"พ่อ!" เสียงเล็กเงยหน้าจากของเล่นที่อยู่บนตักโดยที่มีเจ้าแฝดลูกชายสุดที่รักของคีรินทั้งสองคนนั่งอยู่บนเตียงกว้างด้วยเช่นกันแล้วเอ่ยเรียกคนที่มาใหม่ที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ใจเย็น ไม่แสดงความรู้สึกอะไรบนใบหน้า ยังคงสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ให้มากที่สุด แต่เมื่อได้ยินเสียงเล็กนั้นเรียกเจ้าตัวก็เผยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าให้ลูกและหลานชายทั้งสามคน
เพื่อนสนิทในวัยเด็กของหญิงสาวที่ได้ยินเสียงเล็กที่หลานเรียกชะงักลงแล้วหันไปมองตาม รวมไปถึงหญิงสาวร่างบางที่กำลังคุยอยู่กับพะพายและเรย์อย่างสนุกสนานต้องหยุดบทสนทนาลงแล้วหันไปมองตาม
"ว่าไงสามแสบ..." เสียงทุ้มเดินผ่านวงสนทนาของผู้ใหญ่แล้วลงไปนั่งบนเตียงผู้ป่วยของลูกชาย
"กันดั้มที่อาเรย์ซื้อมาให้ สวยไหมครับ" เด็กชายยื่นของเล่นให้ผู้เป็นพ่อดูด้วยท่าทางไร้เดียงสา เห่อของใหม่ตามประสาเด็ก
"สวยครับ สงสัยไม่อยากเล่นเลโก้ที่พ่อซื้อให้แล้วใช่ไหม" ชายหนุ่มเอ่ยตอบ
