วันวิสาก้าวเข้ามาด้านใน เห็นร่างสูงผู้เป็นเจ้าของห้องกำลังยืนหันหลังมาทางเธอ มือเล็กเอื้อมไปปิดประตูไม้สีเข้มบานใหญ่อย่างเบามือที่สุด เท้าเล็กค่อยๆ เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเจ้าของแผ่นหลังกว้าง เว้นระยะห่างประมาณหนึ่งช่วงตัว
ร่างสูงค่อยๆ หมุนตัวมาหาคนตัวเล็ก สีหน้าและแววตาที่ใช้จ้องมองเธอไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แต่ทว่าท่าทีแบบนี้กลับทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นมากยิ่งขึ้น
“คุณเทอร์รี่มี…”
“หยุด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
คนตัวเล็กไม่ทันได้เอ่ยจบประโยค คนตัวโตก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะถูกศาลพิพากษาด้วยก็ไม่รู้
“ไปไหนมา”
“คะ!”
“ผมถามว่าคุณไปไหนมา”
“กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ค่ะ”
“ไปทำไม”
“ไปหาเพื่อนรุ่นพี่มาค่ะ”
“ไปหาเพื่อนรุ่นพี่? ใครอนุญาตให้คุณไป”
“ฉันขออนุญาตคุณแม่ เอ้ย! ขออนุญาตคุณป้า แล้วท่านก็อนุญาตค่ะ”
วันวิสาตอบออกไปอย่างงงงวย แค่เธอ
