บทที่3-2
1551 คำ
“เดี๋ยวอาบน้ำแล้ว ไปพบผมที่ห้องด้วยนะ”
ร่างสูงบอกเสียงเรียบ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินดุ่มๆ ขึ้นไปชั้นสองของคฤหาสน์ ปล่อยให้วันวิสามองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยความงุนงง เพราะเขาไม่เปิดโอกาสให้เธอซักถามข้อมูลใดๆ
คนตัวเล็กหันมองซ้ายมองขวา แล้วไม่เห็นใครสักคน จานอาหารที่เธอกับเขากินก็ยังกองอยู่ตรงหน้า จึงตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา เพราะปล่อยเอาไว้อย่างนี้คงไม่ดีแน่ แล้วเดินตรงไปยังทางที่เดาเอาว่าน่าจะเป็นห้องครัว
คนตัวโตที่เดินขึ้นมาก่อนยังไม่เข้าห้องนอนในทันที เขายืนรออยู่พักใหญ่ เมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กเดินขึ้นมา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันนิดๆ แปลกใจว่าทำไมเธอถึงไม่ขึ้นมาเสียที จึงตัดสินใจเดินลงไปชั้นล่างอีกครั้ง
เสียงกุกกักที่ดังมาจากห้องครัว ทำให้ร่างสูงต้องสืบเท้าไปดู และภาพที่เห็นทำให้คนที่แสร้งทำมาดนิ่งถึงกับต้องหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้ขัดจังหวะเธอ ปล่อยให้เธอจัดการภาชนะที่อยู่ตรงหน้าจนแล้วเสร็จ
วันวิสาหมุนตัวกลับมาเห็นคนตัวโตยืนพิงขอบประตู เธอสะดุ้งตัวน้อยๆ ก่อนจะขยับปากถามเพื่อลดอาการประหม่าที่เกิดขึ้นแทบจะทุกทีที่เห็นเขา แถมหัวใจของเธอก็ดันเต้นคร่อมจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ หัวใจของเธอกำลังมีปัญหาหรือเปล่านะ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
คนตัวเล็กพยายามบังคับให้น้ำเสียงที่เปล่งออกไปไม่ให้สั่นอย่างสุดกำลัง และดูเหมือนว่าเธอจะทำสำเร็จ เว้นแต่ใบหน้าของเธอที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะไม่รู้ว่าเขามาจ้องมองเธอนานเท่าไรแล้ว
“ผมเห็นว่าคุณไม่ขึ้นไปด้านบนสักทีน่ะ ก็เลยลงมาดู อันทีจริงคุณไม่ต้องจัดการภาชนะพวกนั้นก็ได้ อีกสักพักเดี๋ยวก็มีคนจัดการเอง” เทอร์รี่กล่าวถึงสาวใช้ที่มีหน้าที่จัดการเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
“มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่คะ ฉันทำได้” วันวิสาฉีกยิ้มกว้างให้เขา แต่เขาทำเพียงมองเธอด้วยสีหน้านิ่งๆ จนคนที่ฉีกยิ้มกว้างต้องหุบยิ้มฉับ
“ไปอาบน้ำเถอะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ร่างสูงพยักเพยิดหน้าให้เธอเดินนำออกไปก่อน หลังจากนั้นเขาจึงเดินตามเธอออกไป ใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยก่อนหน้านี้ ค่อยๆ ผุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก ถึงจะไม่ได้มาก แต่ก็พอจะรู้ว่าเขากำลังยิ้มโดยที่วันวิสาไม่มีโอกาสได้เห็น
ด้วยความเร่งรีบทำให้วันวิสาก้าวเท้าพลาดขณะที่เธออยู่บนบันไดขั้นที่ห้า เท้าเล็กเสียหลัก มือบอบบางพยายามไขว่คว้าที่ยึดเกาะ แต่ก็พบเพียงอากาศเท่านั้น แต่ก่อนที่ร่างเล็กจะเสียหลักล้มลง ร่างสูงที่เดินตามมาติดๆ ก็คว้าร่างของเธอเอาไว้ได้เสียก่อน
