บทที่ 04 ตั้งความหวัง
1470 คำ
"ก่อปัญหาขนาดนั้นคิดว่าแด๊ดจะพาไปอีกเหรอ?" ไคโรพับหนังสือพิมพ์ที่นั่งอ่านระหว่างนั่งดื่มกาแฟก่อนไปทำงานตอนเช้าเช่นทุกวัน ทอดสายตามองลูกชายที่เดินลงจากชั้นสองด้วยชุดเชิ้ตขาวผูกหูกระต่ายและแบกกระเป๋าเป้สะพายหลังลงมาเรียบร้อย
"ผมจะไปหานาน่า ป้านิดเรนหิว" นิดหัวหน้าแม่บ้านผุดรอยยิ้มให้นายน้อยที่เถียงคนเป็นพ่อทันควัน ก่อนที่จะเดินไปเตรียมอาหารให้ตามคำสั่งของเจ้านายตัวน้อยอีกคน
"แด๊ดไม่อนุญาต ทานข้าวเสร็จธันวาจะไปส่งบ้านปู่" ชายหนุ่มว่าจบหมายจะลุกไปทำงาน แต่ประโยคที่ดังตามหลังมาทำเขาชะงักเท้าทันที
"ถ้าแด๊ดไม่ให้ผมไปด้วย ผมจะหาทางไปเอง"
"กล้าขู่แด๊ดเหรอไคเรน?" ไคโรหันกลับมามองคิ้วขมวด เขาทำเสียงเข้มดุทำเอาคนใจกล้าตอนแรกเริ่มหงอยลง แต่ก็พยายามทำใจดีสู้เสือเพราะรับปากสาวไปแล้ว อย่างไรเขาก็จะไม่ยอมเป็นคนพลาดนัดนั้นเด็ดขาด
"ผมไม่ได้ขู่"
"ที่ลูกทำอยู่เขาเรียกว่าขู่"
"ผมสัญญาว่าจะไปหานาน่าวันนี้ ผมไม่อยากเป็นเด็กดื้อผิดสัญญา นาน่าไม่อยากเล่นกับเด็กดื้อ"
"เดี๋ยวนี้ลูกฟังคำสั่งของคนที่เจอแค่ไม่กี่นาทีมากกว่าแด๊ดแล้วเหรอ" กับเขาที่เป็นพ่อแท้ ๆ ไคเรนไม่เคยปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
"ให้ผมไปด้วยนะแด๊ด ผมอยากไปเล่นกับนาน่า" ไคเรนกระพริบตาปริบ ๆ ขยับตัวลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปเขย่าแขนส่งสายตาให้คนเป็นพ่อ เป็นการอ้อนในแบบฉบับของเขาที่ทำเอา...
"อืม" ไคโรใจอ่อนหยวบทุกครั้ง
แม้ในบางครั้งเขาอาจจะดูเป็นพ่อที่ดุ โหดจนลูกกลัว แต่ในหลายครั้งเขาก็เป็นพ่อที่ตามใจลูก ให้ทุกอย่างตามที่เขาต้องการ ทำทุกอย่างเพื่อเขา ตอบแทนในส่วนที่เขาขาดหาย ไม่ให้เขารู้สึกขาด แม้จะเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวก็ตาม
"เย้ ๆ" เด็กชายกระโดดโลดเต้นดีใจยกใหญ่ ต่างจากไคโรที่เริ่มหนักใจทุกครั้งที่จะพาลูกชายไปสร้างความวุ่นวายใส่คนอื่น
"แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ลูกสร้างเรื่องแด๊ดจะพากลับทันที เข้าใจไหม"
"เข้าใจ" เด็กน้อยยิ้มแฉ่งเห็นฟันเรียงครบซี่ ตอบกลับอย่างตื่นเต้นแล้วทานข้าวต้มอารมณ์ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"หางเสียงไปไหนไคเรน" แต่กับไคโรดันไม่ใช่ เขาขมวดคิ้วถามลูกชาย หลายครั้งที่เขาสอนแต่เด็กชายก็ไม่ยอมทำตาม
"ว้าว อาหารน่ากินจัง" และทำเป็นเมินบ่ายเบี่ยงทุกครั้งไป ทำเอาเขาปลงเริ่มปล่อยไปเลยตามเลย
...
