ของหวงภิภักดิ์

บทที่ 3 สิ่งที่ปรารถนา

ภิภักดิ์ที่เห็นว่าเธอมองมาที่เขาแล้วก็ไม่พูด จนเขาต้องหันกลับมาสบตาเธอ แต่เธอก็รีบหันกลับไปเช่นกัน ทำให้เขาเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบไปก่อน

“มีอะไร” เสียงสั้นห้วนแต่ไม่ใส่อารมณ์จนเกินไปดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่หันมาคาดคั้นอยากได้คำตอบ

วารุณีจะกล้าเอ่ยได้ยังไง ในเมื่อตอนเย็นเห็นตำตาว่าเขาจูบอยู่กับไฮโซสาวหยาดฟ้า แต่พอดึกมาหน่อยกลับไปกับผู้ชายอีกคน หรือผู้หญิงคนนี้เขาไว้พลัดกันชม แล้วข่าวเรื่องที่พวกเขาจะลงเอยกันมันคืออะไร

‘วุ่นวายและสับสนไปหมด’ เธอบ่นความสัมพันธ์ที่อธิบายยากของพวกไฮโซในใจ

“แฟนคุณกับ...” เธอไม่พูดออกมาหมด แต่เลือกยักคิ้วไปทางด้านหน้าให้เขามองเอาเอง

‘ใครจะกล้าพูดว่าเขาโดนสวมเขา’

ภิภักดิ์มองแล้วก็กดยิ้มมุมปาก คล้ายสบายใจยกโทรศัพท์ขึ้นมากดบางอย่างแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋า โดยที่ใบหน้าเขานั้นเบิกบานกว่าตอนที่พบหน้าเธอเสียอีก

‘นี่มันอาการคนอกหักจนเป็นบ้าหรือเปล่านะ’ เธอคิดในใจ โดยไม่กล้าเปล่งเสียออกมากลัวว่าจะโดนเขาดุเอาอีก จนเมื่อรถแล่นไปจอดที่หน้าโรงพยาบาลแล้วเขาก็พยุงเธอราวกับตัวเองเจ็บป่วยมากมายจนเดินเองไม่ได้

“คุณไม่ต้องพยุงก็ได้ค่ะ ฉันเดินเอง” วารุณีพยายามแกะมือที่โอบเอวออก แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกิน เขากระชับคล้ายกับเรากำลังเป็นคู่รักแล้วมาฝากครรภ์ แต่ความคิดอยู่ไม่นานเขาก็พาเธอไปหน้าแผนกสูติเพื่อตรวจ

“มาตรวจการตั้งครรภ์ครับ” เสียงของชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับพยาบาลที่ให้กรอกประวัติของผู้ป่วยด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่โดนลากมาตื่นตะลึง

“คุณเดี๋ยว...เข้าใจผิดแล้วฉันไม่ได้...”

“เรามีอะไรกันครั้งสุดท้ายเมื่อสามเดือน แล้วอาการคุณก็ใช่ ตรวจเถอะ” ภิภักดิ์บังคับให้เธอตรวจ โดยที่ไม่ฟังเสียงของหญิงสาวเลย จนเธอต้องลากเขาออกมา

“คุณฟังฉันนะ ฉันเป็นโรคกระเพาะ โอเค๊!” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงตั้งใจให้เขาเลิกวุ่นวายแล้วกลับบ้านได้แล้ว อีกอย่างนี่ก็ตอนดึกแล้วใครเขาตรวจครรภ์ตอนนี้กันล่ะ

“คุณคิดว่าผมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบหรือไง” ภิภักดิ์เข้าใจว่าเธอต้องการปิดบังเขา เพื่อจะเลี้ยงดูลูกเพียงลำพัง แต่เขาจะยอมให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้

“ไม่ใช่คุณต้องใจเย็น ๆ” วารุณีไม่รู้จะทำอย่างไรให้เขาเชื่อแล้วว่าเธอไม่ได้ท้อง แต่เมื่อคิดถึงเรื่องประจำเดือนของเธอที่มาเดือนเว้นเดือนมานานแล้วก็นึกบางอย่างออก

‘ฉันประจำเดือนไม่มากี่เดือนแล้วนะ’

หญิงสาวยกมือนับนิ้วแล้วก็ทำหน้าตื่นขึ้น เหมือนจะสองเดือนแล้วที่ประจำเดือนไม่มา เธอเคยไปหาหมอกินยาปรับฮอร์โมนมาสองครั้ง แต่พอเดือนถัดมาก็เป็นเหมือนเดิม มา ๆ ขาด ๆ แล้วไม่ได้ตั้งใจนับเท่าไหร่เพราะตัวเองไม่มีครอบครัว แต่เรื่องคืนนั้นทำให้เธอลืมคิดข้อนี้ เพราะไม่ได้ป้องกันและเธอก็ไม่ได้กินยาคุมเลยด้วย

