วันวิสากลับมาถึงคฤหาสน์เคฮิลล์ก็เกือบทุ่มตรง ซึ่งเป็นเวลาที่มื้อค่ำกำลังจะเริ่มขึ้น เมื่อคนตัวเล็กเดินเข้ามาด้านใน ก็ปรากฏว่าครอบครัวเคฮิลล์พร้อมอยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว เธอรู้สึกละอายใจอยู่ไม่น้อยที่ทำให้เจ้าบ้านต้องรอ แต่ความกังวลใจของเธอลดลงเมื่อโอลิเวอร์กับบัวแก้วส่งยิ้มมาให้เธออย่างใจดี เว้นเสียแต่นัยน์ตาสีเทาที่จ้องมองเธออย่างตำหนิ แต่ช่างเถอะ เธอเริ่มชินกับสายตาคู่นั้นแล้วละ ถึงแม้ว่าอาการใจสั่นยามที่เขามองมายังคงเป็นเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แถมทำท่าจะมีอาการหนักขึ้นทุกครั้งด้วยซ้ำ
“นั่งก่อนสิจ้ะ จะได้กินข้าวกัน” บัวแก้วส่งยิ้มให้เธออย่างใจดี ก่อนจะพยักเพยิดหน้าให้นั่งลงเก้าอี้ฝั่งเดียวกับเทอร์รี่ เมื่อนั่งเรียบร้อย วันวิสาจึงเอ่ยขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะคุณป้า เอ้ย! คุณแม่” เมื่อเห็นสายตาดุๆ ที่มองเธออย่างตำหนิแต่ทว่าไม่จริงจัง วันวิสาจึงรีบเปลี่ยนคำเรียกอีกฝ่ายทันที ทำอย่างไรได้ก็เธอ