...
"วันนี้มึงดูแลไคเรนให้ดี อย่าให้สร้างปัญหาให้คนอื่นอีก ไม่อย่างนั้นกูจะไม่ปล่อยมึงไปเหมือนครั้งก่อนอีก" ไคโรมองตามแผ่นหลังเล็กหลังจากที่มาถึงแผนกการทำงานของแผนกการตลาดที่เขามีนัดกับสาวสวย ถึงแล้วก็รีบวิ่งไปหาคนที่เขาตั้งใจอยากมาหาทันที ถึงจะรับปากเสียดิบดีแต่ไคโรก็ยังไม่มั่นใจจึงต้องส่งลูกน้องมือดีตามดูอยู่ห่าง ๆ อีกสักคน
"ครับนาย" ธันวารีบโค้งหัวน้อมรับคำสั่ง ก่อนที่จะวิ่งตามนายน้อยที่ขาสั้นแต่กลับวิ่งไวตามตัวแทบไม่ทัน
"นาน่า!" นานะตัวสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ ๆ ก็มีเด็กที่โผล่หน้าพ้นขอบโต๊ะที่เธอทำงานเพียงนิดเดียว แต่เมื่อเห็นเป็นไคเรนที่เจอหน้าเมื่อวานก็แปรเปลี่ยนมายกยิ้มแทน
"ผมมาหานาน่าตามสัญญาแล้ว" เขาเผยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ไม่เคยรู้สึกทำอะไรสำเร็จได้เท่านี้มาก่อน
"เป็นเด็กดีจังเลยครับ แต่พี่ชื่อนานะไม่ใช่นาน่า" นานะพยายามพูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้รบกวนเวลาการทำงานของคนอื่น แต่เพราะเห็นว่าเป็นลูกท่านประธานและมีตัวอย่างให้เห็นแล้ว พนักงานคนอื่น ๆ จึงไม่กล้าจะออกปากพูดอะไรสักคน
"ออกเสียงยากจัง ผมเรียกนาน่าได้ไหม"
"ได้ค่ะ พี่อนุญาตให้ไคเรนเรียกคนเดียวก็ได้"
"นาน่าทำอะไรอยู่เหรอ?" เด็กชายชะเง้อคอขึ้นมาดู ตื่นตาตื่นใจกับสีของภาพวาดในจอคอมของนานะที่เปิดค้างไว้
"ทำงานอยู่ค่ะ เราค่อยเล่นกันใหม่นะคะ" เท่านั้นไคเรนก็ทำหน้าหงอยลง เขากลับมาโดดเดี่ยวไม่มีเพื่อนเล่นอีกครั้ง
"แต่ผมอยากเล่นกับนาน่า นาน่าเล่นกับผมได้ไหม"
"พี่ก็อยากเล่นด้วยนะครับ แต่ตอนนี้พี่ต้องทำงานแล้วสิ" นานะเองก็ยู่หน้าตาม เธอเป็นประเภทชอบเด็กอยู่แล้ว แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ อย่างไรก็ต้องเลือกสิ่งที่ต้องทำมากกว่าสิ่งที่อยากทำ
"นานะถ่ายเอกสาร...อ้าว คะ คุณหนูไคเรน" หัวหน้างานที่เพิ่งมาใหม่ยื่นมือส่งเอกสารหมายจะใช้เด็กฝึกงานถ่ายเอกสารเช่นทุกวัน ทว่าสายตาที่พลันเห็นลูกชายท่านประธานก็รีบรวบมือเก็บไว้แทบไม่ทัน
"ถ่ายเอกสารใช่ไหมคะ?" นานะรีบหยัดตัวยืนขึ้น ก่อนที่จะยื่นมือไปรับเอกสารจากมือเจ้านายแต่มือเล็กของเด็กน้อยตรงหน้ากลับเอื้อมมือไปจับมือเธอแทน
"เอ่อ...คือพอดีว่า" หญิงสาวจะรีบอธิบายหัวหน้างาน แต่เพราะหัวหน้าที่ส่ายหัวปฏิเสธเธอจึงเงียบลง จนอีกคนย่อตัวไปคุยกับเด็กชายเอง
"ไปเล่นกับพี่แก้วในห้องไหม ในห้องพี่แก้วมีของเล่นด้วยนะ"
"ไม่...ผมอยากเล่นกับนาน่า" ไคเรนรีบปฏิเสธทันควัน ถ้าเขาชอบอะไรแล้วแน่นอนว่าเขาจะไม่เปลี่ยนใจ
"แต่ห้องพี่แก้วกว้างมากเลยนะ..."
