“…”
“เตรียมตัวให้ดีนะ นางเอกของผม”
“เอ่อ…คุณเทอร์รี่คะ ฉันว่าอย่า…”
“ผมอ่านมานิยายของคุณมาแล้วล่ะ สองสามบทแรกก็ยังไม่มีอะไรน่าสนใจ เดี๋ยวผมจะเริ่มจากบทที่สี่เลยก็แล้วกัน”
“บทที่สี่? เธอเขียนอะไรไปบ้างนะ”
สมองน้อยๆ ของวันวิสาราวกับถูกปิดกั้นไปชั่วขณะเธอแทบนึกอะไรไม่ออกเกี่ยวกับงานประพันธ์ของตัวเองเลย ยิ่งถูกจ้องมองด้วยสายตาคมเข้มจากคนตัวโตก็ยิ่งทำให้เธอสติกระเจิดกระเจิงจนแทบกู่ไม่กลับ หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นๆ
“คะ…คือว่า…”
“หืม…”
คนตัวโตเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจเล่นเอาคนมองอย่างวันวิสาถึงกับตาพร่าลายไปชั่วขณะ ก่อนจะพยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงให้กลับเข้าที่อีกครั้ง
“คือฉันจำไม่ได้ว่าเขียนอะไรไปบ้าง ขอกลับไปอ่านก่อนได้ไหมค่ะ แล้วเราค่อย เอ่อ…ค่อยว่ากันอีกที”
ดูจากสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว เธอคงไม่สามารถเปลี่ยนใจคนตัวโตได้ง่ายๆ แต่ทว่า อย่างน้อย