เมื่อสักครู่ตอนที่เธอทำท่าว่าจะร่วงจากบันไดเธอคิดว่าหัวใจเต้นกระหน่ำรัวอย่างบ้าคลั่งมากพออยู่แล้ว แต่พอได้อยู่ในอ้อมแขนของคนตัวโต ถึงแม้ว่าเขาจะเพียงกระชับร่างเธอเอาไว้หลวมๆ พอไม่ให้เธอล้มลง แต่ทำไมใจเจ้ากรรมทำราวกับว่าจะกระเด็นกระดอนออกมาอยู่นอกอกเสียให้ได้
“ขะ…ขอบคุณค่ะ”
คนตัวโตไม่ตอบรับใดๆ เขาจ้องมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ แขนกำยำข้างหนึ่งที่โอบเอวเธอเอาไว้ก็ยังคงอยู่เช่นนั้น
‘ผู้หญิงอะไร ตัวหอมชะมัด’
เทอร์รี่เผลอสูดความหอมจากร่างเล็กเข้าปอดเสียฟอดใหญ่ ก่อนที่แขนกำยำจะกระชับเอวบางแน่นมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว จนคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัด
“เอ่อ…คุณเทอร์รี่คะ”
“ซุ่มซ่าม”
คำพูดที่ออกจากริมฝีปากหนา เล่นเอาวันวิสาหน้าเหวอไปเสียพักใหญ่ ก่อนจะตั้งสติได้ แล้วรีบขอโทษขอโพยเขาอย่างทันควัน
“ขอโทษค่ะ”
คนตัวโตไม่ตอบอะไรอีก เขาทำเพียงผละเธอออกจากอ้อมแขน แต่เปลี่ยนมาเป็นคว้ามือบางข้างหนึ่งเอาไว้แทน ก่อนจะจับจูงให้เธอเดินตามเขาไปด้านบน วันวิสาถึงกับหน้าเหวอเป็นครั้งที่สองภายในเวลาไม่กี่นาที แต่ก็รีบสาวเท้าตามเขาไปแต่โดยดี ก่อนที่จะถูกจ้องมองด้วยสายตาดุๆ หรือถูกต่อว่าอีก
คนตัวโตจูงมือเธอมาส่งถึงหน้าห้อง ก่อนที่ร่างเล็กจะพาตัวเองเข้าไปด้านใน เขาไม่ลืมที่จะกำชับเธออีกครั้ง
“อาบน้ำเสร็จแล้วไปหาผมที่ห้องนะ ห้องผมอยู่ติดกับห้องคุณ”
นิ้วเรียวยาวชี้บอกตำแหน่งห้องของตนเอง วันวิสามองตามทางที่เขาบอก ใบหน้าเรียวสวยพยักหน้าหงึกๆ เป็นเชิงรับรู้
เมื่อร่างเล็กหายเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว เทอร์รี่จึงเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองบ้าง โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีดวงตาสองคู่มองตามหลังไปด้วยสายตาเป็นประกาย
“คุณว่าเราจะได้หลานไหมคะ” บัวแก้วถามสามีอย่างขอความเห็น โดยสายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าประตูห้องของลูกชายตัวดี
“หลานเหลินอะไรกันล่ะคุณ เจ้าเจมส์บอกว่าเป็นผู้ช่วยของบีบี้ไม่ใช่เหรอ” โอลิเวอร์กลั้วหัวเราะ ดูภรรยาของเขาจะคาดหวังมากจนเกินไป ก็คงเพราะอยากจะอุ้มหลานเร็วๆ นั่นละ
“ฮึ ผู้ช่วยอะไรกันล่ะคุณ ร้อยวันพันปีลูกชายตัวดีของคุณเคยพาผู้หญิงเข้าบ้านเสียที่ไหน คุณไม่เห็นหรือไง มีจูงมือกันด้วย แบบนี้ฉันว่าไม่ธรรมดาหรอก”
โอลิเวอร์ทำเพียงยิ้มมุมปากกับท่าทีของภรรยา ก่อนจะโคลงศีรษะน้อยๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจ เมื่อเห็นว่าห้องของลูกชายกับห้องของวันวิสาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ โอลิเวอร์จึงตัดสินใจชวนภรรยาเข้านอน
“ไปนอนกันเถอะคุณ”
“แต่ว่า…”
