บทที่2-3
1053 คำ
เป็นอีกครั้งที่วันวิสารู้สึกหมดสิ้นหนทาง เธอไม่มีทางเลือก ถ้าเธอต้องเข้าไปอยู่ในคุกในตะรางจริงๆ พ่อแม่เธอคงเป็นทุกข์แน่ แต่งานที่กองโบราณคดีใช่ว่าจะเข้าทำง่ายๆ เสียเมื่อไร เธอเพิ่งจะทำงานได้ปีเศษก็ต้องลาจากงานที่เธอรักแล้วอย่างนั้นหรือ
วูบหนึ่งที่ร่างสูงเห็นแววตากลมโตหม่นลง เขาก็รู้สึกสงสารขึ้นมานิดๆ แต่เมื่อทำผิดก็ต้องได้รับโทษ จะได้ไม่กล้าไปละเมิดลิขสิทธิ์ใครเข้าอีก เขาก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่ทำไมถึงได้เลือกวิธีลงโทษแบบนี้ แต่ก็เอาเถอะในเมื่อเขาตัดสินใจไปแล้วนี่
“ว่าไง” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างกดดัน
“กะ…ก็ได้ค่ะ”
“เข้าใจอะไรง่ายๆ ก็ดี” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มมุมปากอย่างพออกพอใจ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากำลังพอใจเรื่องอะไรกันแน่
“ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะคะ ฉันขอไปทำเรื่องลาออกก่อน คงต้องรอวันจันทร์”
“เรื่องลาออกรอวันจันทร์รอได้ แต่เรื่องที่คุณต้องรับใช้ผม ต้องเริ่มเดี๋ยวนี้”
‘คนใจร้าย’
วันวิสาก่นด่าเขาในใจ ก่อนนัยน์ตาคู่สวยจะมองเขาอย่างขุ่นเคือง ริมฝีปากบางเม้มเหยียดจนเป็นเส้นตรง
“ทำไม คุณมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ” คิ้วหนาได้รูปข้างหนึ่งบนใบหน้าคมคายถูกยกสูง ก่อนจะถามกลับเธออย่างกวนประสาท
“ไม่มีค่ะ” วันวิสาตอบแบบเน้นย้ำทีละคำ จะให้เธอทำอย่างไรได้ ตอนนี้เธอก็เปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมืออยู่แล้วนี่ จะบีบเธอก็ตาย จะคลายเธอก็รอด
“งั้นก็ดี ขอบัตรประชาชนของคุณด้วย”
นัยน์ตาคู่สวยมองเขาอย่างขุ่นเคืองอีกครั้ง ก่อนจะหยิบบัตรประชาชนออกมาจากกระเป๋าสตางค์อย่างจำใจ และยื่นมันไปให้เขาอย่างกระแทกกระทั้น
“ถ้างั้นฉันขอไปเก็บของก่อนนะคะ”
“เอาสิ ผมไปด้วย”
วันวิสาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างเทอร์รี่ เจมส์ เคฮิลล์จะติดสอยห้อยตามเธอมาด้วย ก่อนที่จะออกมาจากห้อง เธอถามเขาว่าออกมากับเธอแบบนี้ไม่กลัวเป็นข่าวหรือไง แต่เขากลับบอกเธอว่า…
“ชินแล้ว และก็ไม่ใช่เรื่องจริงก็ไม่จำเป็นต้องแคร์”
เท่านั้นแหละเธอเลยไม่สามารถแย้งอะไรได้อีก ก็อย่างว่าถึงแม้เขาจะมีสายเลือดไทยครึ่งหนึ่งอยู่ในตัว แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด และจากที่เธอรู้มาส่วนใหญ่เขาก็ใช้ชีวิตอยู่ฝั่งยุโรปตั้งแต่สมัยเรียนไฮสกูลจนจบปริญญาตรี แถมเขาก็ยังเป็นนักแสดงวงการภาพยนตร์ฮอลลีวูด ไม่เคยแสดงละครหรือภาพยนตร์ไทยเลยสักครั้ง ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่แคร์เรื่องหยุมหยิมแบบนั้น
เทอร์รี่ก้าวเข้ามาด้านในโดยที่เจ้าของห้องอย่างวันวิสายังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตเลยด้วยซ้ำและเธอก็เชื่อว่าถึงแม้ว่าจะไม่อนุญาตเขาคงถือวิสาสะเข้ามาอยู่ดี
