บทที่4-1
1639 คำ
คนตัวเล็กพาตัวเองเข้ามาด้านใน เธอยืนเคว้งอยู่กลางห้อง ไม่รู้ว่าจะไปให้ตัวเองอยู่ส่วนไหนดี ตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่ที่นอนขนาดคิงไซซ์ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง โซฟาเบดตัวยาวที่ตั้งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง อ้อ…แล้วก็มีโซฟาตัวเล็กที่ตั้งอยู่ปลายเตียง แต่จะให้เธอพาตัวเองไปนั่งได้อย่างไรเมื่อคนตัวโตจับจองมันไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
วันวิสาตัดสินใจไปนั่งที่โซฟาเบดตัวยาวที่ตั้งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง แต่ระยะห่างระหว่างโซฟาตัวนั้นกับโซฟาที่เจ้าของห้องจับจองอยู่ค่อนข้างห่างไกล ถ้าจะคุยกันก็คงต้องใช้เสียงที่ดังพอสมควร แต่จะให้เธอทำอย่างไรได้ล่ะ เธอไม่กล้าไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับเขาหรอก
ร่างเล็กยังไม่ทันจะได้หย่อนสะโพกลงนั่ง เสียงทุ้มก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อนอย่างออกคำสั่ง
“มานั่ง…ตรงนี้”
มือหนาตบที่ว่างที่มีอยู่เพียงน้อยนิดข้างตัว หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเมื่อคิดว่าจะได้ใกล้ชิดเขามากขนาดนั้น นัยน์ตากลมโตมองเขาอย่างร้องขอ ศีรษะได้รูปส่ายไปมาน้อยๆ ราวกับต้องการขอความเห็นใจ แต่เธอลืมไปว่าเธอไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น
“อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำสอง”
เป็นอีกครั้งที่วันวิสาต้องรีบทำตามที่คนตัวโตสั่งอย่างไม่มีทางเลือก สะโพกกลมกลึงค่อยๆ หย่อนลงสัมผัสกับโซฟาตัวเดียวกันกับเขาอย่างเนิบนาบ
“คุณเทอร์รี่มีอะไรจะคุยกันฉันหรือคะ”
ทันทีที่เธอนั่งโซฟาเรียบร้อย ปากเล็กจึงขยับถามถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายให้เข้ามาพบถึงในห้อง แต่น้ำเสียงที่ใช้ถามก็เบาเสียจนคนตัวโตแทบจะไม่ได้ยิน ก็เพราะสายตาคมเข้มที่จ้องมองมาที่เธอนั่นละ ทำให้เธอประหม่าไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงไม่รู้ว่าจะจ้องอะไรขนาดนั้น
และไอ้ใจดวงน้อยของเธอก็จะเต้นแรงอะไรนักหนาก็ไม่รู้
“ผมจะบอกว่าหน้าที่ของคุณในแต่ละวันมีอะไรบ้าง”
“ค่ะ” วันวิสาพยักหน้ารับหงึกๆ พร้อมจ้องมองใบหน้าคมคายอย่างตั้งใจฟัง
“หน้าที่ของคุณก็คือคุณต้องเป็นคนเตรียมเสื้อผ้าให้ผมในแต่ละวัน และต้องเตรียมน้ำให้ผมอาบด้วย ส่วนหน้าที่อื่นๆ ผมยังนึกไม่ออก เอาเป็นว่าผมจะเรียกใช้คุณตามสถานการณ์ก็แล้วกัน”
วันวิสาทำได้เพียงพยักหน้ารับ สิ่งที่เขาบอกมาเธอทำได้ทั้งนั้น แต่ไอ้ที่จะทำให้เธอหวั่นใจก็คือต้องเตรียมน้ำให้เขาอาบด้วยนี่ละ
หวังว่าเขาคงไม่ให้เธอถูหลังให้ด้วยหรอกนะ
ถูหลังงั้นเหรอ!
สมองน้อยๆ ของเธอกำลังคิดไปถึงภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่เคยดู
จัน ดารา! ฉากที่จันใช้น้ำแข็งถูหลังให้บุญเลื่อน หวังว่าเทอร์รี่คงไม่ให้เธอต้องทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ
นึกแล้วสยิวชะมัด!
