ตอนที่ 13 รอโอกาส

2410 คำ

ตอนที่ 13 รอโอกาส +++โฬม+++ “ไอ้เชี่ยโฬม” ไอ้ใบชาเอ่ยเรียกชื่อผม ส่งสายตากวนตีนมาให้ “อืม...” ผมยกมือขึ้นเกาหางคิ้ว เพราะรู้ว่ามันกำลังจะพูดอะไร “มึงจะหื่นเกินไปแล้ว น้องมันคอแดงซะขนาดนั้น ผิดผีนะมึง” ไอ้ใบชาล้อผม มันไม่ต้องบอกหรอก ผมเห็นตั้งแต่ไอ้น้องแทนเดินมานั่งที่โต๊ะแล้ว ไอ้เด็กนี่ก็ผิวบางเสียเหรอเกิน จูบนิดเดียว เม้มนิดเดียวแม่งทิ้งหลักฐานมัดตัวจนผมดิ้นไม่หลุดเลย อายชิบหาย “ว่าแต่เมื่อคืน....มึงกับน้องแทนนี่...ไปถึงไหนกันแล้ววะ”ไอ้ใบชากระเถิบเข้าใกล้ ๆ ผม “ถึงเหี้ยอะไรล่ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” ผมด่ามันเบาๆ “หืม....จับน้องแก้ผ้าขนาดนั้น แถมยังดูดซะคอแดงเถือก มึงจะมาตอแหลว่าไม่มีไม่ได้นะ” ไอ้ใบชาไอ้สัดย้ำจังนะมึง แค่นี้กูก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว ไอ้พวกลูกสมุนผมมันจะคิดกับผมแบบไหนกันนะ “กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” “อ่ะๆ กูเชื่อก็ได้ว่ายัง....เพราะถ้ามึงทำกูว่าน้องมันคงลุกไม่ขึ้นหรอกมั้ง” ไอ้ใบชายังไม่เลิกกวนประสาทผม “มึง...” ผมเรียกเพื่อนรักเบาๆ “ว่า...” มันหยุดกวนตีนมองผมนิ่ง “มึงว่ากูแปลกมั้ยวะ ที่กูรู้สึกแบบนี้กับไอ้น้องแทน” ผมเอ่ยถามไปตรง ๆ ผมกับไอ้ใบชาสนิทสนมแล้วก็รู้จักกันมานาน มีอะไรก็ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง “แปลก..” ผมหันไปสบตามันทันที “แปลก...” ผมทวนคำของเพื่อน “แปลกที่มึงปล่อยให้น้องมันรอดมาได้ยังไง ไอ้สัด เป็นกูรวบหัวรวบหางไปแล้ว มึงทนได้ไงวะ” “โธ่...ไอ้เหี้ย กูจริงจังนะเนี่ย” ผมด่ามันทันที “ทำไมวะชอบผู้ชายมันแปลกตรงไหน กูว่าก็ปกตินะ ไอ้น้องแทนนี่ถึงบางทีจะดูร้าย ๆ ไปบ้าง แต่เอาจริง ๆ นะมึง กูว่าการที่น้องมันอยู่ที่นี่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ มึงอย่าคิดมาก ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกูอยู่ดี ส่วนไอ้ธีร์มึงไม่ต้องห่วงไอ้นั่นมันไม่ได้คิดมากเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ส่วนพวกเด็ก ๆ กูว่ามันก็โตพอที่จะแยกแยะแล้วล่ะมึง เอาเป็นว่าลุยเลยเพื่อน เดี๋ยวพวกกูเป็นแบ็คหลังให้มึงเอง” ไอ้ใบชาตบไหลผมลุกขึ้นจากโต๊ะ “เอ่อ...