“คุณนับอะไร” หัวใจภิภักดิ์เต้นตึกตัก คิดว่าเธอต้องปิดบังบางอย่างกับเขาอยู่แน่ ๆ ท่าทางส่อพิรุธแบบนี้

“ก็นับ...ปกติเขาตรวจครรภ์กันตอนเช้า ถ้าคุณไม่สบายใจเรื่องนี้ เดี๋ยวฉันซื้อที่ตรวจไปตรวจแล้วบอกคุณตอนเช้าก็ได้” วารุณีพูดไปเรื่อยแล้วก็เดินออกจากแผนกสูติไป ตั้งใจจะไปโบกแท็กซี่กลับบ้านแล้วแวะร้านขายยา แต่ลืมไปว่าตัวเองไม่มีเงินติดตัวสักบาท เพราะเขาอุ้มเธอมาไม่ทันได้หยิบอะไรมาเลย กระทั่งโทรศัพท์

ภิภักดิ์เดินมาหาผู้หญิงที่เป็นกังวลใจแล้วจับจูงเธอตั้งใจให้เข้าไปด้านใน อย่างไรตรวจที่โรงพยาบาลก็ดีกว่า แต่ว่าเธอกลับดื้อไม่ยอมเข้าท่าเดียว

“คุณ...พาฉันกลับเถอะ ฉันนอนน้อยเพลีย กินข้าวไม่ตรงเวลาเลยอาการอย่างที่เห็น คุณไม่ต้องคิดมากหรอก” เพราะเธอนอนน้อยแล้วอาการเป็นเช่นนี้ประจำ หากหนักหน่อยก็ไปหาหมอที่คลินิกสักครั้งได้ยามาพักผ่อนให้เพียงพอก็หายดีแล้ว

“ได้กลับก็ได้” ภิภักดิ์เหนื่อยจะบังคับ สุดท้ายก็ยอมตามใจคนดื้อ เขาเลี้ยวรถซื้อโจ๊กเพิ่มไข่ลวกสองฟองกับก๋วยเตี๋ยวอีกสามถุง แน่นอนว่าคนกินจุแบบเขาย่อมไม่พอแค่ถุงเดียว

ขณะรอก๋วยเตี๋ยวเขาเลือกเดินไปซื้อยาดมยี้ห้อดังที่กระทั่งนักร้องเกาหลียังต้องร้องหา พร้อมกับที่ตรวจครรภ์ห้าอันเอามาทุกยี่ห้อ เพื่อความชัวร์

ส่วนคนที่นั่งคอยได้อย่างเดียวก็คือวารุณี ที่มองเขาทำโน่นทำนี่ก็รู้สึกแปลกใจ ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากมารับผิดชอบอะไรกันตอนนี้

เมื่อได้ของครบ เขาก็นั่งประจำคนขับแล้วออกรถไปยังบ้านของเธอ ทั้งคราวนี้เลือกเปิดประตูบ้านเอารถเข้าไปจอดเคียงข้างรถของหญิงสาวราวกับจะไม่กลับบ้านอย่างนั้น

“คุณไม่กลับเหรอ” วารุณีถามเพราะไม่อยากนอนบ้านเดียวกับเขาอีกครั้งหรอกนะ เขาจะรู้ไหมว่าเธอหวั่นไหวยามมีเขาอยู่ใกล้

“ก็คุณจะตรวจพรุ่งนี้ผมก็ต้องอยู่ หากคุณท้องผมจะได้พาไปฝากครรภ์” ภิภักดิ์ตอบอย่างไม่ใส่ใจคล้ายกับเรื่องที่เขาทำนั้นเป็นสิ่งปกติเขาก็ทำ

จะปกติอย่างไรในเมื่อเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย

“ฉันถ่ายรูปส่งให้คุณก็ได้”

“ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ผมหยุด” เขาตอบแล้วเดินเข้าครัวจัดถ้วยแล้วก็เทก๋วยเตี๋ยวกับโจ๊กใส่ถ้วยทั้งหมด ราวกับมีคนมากินด้วยสี่คน ก๋วยเตี๋ยวสามถ้วยเรียกหน้ากัน กับโจ๊กถ้วยใหญ่ที่ไม่ใช่แค่เนื้อโจ๊ก ยังมีหมูสับตับโรยเต็มหน้า เท่านั้นไม่ยังไม่พอ ไข่ลวกออนทอปอีก ‘นี่คิดจะขุนเธอให้เป็นหมูหรือไง’