ระหว่างที่รอวันวิสาเก็บข้าวของ เทอร์รี่ก็ถือโอกาสเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องที่ขนาดไม่ใหญ่มากของเธอ แต่ก็ดูไม่อึดอัดจนเกินไป ก่อนตาคู่คมจะไปหยุดที่โต๊ะเล็กหน้าโซฟาที่มีหนังสือนิยายเจ้าปัญหาวางอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่วันวิสาหิ้วกระเป๋าออกมาจากห้องนอนพอดิบพอดี วันวิสาจึงรีบเดินมาหยิบนิยายเล่มนั้นขึ้นมาถือไว้ ก่อนจะเป็นสาเหตุทำให้ เทอร์รี่เกิดอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่ใช่ไหมนิยายของคุณ”
ทั้งๆ ที่เขาเคยเห็นมันมาก่อนหน้านี้ แต่เทอร์รี่ก็อยากจะแกล้งคนตรงหน้า เขาคว้ามันมาจากมือเล็กอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับเปิดดูผ่านๆ จนหมดเล่ม แล้วย้อนกลับมาดูที่หน้าปกอีกครั้ง
“สมองกลวงๆ ของคุณคงจะคิดได้แต่เรื่องอย่างว่าล่ะสินะ”
เขาวิจารณ์ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อ่านเนื้อหาที่อยู่ด้านในเลยด้วยซ้ำ วันวิสาหน้าแดงก่ำอย่างโกรธจัด เขาจะว่าอะไรเธอก็ได้ แต่ไม่ใช่มาว่างานเขียนเธอแบบนั้น
“เอาคืนมานะ” วันวิสาพยายามจะคว้าหนังสือที่อยู่ในมือของเขาคืนมา แต่ก็คว้าได้เพียงแค่อากาศเพราะเขาไม่ยอมคืนให้เธอง่ายๆ ทั้งยังเปิดอ่านเนื้อหาด้านในอย่างหน้าตาเฉย
“พระเอกเป็นนักแสดงชื่อดังระดับโลก ส่วนนางเอกเป็นนักโบราณคดี ว้าว! อย่าบอกนะว่าอิมเมจของนางเอกคือคุณ”
“ถ้าใช่ แล้วจะทำไม” วันวิสาสวนกลับทันควัน แขนเรียวทั้งสองข้างกระชับระดับอกเอาไว้แน่น นัยน์ตาคู่สวยมองเขาอย่างขุ่นเคือง อย่างเธอทำไมจะเป็นนางเอกกับเขาบ้างไม่ได้
“หน้าตาบ้านๆ ตัวเล็กอย่างกับสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ล แถมไอ้ที่กอดอยู่น่ะแน่ใจนะว่าหน้าอกไม่ใช่ไม้กระดาน” เทอร์รี่ว่าพร้อมส่งสายตาเหยียดๆ มาให้เธอ
“มันเรื่องของฉัน เอาของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้”
มือเล็กพยายามแย่งมันคืนมาจากร่างสูง ร่างบางพยายามเขย่งเท้าจนสุดตัว แต่ด้วยความสูงเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร จะไปต่อกรกับความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรได้อย่างไร
“ว้าว! ฉากเลิฟซีนเยอะเลยแฮะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ผมจะกรุณาผู้หญิงบ้านๆ แบบคุณที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นนางเอกสักครั้งหนึ่งในชีวิต”
“อะ…อะไรของคุณ” เอ่ยถามตะกุกตะกัก เมื่อเทอร์รี่ลดมือข้างที่ถือหนังสือแนบข้างลำตัว แล้วสาวเท้ายาวๆ เข้ามาประชิดตัวเธอ
“ผมจะเล่นเป็นพระเอก แล้วคุณก็จะได้เป็นนางเอก เวลาที่เราอยู่กันสองคน ทุกฉากทุกตอนที่คุณบรรจงเขียนมา รับรองมืออาชีพอย่างผมไม่ทำให้ผิดหวังแน่ โดยเฉพาะฉากเลิฟซีน”
วันวิสาถึงกับส่ายหน้าดิก นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง แววตาบ่งบอกถึงความหวาดหวั่น แววตาจริงจังของเขาที่จ้องมองมา บอกได้เลยว่างานนี้ไม่มีการล้อเล่นแน่
- ผู้เขียน