ไอ้โฬม วันนี้กูจะเข้าเมือง มึงอยากได้...อะไรมั้ย”ไอ้ใบชาหันมาถามผม “ไม่อ่ะ” +++เต้ย+++ หลังจากที่พวกเราเก็บโต๊ะอาหารแล้ว ก็ต่างรีบสลายตัวแยกย้ายออกมาทำงาน เพราะรู้สึกว่าลูกพี่ใหญ่ตอนนี้น่าจะต้องการอยู่คนเดียวสักพัก เพราะคงจะรู้สึกอายหน่อย ๆ แหละผมว่า เพราะหลักฐานมันคาตามัดแน่นหนาเสียขนาดนั้น ทันทีที่คุณแทนเดินลงมาจากบ้านแล้วนั่งลงที่โต๊ะ พวกผมนี่นั่งตัวแข็งกันไปหมด เพราะร่องรอยที่คอนั่นชัดเจนอย่างไม่ต้องสืบ มันเป็นรอยจูบแน่นอน แล้วทั้งบ้านไม่มีใครกล้าแตะต้องคุณแทนหรอก นอกจากลูกพี่ใหญ่ของพวกผม แล้วเมื่อคืนลูกพี่ก็เป็นคนอุ้มคุณแทนขึ้นห้องไปคนเดียว แล้วก็ไม่ได้ลงมาอีกเลยจนพวกผมเก็บโต๊ะเสร็จ “พวกมึงเห็นที่คอคุณแทนมั้ยวะ” ไอ้ปืนเอ่ยถามผมกับไอ้โอ๊ต “ไอ้สัด ตากูไม่ได้บอด แดงเถือกขนาดนั้น” ไอ้โอ๊ตตอบกลับไป มันยิ้มกริ่มแววตาทะเล้น “มึงว่าลูกพี่ชอบคุณแทนจริง ๆ หรือเปล่าวะ” ผมเอ่ยถามเพื่อนสนิททั้งสองคน “กูว่าใช่” ไอ้ปืนตอบทันที “ชอบจริงเหรอวะ แทบจะฆ่ากันตายห่ามาหลายรอบละนะ” ไอ้โอ้ตขมวดคิ้วถาม “พวกมึงชอบคุณแทนมั้ยวะ” ผมหันไปถามเพื่อนๆ “เอาจริง ๆ นะ แรกๆ ก็รำคาญชิบหาย อยากจะเดินไปตบกะโหลกสักป้าบ แต่เอาดี ๆ ตอนนี้กูว่าจริง ๆ แล้วคุณแทนก็ไม่ได้มีอะไรมากนะ ถึงจะโคตรเอาแต่ใจชิบหายก็เถอะ ตอนนี้กูโคตรชอบเลย มึงรู้ปะ กูรอเวลากินข้าวชิบหายอะ” ไอ้ปืนหัวเราะ “อืม พอรู้จักจริง ๆ กูก็ว่าคุณแทนก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นะ ออกจะน่ารัก ยกเว้นตอนเอาแต่ใจกับตอนโมโหอะมึง” ไอ้โอ้ตหันมาตอบบ้าง “แล้วมึงอะ ในบรรดาพวกเราทุกคนมึงสนิทกับคุณแทนมากสุดแล้วนี่” ไอ้ปืนถามผม “กูว่ากูเริ่มชอบคุณแทนแล้วนะ กูว่าคุณแทนไม่ได้แย่อะ แค่เขาทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองยังไงเท่านั้นเอง เท่าที่กูสังเกตแค่บอกเขาดี ๆ เขาก็ทำตามแล้ว มึงดูอย่างเรื่องซักผ้าเมื่อวานดิ กูขำแทบตาย แต่กูเห็นนะว่าคุณแทนก็พยายามทำอะไรด้วยตัวเอง แค่เราใส่ใจเขาเท่านั้นแหละมึง หรืออย่างตอนกินแกงหอย ตอนแรกกูคิดว่าเขาจะหงุดหงิดคว่ำหม้อทิ้ง แต่พอกูอธิบายดี ๆ ทำให้เขาดูเป็นตัวอย่าง ถึงตอนแรกเขาจะดูหงุดหงิดไปบ้าง แต่พวกมึงก็เห็นใช่มั้ย ว่าคุณแทนก็พยายามแล้วก็ไม่เรียกร้องโวยวายอะไร