Ep.8
1784 คำ
Ep.8
Sixthsence talk.
ฟุ่บ!
"ไงครับที่รัก"
"ไอ้...!!"
"มึงไปไหนมาวะ ?" ยังไม่ทันที่คนที่อยู่ในอ้อมกอดผมจะได้เอ่ยปากด่าอะไรผมออกมา ไอ้วินเซนต์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ถามผมขึ้นมาซะก่อน คนข้างๆ ผมก็เลยได้แต่ขัดขืนตัวออกจากการโอบไหล่ของผม แต่แรงมดอย่างเธอจะมาสู้แรงผู้ชายที่ออกกำลังกายทุกวันอย่างผมได้ยังไงล่ะ หึๆ
"กูไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็แวะลงไปหาน้องกูนิดหน่อยน่ะ" ผมตอบไอ้วินเซนต์พร้อมกับกระชับอ้อมแขนขึ้นอีกนิด
"นี่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" พอเห็นผมกอดแน่นขึ้นและไม่ยอมปล่อย ยัยน้ำขิงอะไรนี่ก็เลยหันมากัดฟันพูดและมองผมตาขวาง
"ไม่ปล่อย มีไรมะ ?" ผมพูดออกไปอย่างกวนๆ มาให้กวนถึงที่ใครจะปล่อยไปง่ายๆ จริงมั้ย
"ปล่อย! นายมีสิทธิ์อะไรมาแตะเนื้อต้องตัวฉัน"
"มีสิทธิ์อะไรงั้นเหรอ...?" ผมหยุดพูดพลางแกล้งทำหน้านึกไปด้วย ถ้าถามหาสิทธิ์ที่ผมจะแตะเนื้อต้องตัวยัยนี่ได้ ผมคงไม่มีหรอกครับไอ้สิทธิ์ที่ว่าน่ะ แต่เธอก็ไม่ได้สูงส่งขนาดที่ผมจะแตะต้องไม่ได้สักหน่อย เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องมีหรอกครับไอ้สิทธิ์บ้าๆ บอๆ นั่นน่ะ มีแค่ความอยากแกล้งก็พอแล้ว หึๆ
"ใช่! นายไม่มีสิทธิ์ ปล่อย!" คนที่ยังอยู่ในอ้อมแขนผมดิ้น พร้อมกับพยายามขืนตัวออกไปจากผม ส่วนผมก็ยังโอบไหล่เธอไว้ไม่ยอมปล่อย ก่อนจะค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอแล้วพูดขึ้น...
"สิทธิ์ของ...สามี...ได้มะ ?" พูดจบผมก็ยักคิ้วหนึ่งทีให้เธออย่างกวนๆ
"นะ...นาย!?!" น้ำขิงทำตาโตขึ้นทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ ก็คงคิดไม่ถึงล่ะสิที่ผมพูดแบบนี้ หรือไม่สิ่งที่ผมพูดคงจะไปจี้ใจดำเธอไม่มากก็น้อย เพราะคืนนั้นเธอเข้าใจว่าตัวเองเสียตัวให้ผมไปแล้วนี่ แถมยังคิดว่าตัวเองเสียตัวให้ผมฟรีๆ โดยที่ผมไม่รับผิดชอบอีกต่างหาก จะไปรับผิดชอบได้ไงวะ ก็ผมไม่ได้ทำอะไรเธอจริงๆ สักหน่อย เอ่อ...ถึงมันจะเกือบไปแล้วก็เถอะ!
"นี่ซิกซ์เซ้นส์..." ในขณะที่ผมกำลังสนุกอยู่กับการที่ได้แกล้งยัยน้ำขิงอะไรนี่อยู่ ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไอ้วินเซนต์ก็เรียกผมขึ้น ผมจึงค่อยๆ หันไปมองหน้าเธอ ซึ่งเธอก็มองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตานิ่งๆ
"รู้จัก ?" ผมพูดแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ นิดหน่อย เพราะเท่าที่จำได้ผมว่าผมไม่เคยรู้จักเธอนะ
"เรื่องนั้นไม่สำคัญ...ฉันมีอะไรจะถามนาย" เธอพูดขึ้นมาด้วยเสียงราบเรียบ
"ว่า ?"
"ได้ข่าวว่า...นายได้เพื่อนฉันแล้วไม่รับผิดชอบเหรอ ?"
