บทที่4-1 ต้องสู้กับอะไร
1649 คำ
เช้าวันต่อมา
“ไม่ธรรมดาเลยนะจ๊ะได้ออกทีวีและลงในเพจด้วย เพจช่องสองครึ่งเอย เพจช่องหกครึ่งเอย และอีกหลายเพจ บลาๆ ปังมากพี่นัท”
พยาบาลเวรดึกคนหนึ่งเอ่ยแซวหลังจากที่ภัคร์พิมลและพยาบาลเวรเช้าคนอื่นๆ รับเวรเช้าเรียบร้อยแล้วและตอนนี้ทุกคนก็อยู่ในห้องพยาบาล กันตาที่ขึ้นเวรดึกเช่นกันถึงกับขมวดคิ้วแน่น
“เดี๋ยวนะ พี่เข้าใจอยู่นะ ที่พายน์ได้ออกข่าวกับอาจารย์หมอวีรภัทรเรื่องที่ช่วยเหลือคนเจ็บจากอุบัติเหตุรถชนกันเมื่อคืน แต่ที่พี่ไม่เข้าใจก็คือที่บอกว่าปังมากพี่นัทน่ะ พี่นัทคือใครงั้นเหรอ”
“โอ๊ยพี่ตาคะ” พยาบาลคนเดิมถึงกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมขมับ “ปังมากพี่นัทก็แปลว่าแบบ เริ่ดมาก สุดยอดมาก เป็นอะไรที่ดีมาก ประมาณนี้อะค่ะ”
“อ่อ พี่จะได้จำไว้ คุยกับพวกเราแล้วพี่ตามไม่ค่อยทัน บางครั้งก็ปวดหัวด้วย”
กันตาแสดงสีหน้าจริงจังจนพยาบาลรุ่นน้องรวมถึงภัคร์พิมลต้องยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนที่รอยยิ้มบนดวงหน้าเรียวสวยของภัคร์พิมลจะเลือนหายไปเมื่อถูกเพื่อนร่วมงานคาดคั้น
“แต่เดี๋ยวก่อนนะ เรากลับมาประเด็นเดิมกันดีกว่า พายน์จ๊ะ”
“อะไรเหรอคะ”
“บอกมาซิว่าไปอยู่กับอาจารย์หมอวีรภัทรได้ยังไง”
“พายน์ไม่ได้อยู่กับอาจารย์หมอวีรภัทรนะคะ”
“หืม” พยาบาลคนเดิมมองภัคร์พิมลคล้ายกำลังจับผิด นั่นเป็นเหตุให้หญิงสาวละล่ำละลักอธิบาย
“พายน์หมายความว่า” ภัคร์พิมลชะงักไปนิดก่อนจะอธิบายต่อ “คือพายน์น่ะไปกินหมูกะทะกับพี่ดา ขากลับเจ้าเต่าแดงของพี่ดาก็เกิดเสียกลางทาง อาจารย์หมอวีรภัทรกับอาจารย์หมอวินธัยขับรถผ่านมาพอดี เห็นสตรีบอบบางและหน้าตาดีทั้งสองคนต้องการความช่วยเหลือก็เลยลงมาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ ระหว่างนั้นก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น พวกเราก็เลยเข้าไปช่วยค่ะ ก็อย่างที่ทุกคนเห็นในข่าวนั่นแหละ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอกค่ะ”
“อ่าฮะ เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง” พยาบาลคนเดิมว่า “แต่พี่ติดอยู่อย่างหนึ่ง”
“ติดอะไรคะ”
“ที่บอกว่าสตรีบอบบางและหน้าตาดีทั้งสองคนนี่คือคิดแบบนั้นจริงจังใช่ไหมจ๊ะ”
“ฮาๆ พายน์แค่เสริมเข้าไปเพื่อความอรรถรสเฉยๆ ค่ะ”
“จ้า แม่คุณ” พยาบาลคนเดิมบอกทุกคนในวอร์ดต่างพากันหัวเราะร่วน รวมถึงภัคร์พิมลกับกันตาด้วย “แต่พี่ว่าถ้าพี่ดามานะบันเทิงมากกว่านี้ ยิ่งเห็นตัวเองได้ออกทีวีและลงเพจต่างๆ นะ นางต้องเชิดแน่นอน”
เป็นอีกครั้งที่ทุกคนในวอร์ดต่างพากันระเบิดหัวเราะออกมา ด้วยทราบถึงลักษณะนิสัยของชยุดาดีว่าเจ้าตัวเป็นคนที่มีอารมณ์ขันและเป็นคนที่มั่นอกมั่นใจในตัวเองสูง แต่ไม่ใช่คนที่เย่อหยิ่งและเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี และที่สำคัญชยุดาเป็นคนที่ร่าเริงและชอบพูดจาตลกขบขัน เพื่อนร่วมงานจึงชอบแซวเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีใครคิดจะพูดจาเหน็บแนมจริงจังแต่อย่างใด
“งั้นให้พายน์เดานะคะ”
“ว่ามาจ้ะ” คราวนี้กันตาเป็นคนพูดขึ้น
“เปิดประตูเข้ามาในเคาน์เตอร์พยาบาล ประโยคแรกที่พี่ดาจะพูดก็คือ...”