กูว่าจริง ๆ คุณแทนก็น่ารักดีนะ ตลกดีด้วย จริงอย่างที่ไอ้ปืนบอกแหละทุกวันนี้กูรอเวลาแดกข้าวสัดๆ อยากเห็นคุณแทนตอนทำหน้า งงๆ ตลกดี” ผมตอบ “ว่าแต่มึงเอาผ้าคุณแทนไปซักแล้วเหรอวะ” ไอ้โอ๊ตถามผม “เออ กูเอาไปปั่นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ลุกมาตากให้เมื่อเช้านี่ก็ฝากให้พี่จำปีเอามารีดให้ด้วย” ผมตอบ “พวกมึงๆ” ไอ้ปืนกระซิบกระซาบ กระซิบหาพ่อมึงเหรออยู่กันกลางคอกม้ามึงกลัวม้ามันเอาไปนินทาหรือไง “อะไร” ไอ้โอ๊ตถาม “คือกูอยากรู้ว่าผู้ชายเอากันนี่มันดีจริงเหรอวะ” ไอ้ปืนถามสายตาล่อกแล่ก “โธ่ ไอ้ชิบหายกูจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ถ้ามึงอยากรู้มึงก็ไปถามไอ้ขุนกับไอ้โดมโน่น” ไอ้โอ๊ตตบหัวเพื่อน “ถามพวกมัน พวกมันก็ต้องว่าดีดิวะ ก็เห็นมันเอากันแทบทุกคืน” ไอ้ปืนตอบ “นี่มึงไปแอบดูมันเอากันหรือไง ไอ้สัดไอ้เพื่อนเหี้ย” ไอ้โอ๊ตตบหัวไอ้ปืนอีกที “ป่าว กูไม่ได้แอบดู” “มึงไม่ได้แอบดูแล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันเอากันทุกคืน” ผมถามบ้าง “ก็กูได้ยินเสียงมันอะ” ไอ้ปืนตอบเสียงอ่อย “.......” ผมอึ้งแดกไปนิด ถึงจะรู้แหล่ะว่าไอ้ขุนกับไอ้โดมมันมีซัมติงกันมาสักพักใหญ่แล้ว พวกเราก็ไม่ได้รังเกียจอะไรมันหรอก เห็นมันรักกันดีก็ดีใจด้วย รถยนต์คันคุ้นตาขับออกมาจากตัวบ้านพัก ตรงมาทางพวกผมที่ยืนคุยกันอยู่ เจ้าของร่างสูงโปร่งผิวขาวเหลืองเดินลงมาพร้อมกวักมือเรียกผมให้เข้าไปหา “ครับพี่ชา” ผมขานรับวิ่งตรงไปหาเพื่อนเจ้าของฟาร์ม “มีงานอะไรสำคัญหรือเปล่า”พี่ ใบชาเอ่ยถามผม “ไม่ครับ”ผมตอบหันไปหาเพื่อนๆซึ่งมันกำลังแยกย้ายกันไป “ถ้างั้นเดี๋ยวออกไปข้างนอกกับพี่หน่อย พอดีพี่จะออกไปซื้อของ” พี่ใบชาเดินกลับไปที่รถโดยมีผมเดินตามไปติดๆ “พี่ชาให้ผมขับมั้ยครับ พี่ชาจะได้นั่งสบายๆ”ผมหันไปถามคนข้างๆ “นั่งไปเถอะ” พี่ใบชาสั่งผม พี่ใบชาเป็นเพื่อนของลูกพี่ที่ใจดีมากๆสำหรับผม ตอนผมเรียนจบใหม่มาอยู่ที่นี่ผมก็ได้รับการดูแลจากทุกคน โดยเฉพาะลูกพี่ผม แล้วก็มีพี่ใบชาอีกคน ผมเพิ่งจะมาสนิทกับพี่ใบชาเมื่อสองปีที่แล้ว เพราะช่วงนั้นร้านอาหารของพี่ใบชาเปลี่ยนจากร้านแรกที่ขนาดเล็กแล้วขยายใหญ่ขึ้น ผมเลยได้มีโอกาสเข้าไปช่วยดูแลเรื่องการก่อสร้างด้วย