วันวิสาลงมาชั้นล่างของตัวบ้าน มีโซนเล็กๆ บริเวณใต้ถุนบ้านที่ตั้งโต๊ะกลมม้าหินอ่อนที่มีเก้าอี้หินอ่อนสี่ตัวตั้งอยู่ล้อมรอบไว้สำหรับนั่งรับลมหรือรับแขกผู้มาเยือน
“ไม่แต่งค่ะ ยังไงน้ำขิงก็ไม่แต่ง ลูกคนเดียวน้ำขิงเลี้ยงเองได้ค่ะ”
วันวิสายืนยันเสียงแข็ง แม้สายตาของคุณบัวแก้วและคุณโอลิเวอร์จะมองมาอย่างอ้อนวอน รวมทั้งสายตาของบิดาและมารดาเธอก็ด้วย แต่วันวิสาก็ยังคงยืนยันคำเดิม แม้คนตัวโตที่ถือวิสาสะนั่งอยู่ข้างๆ เธอจะครางฮึ่มฮั่มอย่างไม่พอใจแต่เธอก็ไม่ใส่ใจ ทั้งยังมองผ่านราวกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศธาตุ
“เอาอย่างนี้ดีไหมคะ เอาไว้ให้น้ำขิงใจเย็นลงกว่านี้เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่ ดีไหม”
ดุจดาวพยายามลดความตึงเครียดของสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่คนที่เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองได้เป็นแม่คนไม่ยอมลดราวาศอก ฮอร์โมนเกิดแปรปรวนขึ้นมาอย่างกะทันหันเสียอย่างนั้น
“ขอโทษนะคะคุณพ่อ คุณแม่ ที่น้ำขิงเสียมารยาท“ วันวิสาหันหน้าไป
