ตอนที่ 16 เริ่มสับสน

3023 คำ

ตอนที่ 16 เริ่มสับสน +++โฬม+++ “ไอ้โฬม” ไอ้ธีร์ยื่นหน้ามาหาผมใกล้ๆ “อะไร มึงจะยื่นหน้ามาใกล้อะไรกูนักหนา”ผมเอามือผลักหน้ามันให้ถอยห่างออกไป “แหม...ทีกูละผลักไส ทีน้องแทนละก็เบียดจนชิด จนแทบจะสิงร่างน้องมันอยู่แล้วนะมึงน่ะ” ไอ้ธีร์ยักคิ้วใส่ผม “อะไรของมึง” ผมหลบสายตาเพื่อนสนิททันที “มึงอย่ามาทำเป็นเนียน มึงแอบทำไรน้องแทนในคอกม้ากูเห็นนะ” ไอ้ธีร์ผู้ถือไพ่เหนือกว่ายักคิ้วหลิ่วตาใส่ผม เออผมขอโทษ ลืมไปว่าในคอกม้ามีกล้องวงจรปิด “มึงนี่ก็ร้ายนะเนี่ย แต่ก็อย่าเพิ่งรีบร้อนนะมึง เดี๋ยวไก่ตื่น” ไอ้ธีร์ยกมือขึ้นตบบ่าผมหนัก ๆ ที่นี่ไม่มีความลับอะไรเลยครับ ถ้าใครรู้อะไรมาสักเรื่องรับรองแป๊ปเดียวเท่านั้นกระจาย แต่ก็กระจายเฉพาะพวกผมสิบคนเท่านั้นแหละ เพราะถือว่าเป็นสิบคนที่ต่างรู้หน้ารู้ใจกันดี และก็รู้ว่าเรื่องไหนควรพูดเรื่องไหนควรเงียบ อีกอย่างผมเชื่อมั่นว่าไอ้เสกกับไอ้ไผ่ก็รู้เรื่องนี้ดีเช่นเดียวกัน เผลอ ๆ ตอนนี้รู้แม่งกันหมดแล้ว “อ๊ะ เจอมึงพอดีเลยกูซื้อของมาฝากมึงไอ้โฬม” ไอ้ใบชาเพิ่งกลับมาจากข้างนอกพร้อมกับไอ้เต้ย ที่หอบเอาถุงต่าง ๆ เข้าไปเก็บในบ้านโดยมีคนอื่น ๆ ช่วยกันคนละไม้คนละมือ “อะไรวะ” ผมยื่นมือออกไปรับแล้วเปิดออกดู “ไอ้เหี้ยชา” ผมนี่หน้าชาเลยครับ เจลหล่อลื่นขวดใหญ่แบบแพ็คสามขวด กับกล่องถุงยางอนามัยอีกสี่กล่อง แบบปุ่ม แบบผิวเรียบ แบบผิวไม่เรียบ “เตรียมพร้อมไงมึงเผื่อฉุกเฉิน” ไอ้ใบชายักคิ้วให้ผม “รู้ไปกันซะทุกเรื่องนะพวกมึงเนี่ย” ผมรับถุงมาวางไว้ข้างตัว “ถ้าพวกกูไม่รู้แล้วจะเป็นเพื่อนมึงได้ยังไง” “นี่กูเลือกไซส์ใหญ่สุดมาให้มึงนะ ห้าสิบหกมิล แต่ว่าจะทำอะไรมึงก็เบา ๆ หน่อยละกันน้องมันยังเด็ก ตัวเล็กนิดเดียวเดี๋ยวมันจะตายคามือมึงไปซะก่อน” ไอ้ใบชาแซว ได้ทีเอากันใหญ่เลยนะพวกมึงเนี่ย ไม่นานนักไอ้ขุน ไอ้โดมก็ขับรถเอามื้อเย็นมาส่งตรงตามเวลา คนอื่น ๆ ช่วยกันลำเลียงอาหารลงมาจัดแจงตักใส่จาน วางเรียงเตรียมพร้อมที่จะกิน คนตัวเล็กเดินกลับลงมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่เปลี่ยนใส่เรียบร้อย ผมเดาว่าพอกลับมาถึงคงรีบขึ้นไปอาบน้ำเลย น้องแทนส่งยิ้มทักทายคนอื่น ๆ ตอนนี้อาการหวาดระแวงว่าน้องแทนจะอาละวาดดูเหมือนจะถูกทุกคนลืมไปแล้ว “ว้าว...