พินัยกรรม 2
2065 คำ
พินัยกรรม
“มันอาจจะฟังดูลำเอียงไปหน่อยนะ…” ผู้สูงวัยรีบออกตัวไว้ก่อน แล้วเริ่มอธิบายให้หลานทั้งสองคนฟังถึงเหตุผลในการแบ่งสมบัติครั้งนี้ “ที่ย่าต้องแบ่งอย่างนี้ก็เพราะย่ารู้ว่าเดลเอาตัวรอดได้ แต่ย่าไม่มั่นใจดิว...”
“อ้าว” ดาวิกาเผลอส่งเสียงออกมาอย่างอดไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น
“เพราะดิวเป็นผู้หญิง ย่าเลยเป็นห่วงมากกว่าเดล ย่าคิดเผื่อว่าถ้าเกิดว่าวันนึงเดลแต่งงานและมีครอบครัวเป็นของตัวเอง เดลอาจจะไม่ได้อยู่ดูแลน้องอย่างทุกวันนี้ หรือบางทีภรรยาของเดลอาจจะไม่ชอบใจที่เดลต้องหาเงินให้น้องใช้จ่าย เพราะถ้ามีวันนั้นจริง ๆ ดิวก็ยังมีที่ดินที่สามารถทำเงินให้ได้ จะได้ไม่ต้องไปรบกวนเดล”
“แต่ผมมั่นใจว่ามันจะไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ” คนรักน้องเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น ถ้าเขาจะมีภรรยาสักคน คนคนนั้นต้องรักน้องสาวเขาอย่างที่เขารัก ต้องไม่คิดเล็กคิดน้อยเกี่ยวกับดาวิกาเด็ดขาด
“ย่ารู้ว่าเดลรักน้องมาก ย่าแค่คิดเผื่อเอาไว้น่ะ” พวงผกายิ้ม เห็นพี่น้องรักกันแนบแน่นแบบนี้นางก็เบาใจ
“เอาตามนี้แหละครับ ผมไม่มีปัญหาอะไร” ดรัณบอกแล้วยื่นเอกสารคืนคุณย่า พร้อมกับดาวิกาเองก็ยื่นคืนเช่นกัน
“ดิวก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ” หญิงสาวหันไปยักคิ้วให้พี่ชาย “แต่ว่านะพี่เดล ต่อไปนี้ดิวจะรวยกว่าพี่เดลแล้วนะ เตรียมเรียกซ้อดิวยัง”
“ครับซ้อ ต่อไปนี้ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ดรัณเล่นตามน้ำไปกับน้อง ก่อนจะสับมะเหงกลงหัวจนซ้อต้องสูดปากครางออกมา
“เอาละ ๆ อย่าเพิ่งเล่นกัน ไม่มีใครรวยกว่าใครทั้งนั้นแหละ เพราะถ้าตีเป็นตัวเงินแล้วก็น่าจะพอ ๆ กัน”
“อ้าว...” ดาวิกาส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยไม่เข้าใจในเรื่องนี้เท่าไรนัก จะมาเท่ากันได้อย่างไร ในเมื่อที่ดินในย่านเศรษฐกิจมันมีมูลค่าสูงกว่าเขตชานเมืองและต่างจังหวัดมากกว่าเท่าตัวเลย
“ที่ดินในต่างจังหวัดและชานเมืองส่วนมากจะมีแต่ผืนใหญ่ ๆ ปู่กับย่าซื้อไว้ตั้งแต่มันยังไม่เจริญ ช่วงนี้ราคาที่แถบชานเมืองมีราคาสูงขึ้น เพราะชุมชนเมืองกำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว ส่วนในต่างจังหวัดเดลอาจจะลงทุนทำรีสอร์ตหรือบ้านพักให้คนเช่าก็ได้ เพิ่มมูลค่ากันไป” ดรัณพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณย่า เป็นเรื่องที่เขาคิดเอาไว้แล้วว่าจะสร้างรีสอร์ต เพียงแค่ยังไม่ได้หยิบเรื่องนี้ขึ้นมาปรึกษาหารือกับท่าน