"!!...ยัยแพร!!" พอผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไอ้วินเซนต์ถามผมจบ น้ำขิงที่ยังอยู่ในอ้อมแขนผมก็เอ่ยเรียกชื่อเพื่อนของเธอออกไปด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆ เพื่อนเธอก็ถามออกมาตรงๆ แบบนั้น
"ยัยนี่บอกเธอแบบนั้นเหรอ ?" ผมถามผู้หญิงที่ชื่อแพรกลับไปเสียงราบเรียบอย่างใจเย็น ขอเรียกว่าแพรเฉยๆ ละกัน ถ้าเป็นเพื่อนกับยัยน้ำขิงอะไรนี่ก็คงจะอายุเท่าๆ พวกผมนี่แหละ
"หรือนายจะปฏิเสธล่ะ ?" แพรถามผมกลับมาพร้อมกับจ้องผมนิ่งๆ ด้วยสายตาที่ไม่ได้สื่ออารมณ์ใดๆ ผมก็เดาไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ผมว่าผู้หญิงที่ชื่อแพรที่อยู่ตรงหน้าของผมตอนนี้ น่าจะเป็นผู้หญิงที่เดาทางยากพอสมควรเลยล่ะ
"...เธอบอกเพื่อนเธอว่าฉันได้เธอแล้วงั้นเหรอ ?" ผมเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของแพร แต่เลือกที่จะหันมาถามยัยน้ำขิงแทน
"ชะ...ใช่! ก็คืนนั้น..."
"ใช่ ฉันกับเพื่อนของเธอมีอะไรกันแล้ว" ผมหันไปตอบแพร โดยไม่รอให้ยัยน้ำขิงพูดจบ ในเมื่อวันนั้นผมก็บอกเธอไปชัดเจนแล้วว่าผมไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่เธอก็ไม่เชื่อ แถมยังหาว่าผมไม่รับผิดชอบเธออีก ได้! ในเมื่อเธอมองผมว่าเป็นคนที่ไร้ความรับผิดชอบ ผมก็จะเป็นไอ้ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนั้นให้เธอเอง
"ไอ้เชี่ยเซ้นส์! ไหนมึงบอกกูว่า...!?" ผมหันไปจ้องหน้าไอ้วินเซนต์เพื่อไม่ให้มันพูดต่อ หึ! ให้เธอเข้าใจไปแบบนั้นแหละ ในเมื่อผมบอกความจริงเธอแล้ว แต่เธอไม่เชื่อผมเอง
"...แล้วจะไม่รับผิดชอบ ?" แพรเลิกคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยถามผมออกมาด้วยเสียงราบเรียบเหมือนเดิม ส่วนผมที่ปล่อยมือจากการโอบยัยน้ำขิงแล้ว ก็ยักไหล่ตอบแพรไปอย่างชิลๆ
"จะให้รับผิดชอบอะไร...มันก็แค่เซ็กส์"
"!!...นาย!?!" น้ำขิงรีบหันมามองผมตาขวางหลังจากที่ผมพูดจบ
"..." แพรยกยิ้มที่มุมปากขึ้นเล็กน้อยและมองผมนิ่งๆ สายตาดูเหยียดๆนิดหน่อยตามสไตล์ผู้หญิงหน้าเหวี่ยง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"อ้อ! แล้วจะมาร้องหาความรับผิดชอบจากฉันมันก็ไม่ถูกหรอกนะ เพราะคืนนั้น...ยัยนี่เป็นคนเสนอตัวมาให้ฉันถึงที่เอง" ผมพูดกับแพรก่อนจะหันกลับมาพูดกับน้ำขิงที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ ผม ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพอที่จะพูดรักษาน้ำใจใครขนาดนั้น
อีกอย่างวันที่ผมกับน้ำขิงนั่งรถกลับด้วยกัน ผมก็พยายามที่จะพูดพยายามที่จะบอกและอยากจะขอโทษเธอ ที่ผมเผลอล่วงเกินเธอไปเล็กน้อย แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ฟังผม ผมก็จนปัญญาล่ะครับ และพอเธอไม่ฟังอะไรแล้วก็ไปเล่าให้คนอื่นฟังแบบผิดๆ แบบนี้ผมก็เสียหายนะ
"พูดแบบนี้ ยังไงนายก็จะไม่รับผิดชอบฉันใช่มั้ย !?" น้ำขิงกำมือตัวเองแน่นแล้วถามผมออกมาเสียงสั่นๆ เธอถามผมแบบนี้มาสองครั้งแล้ว และครั้งนี้คำตอบผมก็คงเหมือนเดิมนั่นแหละ
"ไม่...อ้อ! หรือเธออยากให้ฉันรับผิดชอบเป็นสิ่งของล่ะ...ได้นะ เธออยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ ?"
"...!?!"
"เช่น...กระเป๋า...รองเท้า...น้ำหอม...หรือว่าจะเป็น...เงินสดดี ?"
"นาย!"
หมับ! ซ่าส์!
Sixthsence talk end.
Namkhing talk.
"นาย!"
หมับ! ซ่าส์!
คนที่เพิ่งพูดจาดูถูกฉันเมื่อสักครู่ค่อยๆ ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองอย่างพยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
"...ไอ้เซ้นส์อย่า" วินเซนต์รีบยืนขึ้น แล้วรีบกรู่เข้ามาจับแขนซิกซ์เซ้นส์ไว้แล้วเอ่ยห้าม ก่อนที่ซิกซ์เซ้นส์จะได้พูดหรือทำอะไร
"ทำไม นายจะตีฉันหรือไง แค่นี้มันยังน้อยไปนะที่นายพูดดูถูกฉันเมื่อกี้!" ฉันไม่รู้หรอกว่าเมื่อกี้เขาจะทำอะไรฉัน เพราะวินเซนต์เข้าจับแขนและห้ามเขาเอาไว้ก่อน แต่บอกเลยว่าถึงแม้ว่าเขาจะทำอะไร ฉันไม่มีทางยอมโดนกระทำฝ่ายเดียวแน่ เป็นผู้ชายแล้วไง มีมือมีเท้าเหมือนกัน
"หึ!...หรือเธอจะเถียงฉันว่าสิ่งที่ฉันพูดไปมันไม่จริง ?"
"เออ! มันไม่จริง! ฉันไม่เคยอยากได้ของไร้ค่าแบบนั้นจากนาย ไม่เคยเลยแม้แต่นิดเดียว" ของพวกนั้นราคาแค่ไม่กี่แสนแลกกับความบริสุทธิ์ของฉันที่เสียไปได้เหรอ
"ไม่อยากได้ ไม่อยากได้แล้วเธอจะมาเรียกร้องหาความรับผิดชอบทำไมวะ !?"
"แล้วนายคิดว่าของพวกนั้นมันทดแทนสิ่งที่ฉันเสียไปได้หรือไง !?"
"สิ่งที่เสียไป ?...เหอะ! พูดอย่างกับว่าฉันเป็นคนแรกของเธองั้นแหละ" เขาทวนสิ่งที่ฉันพูด ก่อนจะแค่นเสียงออกมาแล้วพูดกับฉันอย่างเหยียดๆ และคำพูดของเขาก็ทำให้ความอดทนของฉันหมดลงอีกครั้ง...
เพี๊ยะ!!!
"นี่เธอ! มันมากไปแล้วนะ!!" ซิกซ์เซ้นส์ตะคอกเสียงกลับมาทันที หลังจากที่ฉันตบหน้าเขาไปอย่างแรง พร้อมกับจะกรู่เข้ามาหาฉันที่มองหน้าเขาอย่างไม่กลัว
"ไอ้เซ้นส์ มึงใจเย็นๆ ก่อน" แล้วก็เป็นวินเซนต์ที่ยังคงดึงและห้ามเขาเอาไว้ เขามองหน้าฉันอย่างโกรธจัดที่ฉันไปตบหน้าเขาเมื่อสักครู่ ฉันสิควรเป็นคนโกรธเขามากกว่า ฉันเสียครั้งแรกให้เขาไป ยังมีหน้ามาพูดเหมือนฉันผ่านมาเยอะ ฉันจ้องหน้าเขาด้วยแววตาดุดันก่อนจะพูดขึ้นอย่างจริงจังและเด็ดขาด
"ฉันจะขอพูดไว้ตรงนี้เลยแล้วกัน ว่าฉันจะไม่ยอมเสียตัวให้ใครแบบฟรีๆ และนายต้องรับผิดชอบฉัน" และทันทีที่ฉันพูดจบ เขาก็พูดสวนขึ้นมาทันที
"แล้วเธอก็ช่วยจำใส่สมองโง่ๆ ของเธอด้วยล่ะ... ว่าให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันรับผิดชอบผู้หญิงอย่างเธอ"
"ก็คอยดูละกัน...ว่านายกับฉัน ใครมันจะแน่กว่ากัน!" พูดจบฉันก็จ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
"...แพร พาน้ำขิงกลับไปก่อน" วินเซนต์หันไปบอกแพรที่ยืนกอดอกดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นิ่งๆ เพราะตอนนี้เขาคงรู้ว่าเขาคงจะห้ามซิกซ์เซ้นส์ต่อไม่ได้แล้ว
"...แกจะกลับหรือยังล่ะ ?" แพรคลายมือออกจากอกแล้วถามฉันด้วยเสียงเรียบๆ ซึ่งฉันก็หันหน้าไปพยักหน้าให้ ก่อนจะหันกลับมามองซิกซ์เซ้นส์อีกครั้ง
"นายได้เจอฉันแน่...ซิกซ์เซ้นส์!" พูดจบฉันก็หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาถือ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่เขาออกมา โดยมียัยแพรที่เดินตามมาทีหลัง แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินพ้นจากตรงนั้น ก็มีคนเดินมาจับข้อมือฉันเอาไว้ก่อนจะออกแรงบีบอย่างแรง แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงดุดัน!
"เจอกันคืนนี้เลยเป็นไงล่ะ !? เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอรู้เองว่าการเสียตัวจริงๆ มันเป็นยังไง"
"นี่นาย! ปล่อยฉันนะ นายจะพาฉันไปไหน !?"
- ผู้เขียน
