วันวิสาเดินออกมาจากบริเวณนั้นด้วยน้ำตาขังคลอ ลำคอของเธอแห้งผากราวกับถูกแดดแรงๆ แผดเผา ก้อนสะอื้นก็ตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย เธอต้องพยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้อย่างสุดกำลัง จนกระทั่งมาถึงรถยนต์ หญิงสาวรีบพาตัวเองเข้าไปนั่งด้านใน จังหวะนั้นเองที่น้ำใสๆ ไหลอาบแก้มนวลอย่างไม่สามารถสะกดกลั้นเอาไว้ได้อีก
“คนใจร้าย!”
คนตัวเล็กร้องไห้โฮ สะอื้นจนตัวโยนดูน่าสงสาร ใบหน้าเรียวสวยฟุบลงที่พวงมาลัยรถ วันวิสาระบายความอัดอั้นตันใจอยู่ราวๆ สิบนาที จนน้ำตาเริ่มเหือดแห้ง มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นเช็ดน้ำหูน้ำตาอย่างสะเปะสะปะ จากนั้นจึงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพาย เลื่อนหน้าจอหาหมายเลขที่ต้องการแล้วกดโทร.ออก
“พี่ป๋องอยู่ไหน”
ปลายสายเพียงกดรับยังไม่เอ่ยทักตามมารยาทการรับโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ วันวิสาก็เอ่ยขึ้นมาก่อน จนคนปลายสายอย่างกนกพลต้องรีบถามกลับ เพราะเสียงไม่มั่นคงนักของเพื่อนรุ่นน้อง
“พี่อยู่ที