“ส่วนยายดิว...ที่ดินเกือบทุกผืนล้วนมีคนเช่าและมีสัญญาเช่า ตอนนี้พี่เดลดูแลเรื่องนี้อยู่ ว่าง ๆ ก็ลองให้พี่เขาสอนเรื่องกฎหมาย เรื่องการเก็บค่าเช่า การจ่ายภาษี การออกใบแจ้งหนี้ต่าง ๆ เผื่อเกิดอะไรขึ้นเราจะได้ทำเองได้” พวงผกาบอกระคนสอนไปในตัว หลานชายนางไม่ห่วงเท่าไรนัก จะห่วงก็แต่หลานสาวนี่แหละที่ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเสียที ที่ผ่านมาพี่ชายก็เอาแต่ประคบประหงมจนน้องแทบจะทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว
ดาวิกายกมือเกาหัวแกร็ก ๆ ที่ผ่านมาเธอไม่คิดว่าเรื่องการดูแลที่ดินจะเป็นเรื่องยากเลย การจ่ายภาษีเธอก็พอจะรู้เรื่องอยู่บ้าง เรื่องเก็บค่าเช่าเธอก็คิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องยาก หากแต่พอฟังคุณย่าพูดมันกลับดูมีรายละเอียดยิบย่อยเยอะแยะมากมาย กระนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ได้แต่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
“ค่ะ”
“ส่วนเดล...ต่อไปนี้หาเวลาว่างมาสอนงานน้องอย่างจริงจังได้แล้ว อย่าโอ๋กันมากไป...” แล้วดรัณก็ถูกคนสูงวัยดุแกมบ่นเรื่องที่เขาเอาใจน้องสาวมากเกินไป ชายหนุ่มนั่งพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟังคำสอนของคนอาบน้ำร้อนมาก่อน เป็นครั้งแรกที่คุณย่าบ่นเขายาวเหยียดขนาดนี้ “เดลรักน้องไม่ใช่เรื่องผิด แต่ไม่ใช่รักและทำให้ทุกอย่างจนน้องทำอะไรไม่เป็น อะไรที่มันไม่ได้หนักหนามากก็ให้น้องได้ทำเองบ้าง”
“ครับ”
“ดีมาก ย่าเชื่อมั่นในตัวเดลนะ แล้วย่าก็เชื่อว่าเดลจะดูแลน้องได้” คุณย่าพวงผกาส่งยิ้มอ่อนโยนให้หลานทั้งสองคน แต่ดาวิกากลับขมวดคิ้วนิ่วหน้า ด้วยรู้สึกแปลก ๆ กับสถานการณ์ในตอนนี้
“คุณย่ามีอะไรจะบอกดิวกับพี่เดลอีกไหมคะ” หญิงสาวตัดสินใจถามออกไปในที่สุด ร้อยวันพันปีไม่เห็นคุณย่าเรียกมาคุยเรื่องทำนองนี้เลยสักครั้ง เธอจึงอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่านี่จะเป็นการสั่งเสียครั้งสุดท้ายอะไรเทือกนั้นหรือเปล่า
“บอกอะไรล่ะ เราอยากรู้อะไรล่ะ หือ ?” คนเป็นย่าถามยิ้ม ๆ ดูจากสีหน้าก็รู้แล้วว่าหลานสาวคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
“ก็แบบ...คุณย่าเป็นโรคร้ายอะไรแบบนั้นหรือเปล่าคะ ที่เราพูด ๆ กันมาทั้งหมดในวันนี้ทำให้ดิวอดสงสัยไม่ได้เลย ว่ามันคือการ...สั่งเสีย โอ๊ย!” ดาวิกายกมือจับศีรษะตรงที่ถูกเขก หันไปมองพี่ชายด้วยสีหน้ายุ่ง ๆ “เขกหัวดิวทำไมเนี่ย”
“ก็ดูพูดเข้าสิ ไม่สร้างสรรค์”
“ก็มันอดคิดไม่ได้นี่”
พวงผกายิ้มและส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “ย่าไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ แต่ย่าแค่คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว ย่าก็อายุมากขึ้น จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ แค่เตรียมเอาไว้ก่อนน่ะ”
