"พี่รีบกลับมา" ใบหน้าคมโน้มลงไปกดประทับที่หน้าผากมนของหญิงสาวที่รักที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงขนาดกลางภายในห้องพักฟื้นของลูกชาย เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับลูบผมของหญิงสาวจ้องมองใบหน้าเรียวอยู่นาน เพราะมันเป็นทางเดียวที่เขาจะได้อยู่ใกล้และสามารถจับต้องตัวเธอได้มากขนาดนี้นั้นคือตอนที่เธอไม่รู้สึกตัว
"พ่อค้าบ" เสียงเล็กของเด็กชายดังขึ้นทำให้ร่างหนาผละออกจากหญิงสาวที่รักแล้วเดินไปหาผู้ที่เป็นดั่งดวงใจอีกคนหนึ่งที่มองเขาตาแป๋ว
"ว่าไง?...ทำไมตื่นเช้าได้ล่ะหื้ม..." เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูและความรักอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาไม่เคยอ่อนโยนกับใคร ไม่เคยต้องใช้ความใจเย็นขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ ซึ่งตอนนี้กลับต้องพ่ายแพ้ให้สองแม่ลูกทั้งสองอย่างราบคาบ...
นี่สินะสัญชาตญาณความเป็นพ่อ
"พ่อจะไปไหน" เด็กชายถามพร้อมกับจับมือผู้เป็นพ่อแน่นราวกับกลัวว่าพ่อของตัวเองนั้นจะหายไปได
