“ค่ะ ฉันจะไม่ป่วยและจะไม่เป็นภาระของใคร”
ตาสองคู่สบประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ถึงแม้ร่างกายของเธอจะหนาวเหน็บ แต่มันก็ไม่เท่ากับใจของเธอในตอนนี้หรอก เพราะฉะนั้นก็ไม่จำเป็นที่ต้องหลบสายตาเขาอีกต่อไป
ตอนนี้ฝนเริ่มซาไม่ตกหนักดังเช่นคราแรก เกมการจ้องตาของทั้งคู่ก็ยังคงดำเนินต่อไป จนกระทั่งสะอิ้งถือร่มออกมา แล้วสาวเท้ามาหาเจ้านายหนุ่ม
“ร่มได้แล้วค่ะคุณเจมส์”
เทอร์รี่รับร่มไว้ในมือ สะอิ้งจึงถอยห่างออกไปอย่างนอบน้อม ปล่อยให้ทั้งคู่จ้องตากันต่อไปตาคู่คมจ้องหน้าคนตัวเล็กกว่าอีกราวๆ สองนาที จากนั้นจึงเบือนสายตาออกจากเธอและก้าวเดินออกไปยังตำแหน่งที่รถยนต์หรูคู่กายจอดอยู่รถยนต์คันหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป วันวิสาได้แต่มองตามหลังไปจนลับสายตา
เทอร์รี่มองกระจกหลัง ก็ยังคงเห็นคนตัวเล็กยืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับตัวไปทางไหน เขาพ่นลมหายใจแรงๆ เพื่อลดโทสะที่กำลังก่อตัว มือหนาบังคับรถให้เลี้ยวออกมานอกประตูร