“งื้อออ...” ดาวิการีบเดินเข้าไปกอดและซบหน้าลงที่อกนุ่มของผู้เป็นย่า “ไม่เอาค่ะ ไม่พูดแบบนี้นะ ย่าต้องอยู่กับดิวกับพี่เดลให้ถึงร้อยปีนะ”
“ได้ที่ไหนกันล่ะยายเด็กคนนี้” นางกอดหลานสาวตอบพร้อมโยกเบา ๆ แล้วก้มจูบศีรษะอย่างรักใคร่ “ย่ายังไม่รีบไปไหนหรอก เพราะย่าจะรอเลี้ยงเหลนก่อน”
“ได้เลยค่ะ คุณย่ารอเลี้ยงลูกพี่เดลได้เลย เพราะพี่เดลบอกว่ากำลังจะมีเร็ว ๆ นี้แล้ว” ดาวิการีบโบ้ยภาระอันหนักหน่วงนี้ไปให้พี่ชายทันที ดรัณเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันให้น้องสาวตัวแสบ เขาเคยพูดแบบนั้นเมื่อไหร่กันเล่า ยายตัวดีทึกทักเอาเองทั้งนั้น
คุณย่าพวงผกาหัวเราะทั้งปากทั้งตา รู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครั้งที่เห็นสองพี่น้องแกล้งหยอกล้อกัน ถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ในสายตาของคนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะ ก็ยังมองว่าทั้งสองคนยังเป็นหลานตัวน้อย ๆ ของตนอยู่
“พอเลย ๆ หยุดแกล้งกัน แล้วขึ้นไปนอนกันได้แล้ว ย่าก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน” ว่าจบก็ผละตัวออกจากหลานสาว เก็บเอกสารทั้งหมดเข้าซองสีน้ำตาล ดรัณเดินข้ามารับเอาไปเก็บไว้ในตู้เซฟหลังโต๊ะทำงานให้อย่างรู้งาน “อ้อ วันนี้เจ้าไข่ดาวนอนห้องย่านะ” คนเป็นย่าเอ่ยบอกเมื่อนึกขึ้นได้
“โหย...ตกลงเจ้าไข่ดาวเป็นแมวใครกันแน่เนี่ย ทีตอนนั้นบอกไม่ชอบแมว” ดาวิกายิ้มแซว ตอนดรัณบอกจะซื้อแมวตัวใหม่มาให้เธอ คุณย่าเป็นคนเดียวที่คัดค้านว่าไม่อยากให้เลี้ยงแมวแล้ว เพราะมันชอบทำข้าวของในบ้านพัง ทว่าพอซื้อมาจริง ๆ คนที่ค้านในตอนแรกกลับกลายมาเป็นทาสแมวเสียอย่างนั้น มิหนำซ้ำยังเป็นหนักมากกว่าใครอีกต่างหาก
“ก็มันวิ่งเข้าไปเอง จะให้ย่าทำยังไง” ทาสแมวสูงวัยทำเป็นเฉไฉไม่ยอมรับ
“อะ ๆ ดิวให้ยืมนอนกอดอีกหนึ่งวันก็ได้ แต่พรุ่งนี้ไข่ดาวต้องมานอนห้องดิวเหมือนเดิมแล้วนะ”
พวงผกาพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ เดินมาหอมแก้มหลานทั้งสองคน บอกฝันดีอย่างที่ทำเป็นประจำ แล้วแยกตัวขึ้นห้องนอนไปโดยมีแม่บ้านคนสนิทอย่างป้ามลเข้ามาช่วยพยุง ส่วนสองพี่น้องที่ยังนั่งอยู่ พูดคุยหยอกล้อกันอีกนิดหน่อย ก่อนที่ดาวิกาจะถูกพี่ชายไล่ให้ขึ้นไปนอนได้แล้ว
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนของสมาร์ตโฟนที่วางชาร์จแบตเอาไว้ข้างเตียงดังขึ้น ขณะที่ดาวิกากำลังนอนคว่ำอ่านนิยายรักโรมานซ์ของนักเขียนชื่อดัง หญิงสาววางหนังสือลงแล้วรีบคว้าสมาร์ตโฟนมาเปิดดู เพ่งมองรูปโพรไฟล์ครู่หนึ่ง แล้วหัวใจก็เต้นตึกตักขึ้นมาเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนส่งข้อความมาหาดึกดื่นขนาดนี้ ก่อนจะรีบรัวนิ้วพิมพ์ตอบกลับไปทันทีเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรอนาน
Tachin : นอนหรือยังครับ ?
