เทอร์รี่ตรงมายังห้องนอนของวันวิสาเขาลงมือเคาะประตูอยู่สองสามครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบเท่านั้น เขาจะจับลูกบิดแล้วลองขยับดูปรากฏว่าไม่ได้ล็อกจึงถือวิสาสะผลักเข้าไปด้านใน
ภายในห้องว่างเปล่าผ้าปูที่นอนก็เรียบตึง เขาจึงเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่เจอคนที่เขาตามหาเช่นกัน
“หายไปไหน”พึมพำเบาๆ ก่อนจะมองไปทางประตูเชื่อมที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้ ร่างสูงไม่รอช้ารีบสาวเท้าไปที่ห้องของตัวเองทันที
เสียงฮัมเพลงเบาๆ ที่ออกมาจากห้องน้ำ ทำให้คิ้วหนาข้างหนึ่งยกสูงอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อแน่ใจแล้วว่าเจ้าของเสียงนั่นเป็นใคร
เสียงบานประตูเลื่อนทำให้วันวิสาต้องรีบเบนสายตาไปมอง ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง เมื่อเห็นร่างสูงใช้เอวสอบพิงกรอบประตู แขนแข็งแรงกระชับอยู่ระดับอก นัยน์ตาสีเทาจ้องมาที่เธออย่างเป็นประกาย
“คะ…คุณเทอร์รี่ มะ…มาได้ยังไงคะ”
วันวิสาถามเสียงสั่น ก่อนจะค่อยๆ กระ