“ปังมากพี่นัท!”
ไม่ใช่เฉพาะภัคร์พิมลที่พูดออกมา แต่เป็นทุกคนต่างพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันราวกับนัดกันมาก่อน และหลังจากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เวรดึกขอตัวลงไปนอนดีกว่า ไว้เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการนะจ๊ะ”
พยาบาลคนเดิมพูดพร้อมหยิบกระเป๋าสัมภาระขึ้นมาสะพาย กันตาเองก็ทำแบบนั้นเช่นกัน ก่อนที่ทั้งหมดจะโบกมือร่ำลากันทั้งๆ ที่บางคนก็ต่อเวรบ่าย และบางคนก็ต่อเวรดึก ซึ่งอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องเจอหน้ากันอีก
“ว้าว ผมเห็นหน้าหมอภัทรออกสื่อด้วยนะครับ แฟนเพจต่างๆ เอย ช่องทีวีต่างๆ เอย มีแต่หน้าหมอภัทรเต็มไปหมดเลย”
“หน้านายก็มีไหมหมอวิน”
วีรภัทรตอบกลับปลายสาย ซึ่งสหทรรศที่อยู่ในสายด้วยเนื่องจากทั้งสามคนโทร.หากันแบบการโทร.กลุ่มพูดแทรกขึ้นว่า
“นี่ฉันต้องมาทนฟังพวกนายยอกันไปยอกันมาอย่างนั้นเหรอ”
“หมอเท็น ใจเย็นก่อนสิครับ อย่าเพิ่งเลือดร้อน เดี๋ยวผมฟ้องน้องแยมนะครับ” วินธัยบอก
“อย่ายุ่งกับเมียฉัน”
สหทรรศเน้นเสียงหนักทำเอาวีรภัทรกับวินธัยกลั้วหัวเราะ ระหว่างที่ทั้งหมดต่างเดินเข้าไปที่ห้องพักแพทย์ของที่ทำงานแต่ละคน ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วเอนหลังพิงพนักในเวลาไล่เลี่ยกัน
“ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆ ครับ”
“นั่นน่ะสิ อย่าวู่วามไปเลยน่า”
“บางทีฉันก็อดสงสัยไม่ได้นะ” สหทรรศว่า
“คุณสงสัยอะไรหรือครับหมอเท็น”
“นั่นน่ะสิ” วีรภัทรเสริม
“สงสัยว่าฉันน่ะทนคบกับพวกนายมาได้ยังไง หาแต่เรื่องที่ทำให้ฉันประสาทเสียไม่เว้นวัน”
“ก็หมอเท็นน่าแกล้งนี่ครับ” วินธัยว่า
“เดี๋ยวนายจะโดนหมอวิน” สหทรรศบอกเสียงเข้ม
“ฮาๆ พวกนายนี่นะทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ไปได้”
“นายก็จะโดนด้วยหมอภัทร”
“หนึ่งต่อสองนะถามจริงหมอเท็น นายไหวเหรอ”
“ลองดูหน่อยไหมล่ะ”
“ผมไม่สู้นะครับ ผมขอเป็นกรรมการก็พอ”
“นายทิ้งฉันอีกแล้วนะหมอวิน” วีรภัทรตัดพ้อ
“ผมไม่ได้ทิ้งนะครับ แค่รอดูจังหวะก่อน ใครได้เปรียบผมก็จะเข้าข้างคนนั้น”
“โอ้โห นายนี่มันร้ายจริงๆ ว่ะหมอวิน คำว่าเพื่อนกันทำไมมันถึงได้สั้นขนาดนี้”
“คำว่าเพื่อนนี่สะกดยังไงนะครับ สระเอือพอพานไม้โทนอหนู หรือว่าสระเอือพอพานไม้ตรี สะกดยังไงนะครับ ผมสะกดไม่ถูก”
“เกินเบอร์ไปมากหมอวิน หมั่นไส้ว่ะ” วีรภัทรถึงกับสั่นหน้า หากแต่ใบหน้าหล่อเหลากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเรียกสหทรรศ “หมอเท็น”
“มีอะไร”
“ฉันว่าเราสงบศึกชั่วคราวแล้วมาร่วมมือกันดีกว่า”
“นายจะทำอะไร”
“วางแผนแกล้งหมอวินกันดีกว่า”
“เอาดิงั้นคอลแยกมา”