“น่า ปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็กๆ เขา จะเป็นอย่างที่คุณคิดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย”
“ก็ได้ค่ะ” บัวแก้วพยักหน้ารับ แต่ในใจมาดหมายเอาไว้แล้วว่าจะต้องรู้ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ให้ได้
วันวิสาสวมกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อนุ่มยาวถึงข้อเท้ากับเสื้อยืดสีขาวพอดีตัว ปกติเวลาที่เธออยู่ที่อพาร์ตเมนต์หรือว่าอยู่ที่บ้านก็มักจะแต่งตัวแบบนี้อยู่แล้ว ซึ่งบางทีถ้าอากาศร้อนมากๆ เธอก็จะสวมเป็นกางเกงขาสั้นเหนือเข่ากับเสื้อยืดนอนมันซะเลย แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะอะไรน่ะหรือ
เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ห้องหรือที่บ้านของตัวเอง
แต่เธอกำลังอยู่ในบ้านทรายทองต่างหาก
คนตัวเล็กถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบแว่นสายตาที่ถอดเอาไว้ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำขึ้นมาสวม แล้วหยิบชุดคลุมแขนยาวผ้าแพรสวมทับร่างบอบบางของตนเองเอาไว้อีกที ก่อนจะสาวเท้าไปยังจุดนัดพบ
ห้องนอนของเทอร์รี่ เจมส์ เคฮิลล์
หวังว่าเขาคงจะไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ เพราะเธอห่างไกลจากคำว่าผู้หญิงในสเปคของเขามาก
และสเปคผู้หญิงของเขาก็คือ…
ไม่จำเป็นต้องขาว แต่เน้นสวย ไม่จำเป็นต้องหมวย แต่เน้นอึ๋ม
ส่วนตัวเธอน่ะ ไม่ขาว ไม่สวย ไม่หมวย และก็ไม่อึ๋ม
ปลอดภัยชัวร์!
วันวิสาคิดอย่างฟุ้งซ่าน ทั้งที่จริงแล้วก็ทราบดีว่าเทอร์รี่คงไม่พิศวาสผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ อย่างเธอหรอก
คนตัวเล็กรอเพียงไม่นาน ประตูไม้บานใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดกว้าง เผยให้เห็นร่างสูงในชุดนอนกางเกงขายาวกับเสื้อยืดสีขาวพอดีตัว แต่สิ่งที่ทำให้วันวิสาแทบจะลืมหายใจก็คงจะเป็นเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวนั่นละ ที่บางจนเห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนสวยดูน่าสัมผัส
เห็นแล้วใจละลาย!
“เข้ามาก่อนสิ แล้วก็เช็ดน้ำลายที่มุมปากซะด้วย น่าเกลียดชะมัด”
เสียงทุ้มต่อว่าเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านใน ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนหน้าม้านด้วยความอับอาย มือเล็กเช็ดมุมปากตัวเองป้อยๆ เพื่อพิสูจน์ว่าเป็นอย่างที่เขากล่าวหาหรือไม่
น้ำลายไหลจริงๆ ด้วย บ้าที่สุด!
วันวิสาแทบอยากจะวิ่งหนีกลับไปตั้งหลักที่ห้องของตัวเองก่อน ถ้าไม่ติดว่าสายตาดุๆ และเสียงทุ้มที่เอ่ยเชิญแกมบังคับให้เธอเข้าไปด้านในดังขึ้นมาก่อน
“เข้ามาเสียทีสิ มัวแต่โอ้เอ้อยู่ได้”
ทันทีที่คนตัวโตพูดจบ คนตัวเล็กจำต้องพาร่างบอบบางของตัวเองก้าวเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว มิเช่นนั้นเธอคงจะถูกเขาต่อว่าอีกอย่างแน่นอน
- ผู้เขียน