“คุณจะกินหมดเหรอ”

“ของคุณแค่โจ๊กถ้วยนี้รับผิดชอบให้หมด ส่วนก๋วยเตี๋ยวเดี๋ยวผมจัดการเอง”

เธอนั่งลงแล้วตักเข้าปากคำแรก เหมือนมันจะตีขึ้นแต่ก็ไม่กล้าอ้วกต่อหน้าเขาจึงฝืนกินไปครึ่งถ้วยก็ผลักออกห่างจากตัว

“ฉันอิ่มแล้ว คุณทานเสร็จก็วางไว้ในซิงค์ล้างจานนะ เดี๋ยวตอนเช้าฉันตื่นมาล้างเอง” วารุณีฝืนต่อไปไม่ได้จริง ๆ

“เดี๋ยวซิ อย่าปล่อยให้ผมนั่งกินข้าวคนเดียวสิ ผมกินข้าวแค่ที่บ้านก็เหงาพออยู่แล้ว”

เสียงตัดพ้อเล็ก ๆ ทำให้วารุณีนั่งเป็นเพื่อนเขาต่อ มองดูการคีบก๋วยเตี๋ยวเข้าปากเหมือนไม่เคยกินของอร่อยทำให้เธออดกลืนน้ำลายไม่ได้ จึงละเลียดตักโจ๊กเข้าปากทีละคำแล้วก็คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้

ภิภักดิ์เหมือนรู้สึกว่าการได้คุยกันบนโต๊ะอาหารทำให้หญิงสาวเจริญอาหาร เพราะถ้วยของเธอพร่องไปจนหมดแล้ว เขาก็หาบางเรื่องมาคุยไปเรื่อย จนรู้ตัวอีกทีโจ๊กในถ้วยของเธอหมดแล้ว พร้อมกับก๋วยเตี๋ยวของเขาด้วยเช่นเดียวกัน

“เดี๋ยวผมเก็บให้ คุณดื่มน้ำแล้วไปอาบน้ำพักเถอะ” ภิภักดิ์ดึงถ้วยของเธอมาแล้วเก็บไปล้างหันหลังให้กับวารุณี ทำให้เจ้าของบ้านอย่างเธอรู้สึกแปลก ๆ ชอบกล

เธอมองแผ่นหลังลอบยิ้มบาง ๆ คิดถึงวันนั้นแล้วก็ต้องรีบออกไปจากตรงนี้ เพื่อหลบเลี่ยงความหวั่นไหวของตัวเอง เธออาบน้ำแล้วก็เตรียมเข้านอน

ก่อนนอนนึกได้ว่าเขาซื้อยาดมมาให้เธอจึงออกมาหยิบ แต่เธอที่อยู่ในสภาพชุดนอนทำให้คนที่เปิดทีวีดูอยู่ในห้องรับแขกกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ กับเหงื่อที่ซึมผ่านหน้าผากหยดไปถึงลำคอ เพราะหน้าอกหน้าใจของเธอมันดันชุดนอนผ้าลื่น ๆ เบาสบายแล้วยังเด้งขึ้นลงจนหัวใจคนมองแทบจะวาย พาลให้คิดถึงคืนเร่าร้อนเมื่อสามเดือนก่อนจนอยากทบทวนมันอีกครั้ง

วารุณีที่รู้ว่าเขามองอยู่จึงหันหน้าไปมองคนที่ยึดเอาโซฟารับแขกนอนเอกเขนกไม่ยอมกลับบ้าน พบว่าเขาเหงื่อหยดจนน่ากลัว เพราะไม่มีแอร์

“ร้อนเหรอ พอดีแอร์ห้องรับแขกเสียไปนานแล้ว อยู่คนเดียวเลยไม่ได้ซ่อม ห้องนอนฉันมีแอร์คุณไปพักไหม”

จากที่เป็นห่วงเขาในตอนแรก คลับคล้ายว่าตัวเองกำลังอ่อยผู้ชายตรงหน้าชอบกล เมื่อนึกขึ้นได้ก็รีบแก้ตัวทันที

“หากคุณไม่สะดวกใจก็...”

“สะดวกมาก ผมนอนห้องคุณแล้วกันคืนนี้”

เขาไม่ปฏิเสธเพราะนี่คือสิ่งที่เขาปรารถนา จะนอนกับเธออีกครั้งและอีกครั้งเรื่อย ๆ