หนีเสือปะจระเข้
1067 คำ
[นับดาว Talk]
ปึก!
จานกองโตถูกนำมาวางลงข้างตัว ทั้งที่จานรอบก่อนเพิ่งจะเคลียร์หมดไปจากกะละมังสีดำใบใหญ่อยู่หยก ๆ
“ล้างแล้วอย่าลืมใช้ผ้าสีเหลืองตรงนั้นเช็ดคราบน้ำออกด้วยล่ะ”
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้ารับคำพนักงานเสิร์ฟที่อายุมากกว่าถึงสิบกว่าปี พลางใช้หลังมือปาดเหงื่อ บริเวณที่ฉันกำลังนั่งล้างจานอยู่นี้ร้อนอบอ้าวจนแทบอยากเป็นลม แต่ฉันก็หลบมุมไปนั่งพักไม่ได้ จนกว่าจะเคลียร์จานหมดกะละมังนี้อีกครั้ง
หลังจากที่คนของพี่ทศพาฉันกลับไปส่งที่บ้าน ฉันก็หนีออกมาในพื้นที่ไม่ห่างไกลกันนักเพื่อหางานทำ เนื่องจากฉันไม่สามารถกลับเข้าไปบ้านหลังนั้นได้อีก เพราะถ้าฉันกลับไป... พวกเขาต้องส่งฉันไปให้ไอ้นุทินอีกแน่
ฉันไม่รู้เลยว่าตัดสินใจแบบนี้มันถูกต้องหรือเปล่า แต่หากต้องล้างจานอยู่หลังร้านไปตลอดชีวิต มันก็คงดีกว่ายอมพลีกายให้กับผู้ชายที่ฉันไม่ได้รัก เพราะขนาดจะยอมให้ผู้ชายที่ฉันรัก มันยังทรมานหัวใจขนาดนี้เลย
“เฮ้ออ”
เสียงถอนหายใจดังแว่วออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อในสมองเริ่มประมวลภาพของผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่พี่ทศเป็นคนใจร้ายแบบนี้ ตั้งแต่ที่เราเลิกกัน หรือเขาเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร เพียงแค่ฉันไม่รู้
ภาพจำของเราทั้งสองคนมันดีเสมอมา เว้นแค่ตอนที่เราเลิกกันจริง ๆ ฉันแอบคาดหวังว่าอยากเจอเขาในสักวัน แต่ดันซวย เจอกันในวันที่ฉันตกต่ำที่สุดในชีวิต สิ่งนี้ยิ่งตอกย้ำความน่าสมเพชในตัวฉันอย่างสลัดไม่หลุด แต่ก็ดีแล้วแหละ อย่างน้อยฉันก็ได้มั่นใจว่าเขาไม่อาลัยอาวรณ์หรือเจ็บปวดกับเศษความรักที่มันแตกสลายแล้ว เขาก็มีหน้าที่เดินต่อในเส้นทางชีวิตอันสูงส่งของเขา ส่วนฉัน... จะกอดเศษซากความรักที่ผุพังเพื่อพยุงตัวเองให้มีลมหายใจก้าวต่อไปข้างหน้าเอง
“พี่!”
เพล้ง!
เสียงเรียกที่โพล่งเข้ามาในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ส่งผลให้จานที่กำลังถืออยู่ในมือร่วงหล่นลงพื้นจนแตกออกจากกัน
“ตายจริง! ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้เนี่ย ถ้าเจ๊รู้เข้าพี่ตายแน่”
“ขะ ขอโทษ ๆ”
ฉันรีบรวบเก็บเศษจานด้วยใบหน้าเจื่อน ไม่น่าเหม่อลอยจนได้เรื่องเลยนับดาว
“เอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยมาเก็บ มีคนมาถามหาพี่น่ะ อยู่หน้าร้าน”
“หือ?”
ฉันชะงักมือที่กำลังเก็บจานพลันหันกลับไปมองที่น้องพนักงานเสิร์ฟ ฉันไม่มีเพื่อนฝูงหรือญาติที่ไหนนอกจากน้าสา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แน่
“ผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอ?”
