนิดๆ ร่างกายยังอ่อนเพลียเหมือนถูกสูบพลังจนหมด
เฌอขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะชะงักเมื่อสังเกตเห็นว่า..
“ตายแล้วววว!!” เธอเบิกตากว้างทันที ใบหน้าแดงวาบขึ้น เพราะตอนนี้เธอใส่แค่ เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของพี่เนม
ที่ปิดได้แค่ต้นขาอ่อน ข้างในไม่เหลืออะไรเลย
ความทรงจำเมื่อคืนไหลย้อนกลับมาเป็นฉากๆ ทั้งที่พยายามห้ามแล้ว แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าแดงร้อนจี๋
เสียงคราง สัมผัสร้อนแรง ริมฝีปากหยาบกร้าน
“โอ๊ยยยย!!!” เธอยกกำปั่นเล็กๆขึ้นมาเคาะหัวตัวเองเบาๆ
“ยัยเฌอ! ทำไมใจง่ายอีกแล้ว!”
“ถ้าปวดหัว ตีตัวเองไม่ช่วยนะครับ”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากปลายเตียง ทำเอาเฌอสติแทบหลุด มือเล็กค่อยๆ เลื่อนลง เผยให้เห็นร่างสูงของพี่เนมในชุดลำลอง
กำลังนั่งพิงเก้าอี้อ่านเอกสารอย่างใจเย็น
“พี่..พี่เนม!!!” เธอร้องเสียงหลง รีบหอบผ้าห่มมาคลุมตัวแน่น
“ทำไมเฌอถึงใส่เสื้อพี่เนม!!”
เนม