คนตัวเล็กคิดไปไกลราวกับกำลังอยู่ในห้วงแห่งความฝัน คนตัวโตเรียกเธออยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัวเลยสักนิด จนคนตัวโตต้องเพิ่มระดับน้ำเสียงให้เข้มขึ้น
“น้ำขิง!”
“คะ!” วันวิสาสะดุ้งสุดตัว เมื่ออีกฝ่ายเรียกเธอเสียงดังมากขนาดนั้น ก่อนจะยิ้มแหยๆ เมื่อเขามองมาอย่างตำหนิ
“คิดอะไรของคุณ ผมเรียกคุณตั้งหลายครั้งแล้วนะ”
“ขะ…ขอโทษค่ะ” คนตัวเล็กรีบเอ่ยขอโทษขอโพย “ว่าแต่คุณเทอร์รี่มีอะไรจะใช้ฉันหรือเปล่าคะ”
“ตอนนี้ยังไม่มี”
เสียงทุ้มบอกเสียงเรียบก่อนที่ทั้งห้องจะตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้นที่บ่งบอกว่าภายในห้องยังมีคนอยู่ อ้อ…แล้วก็เสียงหัวใจที่เต้นรัวแรงของวันวิสายามที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนตัวโตนั่นก็ด้วย
“เอ่อ…ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ”
วันวิสาเอ่ยขออนุญาตกลับห้อง เนื่องจากเธอเห็นว่าตอนนี้ค่อนข้างดึกมากแล้ว ที่สำคัญเธออยากออกไปจากสถานการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนใจนี้เสียที ไม่ใช่ว่าเธออึดอัดใจที่ต้องอยู่ใกล้คนตัวโต แต่เธอกลัวว่าตัวเองจะเผลอแสดงท่าทีบ้าบอออกไปอีกเหมือนก่อนหน้านี้
“เช็ดน้ำลายที่มุมปากซะด้วย น่าเกลียดชะมัด”
คำต่อว่าแบบนิ่งๆ ของเขายังคงก้องอยู่ในหัว ซึ่งเธอก็มิอาจปฏิเสธได้ในเมื่อมันเป็นจริงอย่างที่เขาว่า และจากการที่เธอปรายตามองไปที่คนตัวโตแล้วเห็นว่าไอ้เสื้อยืดสีขาวตัวที่เขาสวมใส่อยู่ ดูจะรัดรูปและบางจนเกินควรจนเธอเห็นกล้ามเนื้อมัดแน่นบริเวณหน้าท้อง แล้วถ้ามันเป็นสาเหตุทำให้เลือดกำเดาเธอพุ่งออกมาเพราะทนความเซ็กซี่ขยี้ใจของเขาไม่ได้ละก็ เธอคงต้องอับอายไปตลอดชีวิตแน่ เพราะฉะนั้นเธอควรถอยไปตั้งหลักก่อนน่าจะดีกว่า
วันวิสาลุกขึ้นยืน เพราะเธอรอคำตอบจากคนตัวโตอยู่พักใหญ่ แต่เขากลับไม่ให้คำตอบใดๆ กับเธอ จึงคิดเอาเองว่าเขาคงอนุญาตให้เธอกลับห้องได้
แต่ก่อนที่เท้าเล็กจะได้ขยับ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นเสียก่อน
“บทบาทของผู้รับใช้จะดูสุขสบายจนเกินไป ถ้ามีเตียงนอนนุ่มๆ เป็นของตัวเอง เพราะฉะนั้นผมว่าโซฟายาวตัวนั้น น่าจะเหมาะกับคุณมากกว่า”
เทอร์รี่บอกเสียงเรียบ ก่อนนัยน์ตาสีเทาจะมองไปยังโซฟาเบดที่ตั้งอยู่มุมห้อง จนคนตัวเล็กต้องมองตามไปทางนั้นด้วย
การนอนที่โซฟาไม่ใช่ปัญหา หรือแม้กระทั่งการนอนที่พื้น เธอไม่ใช่ลูกคุณหนูหรือไฮโซโอ้ลั้ลลาถึงจะได้ทนลำบากไม่ได้ แต่ประเด็นก็คือต้องนอนในห้องเดียวกันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอต้องรับไม่ไหวแน่
“ฉันนอนที่พื้นได้ค่ะไม่มีปัญหา แต่อนุญาตให้ฉันกลับไปนอนห้องเถอะนะคะ ฉันสัญญาว่าจะไม่แตะต้องเตียงนอนนุ่มๆ อย่างแน่นอน”