“ผู้ชาย สามคน”
พูดจบเธอก็เดินกลับออกไป ฉันจึงรีบกุลีกุจอขึ้นมาอย่างลนลาน แล้วแอบไปซุ่มดูที่ข้างตู้แช่ ถึงได้เห็นบุคคลที่คุ้นหน้าคร่าตา เพราะมันคือกลุ่มคนที่จะพาฉันไปขายตัว
“ซวยแล้ว! พวกมันมาได้ยังไง”
นาทีที่รู้ว่าความซวยมาเยือนฉันก็แทบสติหลุด ก่อนจะรวบรวมสติคืนกลับมาได้อย่างรวดเร็ว
ฉันต้องหนี!
คิดได้แบบนี้ก็ไม่รีรอ รีบแอบย่องออกมาทางหลังร้านและได้เห็นว่ามีชายชุดดำอีกสองคนดักรออยู่ฝั่งนี้ แต่มันไม่มีทางอื่นให้หนีแล้ว นอกจากมุดออกไปตามซอกเล็ก ๆ
“ลองดู”
ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความกล้า จากนั้นก็แทรกตัวเข้าไปในช่องไม้แคบ ๆ เพื่อมุดออกมาอีกฝั่ง แต่โชคไม่ดีนักที่จังหวะฉันโผล่ตัวออกมา ดันเป็นจังหวะที่หนึ่งในชายฉกรรจ์หันมามองพอดี
“เฮ้ย! มันอยู่นั่น”
ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจที่ถูกจับได้อย่างทันท่วงที จึงรีบวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต โดยมีกลุ่มชายฉกรรจ์วิ่งตามมาติด ๆ อย่างไม่ลดละ
ผลัก ตุบ!
“ขอโทษค่ะ ๆ”
ระหว่างวิ่งหนีออกมาเป็นช่วงที่คนพลุกพล่าน ฉันชนเข้ากันคนที่เดินสวนไปมาจนข้าวของกระจัดกระจาย ตกเป็นเป้าสายตาของคนที่ยืนอยู่รอบข้าง แต่กลับไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉันเลยแม้แต่คนเดียว ปล่อยให้ฉันวิ่งกระหืดกระหอบเอาเป็นเอาตายอย่างไร้จุดหมาย
“หยุดนะ ช่วยจับด้วยครับ ขโมย ๆ”
พวกมันตะโกนไล่หลังแล้วยังใส่ร้ายว่าฉันเป็นคนผิด สารเลวจริง ๆ
เสียงตะโกนไล่หลังดังมาใกล้จนแทบจะถึงตัว ฉันจึงตัดสินใจวิ่งฝ่าถนนไปอีกฝั่งโดยไม่สนว่าจะมีรถสวนไปมา เป็นเหตุให้เกือบถูกรถสีดำคันใหญ่เฉี่ยวชน
“ขอโทษค่ะ ๆ”
ฉันผงกหัวขอโทษขอโพย แล้วเตรียมจะวิ่งไปต่อ ทว่าประตูรถกลับถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ปรากฏชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ตรงเข้ามากระชากตัวฉันขึ้นรถ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจริง ๆ จนฉันตั้งรับไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ถูกลากขึ้นรถและบึ่งออกมาตามถนนแล้ว
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้”
ฉันดิ้นหนีสุดชีวิตก่อนจะคว้าแขนผู้ชายที่อยู่ด้านข้างขึ้นมากัดอย่างไม่ลืมหูลืมตา แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านกับฟันอันแหลมคมที่ฝังลงแขนเลย จนฉันต้องแหงนหน้าขึ้นมองดูให้แน่ใจ ว่ามันได้รับความเจ็บปวดที่มอบให้บ้างหรือเปล่า และทันทีที่เห็นบุคคลที่อยู่ตรงหน้าอย่างถนัดตา ฉันก็รีบถอนเขี้ยวออกจนน้ำลายยืดทันที
“พะ พี่ทศ!”
คนร่างใหญ่ไม่พูดอะไร เพียงแค่จ้องหน้าฉันเขม็ง ก่อนจะคว้าทิชชูกับลูกน้องขึ้นมาเช็ดคราบน้ำลายอย่างขุ่นเคือง ท่อนแขนล่ำสันปรากฏรอยฟันเรียงสวยอย่างเด่นชัด
รอดพ้นจากพวกไอ้ทินได้ ฉันคงได้ตายคามือพี่ทศก็วันนี้แหละ...
- ผู้เขียน