"ไม่!" คราวนี้คนตัวเล็กเริ่มขึ้นเสียง จ้องมองสายตาเริ่มไม่พอใจจนอีกฝ่ายหน้าถอดสี
"ไคเรนครับ ทำแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะ" นานะที่ไม่สามารถปล่อยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้ได้รีบหลุบสายตาไปเตือน ใบหน้าสวยนิ่งขึ้นเพื่อจะพยายามให้เขาเห็นว่าตอนดุกับตอนใจดีนั้นไม่เหมือนกัน
"ผมไม่อยากไปกับคนนี้" ไคเรนเงยหน้ามอง ต่อว่าแล้วชี้นิ้วใส่หัวหน้างานของเธอ
"ไม่เป็นไรนานะ น้องคงไม่อยากเล่นกับพี่" คนย่อตัวกลับมายืนในท่าเดิม หัวเราะแห้ง ๆ แก้อาการเก้อเขินที่ถูกเด็กปฏิเสธต่อหน้าพนักงานอีกหลายคน
"ไคเรนขอโทษพี่เขาสิคะ พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบเด็กดื้อ" เธอไม่สามารถยอมให้เหตุการณ์เช่นนี้ผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงจะเป็นลูกท่านประธานที่เสี่ยงจะถูกบอกข่าวจนโดนไล่ออก เธอก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้จริง ๆ
"ขอโทษ" แต่สุดท้ายไคเรนก็ยอมทำตาม จ้องคนตรงหน้าหน้าหงอยลงแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากเธอ
"พนมมือแล้วพูดขอโทษมีหางเสียงด้วยค่ะ" แต่แค่นั้นก็ยังไม่พอใจเธอ
"ขอโทษครับ" และเช่นเคยที่ทายาทของตระกูลดังยอมทำตามอย่างว่าง่ายอีกครั้ง
ธันวาที่มองอยู่ห่าง ๆ ถึงกับชะงักตามไปด้วย ทั้งที่เขาอยู่กับนายน้อยที่เลี้ยงมาทั้งชีวิตของเขา ไม่เคยยักจะเห็นเขาทำตามคำสั่งใครง่ายขนาดนี้มาก่อน แม้กระทั่งกับคนเป็นเจ้านายหรือพ่อแท้ ๆ ของเขา ในบางครั้งก็ยังเอาไม่อยู่ ดื้อรั้นกว่านี้หลายเท่าตัว
"ถ้าอย่างนั้นวันนี้นานะเราดูแลคุณหนูไปเลยแล้วกันนะ" นานะชะงักกับคำสั่งของคนเป็นหัวหน้าในแผนก
"แต่ว่างาน..."
"ไม่เป็นไรแก ฉันจัดการแทนเอง" นานะที่ยังพูดไม่จบก็ได้มะปรางเพื่อนสนิทที่มาจากมหา'ลัยจนฝึกงานด้วยกันรีบพูดแทรก
"งั้นก็เอาตามนี้นะ ฝากดูแลด้วยนะนานะ ทุกคนฝากความหวังกับเรานะ" หัวหน้างานว่าแล้วก็กดไหล่นานะเบา ๆ ก่อนที่เธอจะส่งสัญญาณให้นานะมองพนักงานคนอื่นรอบ ๆ ตัวจึงเห็นทุกคนต่างมองมาที่เธอเป็นตาเดียว สายตาเต็มไปด้วยความหวัง เพราะถ้าคุณหนูของพวกเขาดันไม่พอใจใครขึ้นมาแล้วก่อเหตุขึ้นมาอีก หนึ่งในพวกเขาเหล่านี้อาจจะเป็นรายต่อไปที่จะต้องถูกไล่ออกแน่นอน
- ผู้เขียน
