“น้ำขิง! น้ำขิง!”
เสียงเรียกชื่อเธอที่ดังจนแก้วหูแทบแตก ทำให้ร่างเล็กที่นอนอยู่บนโซฟาเบดทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างพรวดพราด ก่อนจะสอดส่ายสายตาหาต้นเสียง เห็นร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า แม้ภาพที่เห็นจะดูเลือนลาง เพราะตอนนี้ใบหน้าเรียวงามปราศจากแว่นสายตา แต่ทว่าเธอก็เดาได้ไม่ยากว่าใบหน้าคมคายกำลังบึ้งตึงราวกับไม่สบอารมณ์กับอะไรบางอย่าง
มือเล็กรีบควานหาแว่นสายตาที่ถอดเอาไว้ก่อนนอน เมื่อหาพบจึงรีบสวมใส่ทันที
“คุณเทอร์รี่!”
เมื่อเห็นใบหน้าคมคายที่กำลังบึ้งตึงอย่างชัดเจน คนตัวเล็กสะดุ้งตัวเมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า นัยน์ตากลมโตก้มลงสำรวจร่างกายตนเองพร้อมๆ กับมือเล็กที่ลูบไปตามลำตัวอย่างต้องการสำรวจหาความผิดปกติ แต่ก็ไม่พบว่ามีสิ่งผิดปกติใดๆ เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ!
แล้วที่ไอ้ที่เธอรู้สึกว่าได้แนบชิดกับคนตัวโตนั่นคืออะไร
อย่าบอกนะว่า…
คนตัวเล็กยังไม่ท