กุ้งอบวุ้นเส้น” คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาตบมือเบา ๆเหมือนชอบอกชอบใจอาหารมื้อนี้ ไอ้ใบชานี่ยิ้มแก้มปริเลย อย่างน้อยอาหารมื้อนี้ไม่โดนกวาดทิ้งแน่นอน “ชอบเหรอครับน้องแทน” ไอ้ใบชาถามตรงหน้ามันยิ้ม ๆ “ครับ” น้องแทนตอบรับตักกุ้งตัวโต ๆ พร้อมวุ้นเส้นลงในจานตัวเอง “ปกติน้องแทนชอบทานอะไรครับ พี่จะได้จำไว้เผื่อจะได้เอามาทำให้ทาน” ไอ้ใบชาชวนคุย “อืม...แทนก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแทนชอบกินอะไร” “เอ้า ยังไงครับไม่รู้ว่าตัวเองชอบกินอะไร” ไอ้ธีร์ถามย้ำขำ ๆ “ก็บางทีแทนก็ชอบ บางทีแทนก็ไม่ชอบนี่ครับ ก็เลยไม่รู้ว่าชอบจริงหรือเปล่า อย่างกุ้งอบเส้นวันนี้แทนอยากกินแทนก็ชอบ แต่บางทีพรุ่งนี้ผ่านไปทำมาอีกถ้าแทนไม่อยากกินแทนก็ไม่ชอบ แทนก็ไม่รู้ว่าตกลงแทนชอบหรือว่าแทนไม่ชอบกันแน่” ไอ้น้องแทนอธิบายยาวเหยียด “มึนตึ้บเลยกู” ไอ้ใบชาหัวเราะชอบใจ “เอาเป็นว่าวันไหนอยากกินอะไรก็ลองบอกพี่ก็แล้วกันนะครับน้องแทน ถ้าทำให้ได้มีวัตถุดิบพี่จะลองทำมาให้ทาน” ไอ้ใบชาเอ่ยขำ ๆ “ขอบคุณครับ” น้องแทนตอบ ทั้งโต๊ะอึ้งกันไปหมด ไอ้ธีร์ยกมือมาเกาหูแกรก ๆ เหมือนไม่แน่ใจ ไอ้ใบชาใบ้กินไปแล้วครั้งแรกที่ได้ยินประโยคคำขอบคุณจากน้องแทนโดยที่ไม่มีใครบังคับ ผมอมยิ้มอย่างพอใจ ตุ้บ...เสียงของตกหล่นลงบนพื้น ดึงความสนใจของคนตัวเล็กซึ่งกำลังจะเดินขึ้นห้องหลังจากจบมื้อค่ำ น้องแทนหันกลับมาพร้อมกับกระโดดเป็นกบ เอามือยื่นไปคว้าถุงพลาสติกสีขุ่น ๆ ซึ่งมันกลิ้งตกไปอยู่ใต้โต๊ะ ผม ไอ้ธีร์ ไอ้ใบชา มองหน้ากันเลิ่กลั่กไปหมด มันไม่ใช่แค่นั้น เพราะไอ้เจ็ดลูกกรอกของผมก็มองมาแบบต่อมเสือกกระดิก “อะไรอะ” ไอ้น้องแทนหยิบถุงขึ้นมา “เอ่อ...” ผมเอื้อมมือออกไปเพื่อต้องการจะรับคืน ภาวนาในใจว่าอย่าให้ไอ้น้องแทนเปิดออกดูเลย โชคยังดีที่น้องแทนไม่ได้เปิดออกดู นับว่ามีคุณสมบัติผู้ดีอยู่มากที่ไม่ละลาบละล้วงของของคนอื่น “อะ อันนี้ด้วย” น้องแทนก้มลงไปเก็บกล่องสีทองเล็ก ๆ อีกกล่องหนึ่งที่มันตกออกไปจากถุงกลิ้งหล่นแยกไป มือน้อย ๆ หยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะนิ่งไปสักพัก เงียบ....กริบ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมพัดใบไม้ไหว เสียงนกบินผ่านต้นใหม่ไป เสียงหัวใจผมเต้น น้องแทนนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสีหน้าตกใจตื่นตระหนก ดวงตากลมโตตื่น ๆ นั้นจ้องมาที่ผมสลับกับถุงพลาสติกในมือของผม แล้วก็หันไปรอบ ๆ โต๊ะ “ในถุง...นั่นอะไรน่ะ” เสียงใส ๆ เอ่ยถามทันที “เอ่อ...