ก็ไม่ได้สร้างเองหรอกนะครับแค่ไปช่วยคุมงานตรวจสอบความเรียบร้อย แล้วก็ช่วยเลือกวัสดุตกแต่งร้านบ้าง ตอนหลังผมกับพี่ใบชามีโอกาสพูดคุยกันบ่อยขึ้น ส่วนใหญ่ก็เรื่องเมนูอาหารเช้า และอาหารมื้อค่ำที่พี่ใบชาต้องทำและส่งมาให้พวกเราที่บ้าน ตั้งแต่นั้นมาเราก็เลยสนิทกัน โดยเฉพาะเวลาออกมาข้างนอกพี่ใบชามักจะชวนผมออกมาด้วยถ้าผมว่าง วันนี้ก็เช่นกัน พี่ชาพาผมเดินเลือกซื้อของภายในห้างส่วนใหญ่เป็นของที่ต้องใช้ในร้านอาหาร “วันนี้อยากกินอะไร” เสียงทุ้มนุ่มๆเอ่ยถามผม “ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมองดูผู้ชายตัวสูงตรงหน้า พี่ใบชามักจะใจดีกับผมและคอยถามผมตลอดว่าอยากกินอะไร “วันนี้อยากกินอะไรจะได้ทำให้ถูก”เจ้าของร้านอาหารบอก “อืม...คุณแทนอยากกินปูผัดผงกระหรี่” ผมตอบ “พี่ถามเรา...ไม่ได้ถามว่าน้องแทนอยากกินอะไร”เสียงทุ้มนั้นเอ่ย “ผมกินอะไรก็ได้ครับ” อยู่ ๆ ผมก็ใจสั่นไม่รู้ทำไม พักหลัง ๆ มานี่เวลาอยู่ใกล้พี่ใบชาทีไร หัวใจผมทำงานหนักทุกที “.......” พี่ใบชาเดินมายืนซ้อนอยู่ข้างหลังผม แผ่นอกกว้าง ๆ นั่นสัมผัสกับแผ่นหลังผม ให้ตายเถอะมันใกล้ไปหรือเปล่านะ ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นโครมคราม พี่ใบชาเอื้อมมือขึ้นไปหยิบของอะไรบนเชลฟ์ข้างบนก็ไม่รู้ ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปดู แต่ผมรู้ว่าไอ้แข็ง ๆ ที่วางเกยหัวผมอยู่คือคางพี่ใบชา เหี้ย อะไรยังไงวะ พี่ใบชาเอาคางมาวางเกยไว้บนหัวผมมือทั้งสองก็หยิบจับนั่นนี่ไปเรื่อยเหมือนหาอะไรอยู่ มันจะมีอะไรอีกเนี่ย ของตรงหน้าก็มีแค่วุ้นเส้นไม่กี่ยี่ห้อเอง โอ้ย หัวใจจะวาย “อ่ะ..งั้นวันนี้กินกุ้งอบวุ้นเส้นละกันนะ” พี่ใบชาโยนวุ้นเส้นห่อใหญ่หลายห่อใส่ไปในรถเข็นข้าง ๆผม ผมพยักหน้ารับไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพี่ใบชาตรง ๆ “เอ่อ...พี่ชาจะซื้อ” ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมคงหน้าแดงไปหมด เมื่อพี่ใบชาเดินนำผมมาหยุดอยู่ตรงชั้นขายของเฉพาะ พี่ชาหยิบขวดเจลหล่อลื่นลำหรับผู้ชายขึ้นมาพลิกดูอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะโยนมันใส่ลงไปในรถเข็น ยังไม่พอ พี่ใบชายังหันไปเลือกถุงยางอนามัยอีกสามสี่กล่องแล้วโยนมันตามลงไป “ซื้อไปให้ลูกพี่เรานั่นแหละ” พี่ใบชากระซิบข้างหูผม “ห้ะ”ผมเงยหน้าขึ้น ทำหน้าเหวอจ้องดูหน้าพี่ใบชานิ่ง “ทำไมคิดว่าพี่จะซื้อไปใช้เองเหรอ” พี่ใบชาถามผมยิ้มๆ “ก็...” ไม่รู้ว่าผมเขินอะไร รู้แค่เขินชิบหายไม่กล้ามองหน้าพี่ใบชาเลยสักนิด นี่กูเป็นอะไรวะเนี่ย “ของพี่มีแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสใช้ รออยู่นะ” ผมนิ่งทำอะไรไม่ถูกแล้วบอกกูทำไม แล้วใจเต้นทำไม...มีแล้วเหรอ เออก็เพื่อความปลอดภัยเป็นผู้ชายพกถุงยางไว้ก็ปลอดภัยดี เวลาจะใช้ก็จะได้มีใช้ แต่พี่ใบชาไม่มีแฟน อืม...ก็คงต้องรอแฟนพี่เขาสินะ แล้วทำไมต้องรอวะ รออยู่นะ....รออะไรวะ รอใครกูใจสั่นจนจะไม่ไหวแล้ว “เอ่อ..ครับ” ผมตอบเสียงสั่นทำอะไรไม่ถูก “เอ่อ...พี่ชาครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปหาคนตัวสูง “หือ” พี่ชาก้มลงมาสบตากับผม “เรื่องลูกพี่กับคุณแทน”พี่ถามเสียงเบา “เราคิดว่ายังไงล่ะ” พี่ใบชายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม มันใกล้จนผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเขา ผมเบนสายตาไปทางอื่น แต่ไอ้ทางอื่นนั่นมันดันไปหยุดอยู่ที่ขวดเจลหล่อลื่นขวดใหญ่ ชนิดแพ็คสามขวด ใกล้ ๆ กันที่นอนกลิ้งอยู่ข้าง ๆ คือกล่องถุงยางอนามัยขนาดไซส์ใหญ่สุดห้าสิบหก ผมนี่ใจหายวาบเลย “ก็ผมเห็นพี่ซื้ออันนั้นไปให้ลูกพี่นี่ครับ” ผมบุ้ยปากไปทางของจำเป็นยามฉุกเฉิน “ก็เตรียมไว้ คงเร็วๆ นี่แหละมั้ง” พี่ใบชาดูผ่อนคลายจัง คุยเหมือนมันเป็นเรื่องปกติเลยวะ กูนี่เขินแทบตาย “ไม่รู้มันใส่ได้เปล่านี่ก็ไซส์ใหญ่สุดแล้ว” นี่สนิทกันขนาดไหนวะ ซื้อถุงยางฝากเพื่อน เฮ้ยยังไงวะ “พี่ชาเคยเห็นของลูกพี่เหรอครับ” ผมถามทันที “ทำไมหึงพี่เหรอ” พี่ใบชายิ้มกรุ้มกริ่มทำเอาผมไปไม่เป็นเลย “ห้ะ เอ่อคือเปล่าครับไม่หึง ผม...” “ไม่ต้องหึงนะ พี่กับไอ้โฬมแค่เพื่อนกัน แต่กับเราพี่...” พี่ใบชายกนิ้วขึ้นมาเชยคางผม พร้อมกับยิ้มให้ผมจนผมชาไปทั้งตัว “ผมไปซื้อนมให้คุณแทนนะครับ” ผมหันหลังวิ่งหนีออกมาแทบทันที ไม่รู้หนีอะไร รู้แค่ว่าทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว เสียงหัวใจผมเต้นดังตึก ตัก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more