นัยน์ตากลมโตที่ยืนเผชิญหน้าเขาในตอนนี้มองเขาอย่างร้องขอ ก่อนคนตัวเล็กจะฉีกยิ้มกว้าง เมื่อคนตัวโตสบตาเธอแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ แต่ทว่า…
“ดูเหมือนคุณจะเข้าใจอะไรยากจนเกินไปแล้วนะ และดูเหมือนว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สี่ของวันแล้วด้วย นั่นคือคำสั่ง ไม่ใช่คำขอร้องให้ทำตาม”
เสียงทุ้มว่าอย่างห้วนจัด เล่นเอาเสียคนตัวเล็กที่กำลังฉีกยิ้มกว้างหน้าเจื่อนลงอย่างทันที ก่อนจะพยักหน้ารับหงึกๆ อย่างไม่มีทางเลี่ยง
“มีหมอนกับผ้าห่มอยู่ในตู้หลังใหญ่ตรงนั้น เชิญคุณไปหยิบตามสบาย แล้วตอนเช้าถ้าคุณจะกลับห้องเพื่อไปจัดการธุระส่วนตัว ก็ไปทางประตูเชื่อมนั่นได้เลย”
เสียงทุ้มว่าเรียบเรื่อย แต่คำบอกของเขาเล่นเอาเธอใจสั่นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง
‘มีประตูเชื่อมไปที่ห้องเธอด้วยงั้นหรือ’
เมื่อเทอร์รี่เห็นใบหน้าเรียวที่มีกรอบแว่นตาหนาเตอะล้อมรอบขมวดคิ้วมุ่น ริมฝีปากหยักได้รูปก็อดที่ถามไม่ได้
“ทำไม คุณมีปัญหาอะไรเหรอ” คิ้วหนาข้างหนึ่งยกขึ้นสูง นัยน์ตาสีเทาจ้องมองมาที่เธออย่างกวนอารมณ์ผู้รับใช้อย่างเธอจะมีปัญหาอะไรได้ล่ะ
“ไม่มีค่ะ”
“ไม่มีก็ดี ดึกแล้ว เราควรจะนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ผมคงมีอะไรต้องให้คุณทำอีกเยอะ”
คนตัวโตพูดจบก็สาวเท้ารัวๆ ไปที่เตียงนอนหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียง แต่เมื่อมองเห็นอีกฝ่ายยังคงหยุดอยู่กับที่ ไม่แม้แต่จะขยับตัวไปหยิบผ้าห่มกับหมอนในตู้หลังใหญ่อย่างที่เขาบอกก่อนหน้านี้
“ถ้าคุณไม่อยากนอน งั้นผมว่าเรามาหาอะไรสนุกๆ ทำกันน่าจะดีกว่า คุณว่าไหม”
คนตัวโตว่าเสียงราบเรียบก็จริง แต่ถ้าจ้องมองนัยน์ตาสีเทาจะเห็นตาคู่นั้นมีประกายวิบวับซ่อนอยู่ด้วย ก่อนจะจางหายเมื่อคนตัวเล็กหันมาปฏิเสธในสิ่งที่เขาบอก
“นอนแล้วค่ะ นอนแล้ว”
คนตัวเล็กละล่ำละลักบอก เท้าเล็กรีบก้าวไปที่ตู้บิลท์อินหลังใหญ่อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายพูดซ้ำ มือเล็กหอบผ้าห่มที่ดูจะผืนใหญ่เกินตัวและหมอนใบเขื่องกลับมาที่โซฟาเบด โดยมีสายตาคู่คมจ้องมองกิริยาท่าทางของเธออย่างไม่วางตา
นัยน์ตากลมโตหันไปสบนัยน์ตาสีเทาที่จ้องมองมาอย่างพอดิบพอดี คนตัวเล็กสะดุ้งตัวนิดๆ ก่อนจะรีบกุลีกุจอทิ้งตัวลงบนโซฟาเบดอย่างรวดเร็วพร้อมๆ กับที่ดึงผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมร่างของตัวเองไว้ เว้นเพียงลำคอและศีรษะที่มีผมยาวตรงสีดำปกคลุมเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา
“จะนอนทั้งๆ ที่ใส่แว่นอยู่หรือไง”
- ผู้เขียน
