หนึ่งชั่วโมงต่อมา....
"ยายยังไม่อยากให้กลับเลยลูก"
หลังจากที่พวกเราทุกคนทานอาหารเช้ากันเสร็จ ก็ออกไปนั่งคุยเล่นที่ห้องรับแขกอยู่สักพักใหญ่ ฉันที่ซื้อของขวัญให้คุณตาไว้ก็เอาไปมอบให้ท่านก่อนจะกลับกรุงเทพฯกันต่อ
และใช่ค่ะ ตอนนี้ทั้งฉันเฮียไคและคุณพ่อคุณแม่ของเฮียไคพวกเรากำลังยืนอยู่หน้าบ้านกำลังอำลาเพื่อกลับไปกรุงเทพฯต่อ คุณยายที่ยังไม่อยากให้พวกเรากลับก็เลยงอแงนิดหน่อย
ฉันก็เข้าใจท่านนะเพราะเมื่อคืนเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแต่วันนี้ก็ต้องจากกันแล้วก็คงใจหายและเศร้าอยู่ไม่น้อย แต่จะให้อยู่ต่อก็คงไม่ได้ เพราะอาโยธาเองท่านก็มีงาน ส่วนคุณอาพริกไทยก็เห็นว่าท่านมีงานที่โรงพยาบาลกับของฉันด้วย และฉันกับเฮียไคเราก็มีเรียนทั้งคู่ก็เลยไม่สามารถอยู่ต่อได้จริงๆ
แต่พอเห็นสีหน้าคุณตาคุณยายตอนนี้แล้ว ฉันก็รู้สึกเศร้าตามน้ำตาคลอเบ้าเลยอะ คนเฒ่าคนแก่สองคนอยู่กันตามลำพัง ถึงจะมีคนงานคนรับใช้แต่มันก็คงไม