ไม่มีอะไร” ผมตอบอ้าปากค้างเดาทางไม่ถูกจริงๆ “แล้วนี่อะไร” ไอ้น้องแทนเดินตรงมาหาผม สีหน้าเอาเรื่อง “เอ่อ ไอ้ชาซื้อมา” ผมโยนทันทีครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกลัวอะไร “เอ่อ...ไม่ใช่...พี่ซื้อมาให้ไอ้โฬม ถุงนั้นของมึง” ไอ้เหี้ยชาโยนกลับมาที่ผม “ไอ้เหี้ยพี่โฬม” เสียงตวาดสูงปรี๊ดเท่ากับหลังคาบ้านทำเอาหัวใจผมหล่นวูบ ไอ้ตัวแสบคว้าถุงในมือผมไปแล้วก็ ฟิ้ว...ขว้างมันไปกลางสระเรียบร้อยทั้งถุงครับ ก่อนจะไปยังหันมาเอาขาถีบหน้าแข้งผมเสียโครมใหญ่ อึ้งแดกกันทั้งโต๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสียงระเบิดหัวเราะดังลั่นไปหมด ผมนี่ทรุดลงไปนั่งกับโต๊ะอย่างหมดแรง ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ ไอ้พวกนั้นก็หัวเราะกันซะไม่เกรงใจกูเลย ปวดหัวเลยกู “เสียใจด้วยนะเพื่อนอดว่ะ” ไอ้ใบชาหัวเราะร่วน “ไอ้สัด” ผมสบถดัง ๆ อย่างหงุดหงิดแต่ก็ขำ “เอ่อ ... พี่จะให้พวกผมลงไปเอามั้ยอะ มันยังไม่จมนะนั่นไงมันลอยน้ำอยู่” ไอ้เต้ยเดินไปชะเง้อคอมองอยู่ “ไอ้เต้ยมึงลงไปเอามาให้ลูกพี่มึงเลย เดี๋ยวจะใช้แล้วไม่มีเร็ว ๆ” ไอ้ธีร์สั่งพร้อมรุนหลังให้ไอ้เต้ยเดินลงน้ำไป “ไอ้เหี้ยเต้ย ถ้ามึงกล้าลงไปเอาขึ้นมา....มึงตาย” เสียงร้องตะโกนดังลงมาจากชั้นสองตรงบานหน้าต่าง ไอ้เต้ยชะงักรีบกระโดดขึ้นจากน้ำทันที พร้อมกับยกมือไหว้ลมไหว้แล้งไปเรื่อย “ไม่ลงครับคุณแทน ไม่ลงแล้วครับ” ไอ้เต้ยตะโกนตอบกลับ “เฮ้อ...” ผมถอนหายใจหนัก ๆ กวาดสายตามองหน้าทุกคนที่ยิ้มกรุ้มกริ่มกันไม่ได้เกรงใจกูเลย นี่กูเจ้าของบ้าน เจ้าของฟาร์มนะเนี่ย “เอาน่ามึงเข้าเมืองครั้งหน้าเดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่” ไอ้ใบชาบอกผมเหมือนปลอบใจ “เอาเป็นว่าช่วงนี้มึงก็งด ๆ ไว้ก่อนนะ หรือว่ามึงเอาของกูไปใช้ก่อนมะ” ไอ้ธีร์ถามยิ้ม “ไอ้สัดไม่เอาเว้ย” ผมตอบอย่างหงุดหงิด” “มึงไม่เอาเพราะมึงจะไม่ทำ...หรือว่ามึงไม่เอาเพราะมึงจะด้นสดเอาดี ๆ” ไอ้ใบชาถาม ทั้งโต๊ะนิ่งเงียบแต่ละคนหูผึ่งรอฟังคำตอบ “เสือกเหลือเกินนะพวกมึงเนี่ย เรื่องของกู ”ผมลุกขึ้นจากโต๊ะเดินเข้าบ้านไปอย่างหงุดหงิด +++แทน+++ ถุงอะไรของใครตกอยู่ใต้โต๊ะ ผมเอื้อมมือไปหยิบมันส่งคืนให้เจ้าของ มันตกอยู่ใต้โต๊ะตรงที่ไอ้พี่โฬมนั่ง ก็คงเป็นของไอ้พี่โฬมแหละ ผมไม่ได้สนใจว่าข้างในนั้นมันคืออะไร รู้สึกหนักๆเหมือนเป็นอะไรขวด ๆ ผมส่งคืนถุงพลาสติกนั้นไป ไม่ได้สนใจอีก แต่เหมือนจะยังมีกล่อง อะไรตกอยู่ข้างล่างอีกชิ้นหนึ่ง