วันวิสาตื่นมาใส่บาตรพร้อมบัวแก้ว จากนั้นหญิงสาวจึงตรงดิ่งกลับไปที่ห้อง จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วสวมชุดเตรียมพร้อมออกไปทำงาน
เธอส่องกระจกเพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะหวนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า
ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา…
“เอ่อ…ฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ไงคะ”
เธอเอ่ยถามคนตัวโต เพราะเท่าที่เธอจำได้ ตอนนั้นเธอนั่งอยู่กับคนตัวโตที่โซฟาปลายเตียง เพราะอีกฝ่ายกระชับมือเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หัวใจของเธอไม่สามารถทานทนต่อความรู้สึกแปลกๆ ได้ สุดท้ายสติของเธอก็ดับวูบลง
“เมื่อคืนคุณหมดสติตอนที่นั่งอยู่กับผม จำได้หรือเปล่า” เสียงทุ้มถามกลับ นัยน์ตาสีเทาก็จ้องมองมาที่เธออย่างรอคอยคำตอบ
“ค่ะ” วันวิสาพยักหน้าหงึกๆ เป็นการตอบรับ ร่างสูงเห็นว่าเธอจำได้ เขาจึงบอกในสิ่งที่เธอต้องการรู้
“พอคุณหมดสติ ผมก็ให้สะอาดกับสะอิ้งช่วยพยุงคุณไปนอนที่โซฟาเบดนั่นละ”
เทอร์รี่เลี่ยงที่จะบอกความจริงว่าเขาเป็นคนอุ้