“เฮ้ยพวกคุณ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ผมแค่ล้อเล่นไหมล่ะ” วินธัยละล่ำละลักบอก
“หมอเท็นนายได้ยินเสียงหมอวินไหม”
“ฉันไม่ได้ยินว่ะ ได้ยินแค่เสียงนาย”
“นั่นน่ะดิ โอเค เดี๋ยวฉันคอลไป”
วีรภัทรบอกแล้วกดออกจากการสนทนากลุ่ม และสหทรรศก็กดออกตาม ปล่อยให้วินธัยร้องโวยวาย
“เดี๋ยวก่อนสิ หมอภัทร หมอเท็น ไม่มีใครฟังผมเลย โธ่ มิตรภาพระหว่างเราสามคนก็เป็นแค่ชื่อถนนละสินะ”
สุดท้ายวินธัยก็ได้แค่สั่นหน้าบูดๆ ของตนใส่โทรศัทพ์ที่เพื่อนวางสายกันไปหมดแล้ว เขาจึงกดปิดหน้าจอแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเซ็งๆ
“ปังมากพี่นัท”
ชยุดาก้าวเข้ามาในส่วนของห้องพยาบาลในหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายตอนเวลาสิบห้านาฬิกาสี่สิบนาทีเพื่อที่จะเตรียมตัวรับเวรบ่ายตอนเวลาสิบหกนาฬิกา พยาบาลเวรเช้ารวมถึงภัคร์พิมลที่กำลังตรวจความเรียบร้อยและเขียนบันทึกทางการพยาบาลลงในชาร์ทคนไข้ถึงกับหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วหันมามองชยุดาเป็นตาเดียว
และยกยิ้มอย่างรู้กัน
“ดังใหญ่แล้วนะคะพี่ดา นี่กระดานข่าวโรงพยาบาลก็ลงชื่นชมด้วยนะคะ”
“ปังสุดอะไรสุดจ้ะ” ชยุดาไหวไหล่เบาๆ ตอนที่กล่าวออกมา ทำเอาพยาบาลที่อยู่ในเคาน์เตอร์ยกยิ้มอย่างชอบใจ “แต่มีเรื่องที่ปังมากกว่าการที่พี่ได้ออกข่าวด้วยนะจ๊ะ”
“มีเรื่องอะไรที่ปังมากกว่านี้อีกเหรอคะ”
“ต้องถามพายน์เลยจ้ะ”
“เอ๊ะ ทำไมต้องถามพายน์ล่ะคะ” ภัคร์พิมลขมวดคิ้วนิดๆ ตอนที่ถามออกมา ดวงตากลมโตมองสีหน้าที่กำลังยิ้มอย่างมีเลศนัยของชยุดา
“ก็อยากจะรู้ว่าบรรยากาศตอนที่อยู่บนรถกับอาจารย์หมอวีรภัทรและอาจารย์หมอวินธัยเป็นยังไงบ้าง”
“ก็...ไม่มีอะไรนี่คะ อาจารย์หมอก็มาส่งพายน์ที่หอพักแล้วก็กลับเลย”
“อ่อ” ชยุดารับคำพยักหน้ารับรู้
“เดี๋ยวก่อนนะเมื่อกี้พายน์บอกว่าอาจารย์หมอวีรภัทรมาส่งใช่ไหม” พยาบาลคนหนึ่งถามขึ้น
“ใช่ค่ะ”
“พายน์นี่เองที่พยาบาลตึกอายุกรรมชายพูดถึงกัน”
“ยังไงนะคะ”
“ก็เค้าพูดกันว่าอาจารย์หมอวีรภัทรมาส่งใครก็ไม่รู้ที่หอพักพยาบาล ตอนนี้พวกเค้ากำลังตามสืบอยู่”
“โอ้โห ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ” พยาบาลคนเดิมว่า “เค้าอยากรู้กันว่าใครกันคือคนที่โชคดีคนนั้น”
“ไม่มีอะไรเลยค่ะ อาจารย์หมอแค่มีน้ำใจเลยมาส่งพายน์ก็เท่านั้น” ภัคร์พิมลบอก “ก่อนมาส่งพายน์อาจารย์หมอก็แวะไปส่งพี่ดามาด้วย”
“ใช่จ้ะ พี่คอนเฟิร์ม” ชยุดาเสริม
บทสนทนาของทั้งหมดสิ้นสุดลงตรงนั้น ชยุดาสาวเท้าเข้าไปในห้องพักพยาบาลที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ ส่วนภัคร์พิมลและพยาบาลเวรเช้าคนอื่นก็กลับมาสนใจชาร์ทคนไข้ในมืออีกครั้ง
- ผู้เขียน