ผมเอื้อมมือไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ สีทองนั่นขึ้นมา สายตาเหลือบไปเห็น นี่มันยี่ห้อถุงยางอนามัยชื่อดังผิวไม่เรียบขนาดห้าสิบหกมิลลิเมตร ในหัวผมกรอกลับภาพช่วงสายวิ่งทะลุหัวเข้ามาเป็นฉาก ๆ นี่มึงคิดส้นตีนอะไรอยู่วะไอ้เหี้ยพี่โฬม ไอ้ชิบหาย “ไอ้เหี้ยพี่โฬม” ผมตวาดลั่น ก่อนจะคว้าเอาไอ้ถุงในมือของไอ้เหี้ยพี่โฬม ขึ้นมาแล้วเปิดออกดู ในนั้นยังมีขวดเจลหล่อลื่นขวดใหญ่แบบแพ็คสามขวดอยู่อีกหนึ่งแพ็ค และกล่องถุงยางอนามัยมีสามกล่องคละแบบคละสีแต่ขนาดเดียวกัน ผมจับกล่องถุงยางอนามัยในมือยัดใส่ถุง แล้วขว้างมันออกไปสุดแรง ถุงพลาสติกในมือลอยละลิ่วไปตกอยู่กลางสระน้ำ ผมโมโหจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเดินไปถีบหน้าแข้งคนตัวโตอย่างหงุดหงิด “ไอ้เหี้ยพี่โฬม นี่มึงคิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย” เสียงหัวเราะของไอ้พวกข้างล่างดังลั่นขึ้นมา ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดพวกมันคงกำลังหัวเราะเยาะผมอยู่สินะ ผมชะโงกหน้าออกไปดูแล้วเห็นว่าไอ้เต้ยกำลังจะเดินลงน้ำไป ผมมองตามลงไปยังกลางสระเห็นว่าไอ้ถุงนั่นมันยังลอบตุ๊บป่อง ๆ อยู่กลางสระไม่ได้จมลงไปเหมือนโทรศัพท์มือถือไอ้พี่ธีร์ ผมจึงตะโกนออกไปเสียงดัง “ไอ้เหี้ยเต้ย ถ้ามึงกล้าลงไปเอาขึ้นมามึงตาย” ผมตะโกนเสียงดังลงมาจากชั้นสอง ไอ้เต้ยชะงักรีบกระโดดขึ้นจากน้ำทันที พร้อมกับยกมือไหว้มาทางห้องนอนของผม “ไม่ลงครับคุณแทน ไม่ลงแล้วครับ” ไอ้เต้ยตะโกนตอบกลับมา ผมทิ้งตังลงนั่งที่ขอบเตียง ไอ้เหี้ยพี่โฬมนี่มึงคิดจะทำอะไร ไอ้บ้า ไอ้ชั่ว กูจะฟ้องคุณย่าว่ามึงคิดจะ....มึงจะ....ผมสะดุดความคิดตัวเอง แล้วอยู่ ๆ หน้าผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ไอ้แทนเอ๊ย นี่กูเป็นอะไรของกูวะ “โว้ย...” ผมเดินวนไปวนมาในห้อง ภาพในหัวฉายแต่เรื่องเดิมซ้ำ ๆ คิดถึงที่ไรก็เสียววาบที่ท้องน้อยทุกที เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเดินไปค่อย ๆ แง้มเปิดออกแต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ปิดแทบไม่ทัน ไอ้เหี้ยพี่โฬมมาทำไมเนี่ย คนยิ่งสับสนอยู่ ผมปิดประตูไม่ได้เพราะไอ้เหี้ยพี่โฬมมันดันประตูไว้อยู่ แล้วมันก็แทรกตัวโต ๆ ของมันเข้ามาเฉย “เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ” ผมเอ่ยปากไล่ “เอานมมาให้” คนตรงหน้ายื่นนมสดในขวดแก้วใส ๆยื่ นให้ผม ผมติดนิสัยกินนมก่อนนอนเป็นประจำ ถ้าไม่เมาจนหลับไปก่อนก็จะกินนมก่อนนอนทุกวัน ผมเบ้ปากใส่เจ้าของบ้านยื่นมือไปรับขวดนมมาไว้ในมือ “อ๊ะ” อีกแล้วไอ้เหี้ยพี่โฬมไอ้โรคจิต ไอ้พี่โฬมดึงผมเข้าหาตัวมันกอดผมไว้แน่น ท่อนแขนเกี่ยวรอบเอวผมไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งวางไว้บนหัวผมรอยยิ้มอบอุ่นทรงเสน่ห์ เป็นยิ้มบางๆ ตรึงผมไว้กับที่ริมฝีปากนุ่ม ๆ แตะเบา ๆ ลงตรงหน้าผากของผม “ทำอะไรปล่อย” ผมดิ้นรนขัดขืนแต่ไม่ได้โวยวาย แม้ในใจจะร้องตะโกนจนก้อง แต่ร่างกายมันก็แปลก ๆ มันค้านกันไม่หมด “พี่มาง้อ” ไอ้เหี้ยพี่โฬมตอบผมตรง ๆ จนผมนี่อึ้งไปเลย “ง้ออะไร” ผมหลบสายตาคมคู่นั้น “ก็ง้อแทนไง แทนโกรธพี่อยู่ไม่ใช่เหรอครับ” ไอ้เหี้ยพี่โฬมรั้งผมให้เดินตามไปที่เตียง มันนั่งลงบนเตียงนอนของผมแล้วรวบเอวเอาผมไปนั่งตักมันจนได้ “ปล่อยเลย อย่ามาเนียน” ผมผลักอกคนตัวโตกว่าออก แต่ก็นั่นแหละไม่ได้ผลหรอก ตัวอย่างกับควาย ไอ้เหี้ยพี่โฬมซุกหน้าลงที่ซอกคอตรงช่วงท้ายทอยของผม ผมนี่ขนลุกซู่ไปทั้งตัว วังวนเดิมเมื่อช่วงสายกำลังวนกลับมาอีกแล้วเหรอวะ “อย่านะไอ้เหี้ยพี่โฬม” ผมหันไปแล้วพยายามผลักไสใบหน้านั้นออก แต่เปล่าเลย เหมือนผมหันไปเพื่อที่มันจะได้จูบผมถนัด ๆ เพราะมันเอามือล็อคใบหน้าผมเอาไว้แน่น แล้วจูบผมจนผมแทบละลาย ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเลิกดิ้นรนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็นั่งคร่อมตักไอ้พี่โฬมเอาไว้ สองแขนโอบรอบคอมันไว้แน่น ผมจูบตอบไอ้พี่โฬมอย่างดูดดื่มเต็มใจ เสื้อนอนของผมถูกปลดกระดุมออกจนครบทุกเม็ด ไอ้พี่โฬมเปิดมันออกเผยให้เห็นช่วงไหล่ขาวเนียน มันซุกไซ้ซอกคอสูดลมหายใจเข้าแรง ๆอย่างเสน่หา ไอ้พี่โฬมล้มตัวลงนอนกับเตียง โดยมีผมคร่อมร่างมันอยู่ด้านบน มันยังรั้งเอวผมไว้และใช้มืออีกข้างล็อคท้ายทอยผม แล้วดึงลงไปหาใบหน้ามัน ผมกับมันผลัดกันจูบไปมาได้สักพักไอ้พี่โฬมถึงพลิกขึ้นไปอยู่ด้านบน ไอ้พี่โฬมกำลังจะถอดเสื้อผมออก แล้วผมก็คว้าข้อมือนั้นเอาไว้แน่น “ไม่เอานะ” ผมเม้มปากแน่นไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า “ครับ” ไอ้พี่โฬมเสียงสั่น “พอแล้วไม่ทำแล้ว” ผมก้มหน้านิ่ง ไอ้พี่โฬมอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ผมเองก็ลุกขึ้นนั่งแล้วก็กระถดตัวถอยห่างออกมา “ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ” เสียงทุ้มสั่นพร่านั้นกระซิบถามผม “ไม่รู้อะ ไม่อยากให้ทำ” ผมตอบใบหน้าร้อนขึ้นมาทันที “น้องแทน” ไอ้พี่โฬมใช้นิ้วมือเชยคางผมขึ้นมา แต่ผมหลับตาแน่นไม่กล้าสู้หน้า สัมผัสนุ่ม ๆ ชวนจั้กจี้ที่แก้มเบา ๆ ทำให้ผมต้องยอมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง “ครับ ไม่ทำก็ไม่ทำ ถ้าอย่างนั้นพี่ขอกอดได้มั้ยครับ” เสียงหวานละมุนออดอ้อน ไม่ทำแต่แค่กอดคงไม่เป็นอะไรเนาะ ผมพยักหน้ารับเบา ๆ ไอ้พี่โฬมนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงโดยมีหมอนหนุนหลังอยู่รั้งผมไปกอดนิ่ง ๆ ผมซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้างนั่น มือจับกระดุมเสื้อนอนของอีกฝ่ายเล่น ไอ้พี่โฬมเงียบไม่ได้พูดอะไร ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันต่างคนต่างนิ่งอยู่อย่างนั้น “คืนพรุ่งนี้อยากไปเที่ยวมั้ย” ไอ้พี่โฬมเอ่ยถามทำลายความเงียบในที่สุด “หืม ไปเที่ยวเหรอ” ผมผุดลุกขึ้นนั่งหันไปมองหน้าอีกคนอย่างตื่นเต้น “ใช่ ไอ้เต้ยมาบอกว่าในเมืองมีงานวัดประจำปี งานใหญ่เลยนะสนุกมาก พวกพี่พากันไปทุกปี อยากไปด้วยกันหรือเปล่าครับ” ไอ้พี่โฬมยักคิ้วส่งยิ้มมาให้ “ไปด้วย ให้แทนไปด้วยนะ” ผมใช้มือเขย่าแขนคนตัวโตกว่า “แต่ว่ามีข้อแม้นะครับ” “อะไร” ผมถามเสียงอ่อย “ห้ามดื้อ ห้ามซน แล้วก็ต้องเชื่อฟังพี่ สัญญานะครับ” ไอ้พี่โฬมส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ผม ไอ้พี่บ้ามองขนาดนี้มันกำลังคิดอะไรอยู่นะ “อื้อ” ผมพยักหน้ารับคำ “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้รีบนอนนะครับ” ไอ้พี่โฬมยิ้มแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียง ผมลุกขึ้นนั่งจ้องมองดูแผ่นหลังกว้างนั้นนิ่ง “ก่อนกลับขอจูบทีนึงได้มั้ย” เสียงอ้อนหวานหูจนผมขนลุกซู่ไปหมด หมดกันกู ไอ้ใจที่แกร่งเมื่อกี้ละลายกลายเป็นน้ำเลย ผมยังไม่ได้ตอบ แต่ริมฝีปากของไอ้พี่โฬมกดทับแนบริมฝีปากผมไปเรียบร้อยแล้ว จูบทีนึงคือแค่ไหนเหรอ เพราะไอ้พี่โฬมจูบผมซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมคลายสักที จนตอนนี้ผมนอนราบลงไปกับเตียงโดยมีไอ้พี่โฬมทาบทับร่างผมอยู่ข้างบน อะไรคือขอจูบทีนึงของมึงวะ “อื้อ..” ผมร้องประท้วงเมื่อเห็นว่าไอ้จูบทีนึงนี่มันจะกลายเป็นขอเอาทีนึงแล้ว ไอ้ที่โฬมยิ้มอย่างพอใจดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ผม “ฝันดีนะครับ” แล้วก็ก้มลงมาจุ๊บหน้าผากผม ก่อนจะปิดไฟแล้วก็เดินออกไปจากห้อง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more