วันวิสาที่รู้ตัวว่าน้ำตาที่ขังคลอจวนเจียนจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ระบายยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู
“น้ำขิงไม่ได้อยากจะร้องไห้นะคะ น้ำตามันจะไหลเอง น้ำขิงห้ามมันไม่ได้จริงๆ”
“พี่รู้ครับ”
เสียงทุ้มบอกอย่างอาทร ก่อนจะเอื้อมมือประคองศีรษะทุยแล้วดันให้พิงบนไหล่กว้าง มือหนาข้างนั้นลูบเส้นผมนุ่มสลวยอย่างปลอบประโลม กดจมูกโด่งได้รูปลงที่ขมับแผ่วเบา ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบโอบล้อมเรือนกายอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเป็นวันวิสาที่โพล่งออกมา
“ไม่เศร้าดีกว่าเนอะ แต่พี่เจมส์ต้องสัญญาว่าจะโทร.หาน้ำขิงบ่อยๆ เอ่อ…ไม่ต้องบ่อยก็ได้ค่ะ แค่โทร.หาถ้าพี่เจมส์พอจะมีเวลา”
ท้ายเสียงเบาลงเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเทอร์รี่อาจจะยุ่งจนไม่มีเวลา แต่เธอก็คาดหวังว่าเขาจะติดต่อหาเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี พอให้ได้รู้สารทุกข์สุขดิบซึ่งกันและกัน
เทอร์รี่ระบายยิ้มอ่อนโยนที่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะเข้าอกเข้าใจเขาเป็นอย่างดี
