“แทนที่คุณจะมายืนต่อล้อต่อเถียง ผมว่าคุณควรไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยไม่ดีกว่าหรือไง”
เสียงทุ้มยังว่าอย่างเรียบเรื่อย แต่ความขบขันที่พาดผ่านนัยน์ตาสีเทาดูชัดเจนขึ้นเมื่อเห็นท่าทีที่พยายามบดบังเรือนร่างของตนเองจากสายตาของเขาอย่างเต็มกำลัง
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ออกไปก่อนสิคะ ฉันจะได้จัดการตัวเองให้เรียบร้อย”
“ก็ได้ ผมให้เวลาคุณยี่สิบนาที จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วลงไปกินมื้อค่ำพร้อมผม”
“เอ่อ…แล้วคุณไม่ไปข้างนอกแล้วหรือคะ”
“คุณเห็นไหมว่าเสื้อผมเปียก สภาพอย่างนี้ผมควรออกไปข้างนอกอีกหรือไง”
“เดี๋ยวฉันไปหยิบเสื้อตัวใหม่มาให้ค่ะ”
น้ำเสียงที่บอกไม่ได้มีแววประชดประชัน สาเหตุที่ทำให้เสื้อของเขาเป็นแบบนั้นก็มาจากเธอส่วนหนึ่ง ยังไงซะ เธอควรต้องรับผิดชอบ
“ตกลงคุณหรือผมที่เป็นเจ้านายกันแน่”
คำพูดนิ่งๆ แต่เป็นไปในเชิงตำหนิ ทำให้วันวิสาต้องหลุบตาลงต่ำ ก่อนที่คำพูดที่เธอใช้เป็นประจำยามที่ถูกเขาจ้องม