Dewnie : ยังไม่นอนค่า
Dewnie : นึกว่าใครทักมาดึก ๆ ดื่น ๆ ที่แท้ก็พี่ชินนี่เอง 555
Tachin : พี่ทักไปกวนเราหรือเปล่า ถ้ากวนก็ไม่เป็นไรนะ
Dewnie : หูยยย...ไม่กวนเลยค่า คุยได้ ๆ
Dewnie : (สติกเกอร์รูปแมวเล่นโทรศัพท์)
Tachin : น้องดิวทำอะไรอยู่ครับ
Dewnie : นอนอ่านนิยายค่ะ อ่านไปพลาง ๆ รอง่วง แล้วพี่ชินทำอะไรอยู่คะ
Tachin : พี่เพิ่งกลับถึงบ้านน่ะ
Dewnie : ทำไมกลับดึกจังล่ะคะ
Tachin : พอดีงานมีปัญหาน่ะครับ ก็เลยต้องกลับดึก
Dewnie : อ๋อ...อย่าหักโหมมากนะคะ เดี๋ยวจะป่วยเอา หาเวลาพักผ่อนเยอะ ๆ ค่ะ
Dewnie : (สติกเกอร์ที่มีคำว่า ‘ห่วงใยน้า’)
ด้านชายหนุ่มที่กำลังจะพิมพ์ข้อความตอบกลับชะงักไปชั่วครู่ เพราะคำว่าห่วงใยที่ถูกส่งมาในรูปแบบสติกเกอร์ คนส่งอาจจะไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่คนรับกลับรู้สึกสั่นไหว เหมือนเคยได้รับมันจากใครสักคน ทว่าก็แสนเลือนรางจนจำไม่ได้แล้ว
Tachin : ขอบคุณครับ
Dewnie : ว่าแต่รูปโพรไฟล์พี่ชินหล่อจังเลยค่ะ
Dewnie : ถ่ายที่ไหนอะคะ
Tachin : รูปนี้ถ่ายที่ฮ่องกงครับ
Dewnie : อ๋อ หล่อมากเลยค่ะ
Dewnie : (สติกเกอร์แมวที่มีตาเป็นรูปหัวใจ)
เตชินยกมุมปากขึ้นนิด ๆ พลางใช้มือข้างที่ว่างปลดเน็กไทหย่อนใส่ตะกร้า ก่อนหน้านี้เขาได้รับคำแนะนำมาจากเควิน ว่าก่อนนอนเขาควรโทร. หรือไม่ก็ส่งข้อความไปหาดาวิกาเพื่อชวนคุย พยายามแทรกตัวเองให้เข้าไปอยู่ในชีวิตประจำวันของเธอให้ได้มมากที่สุด เพื่อสานต่อและพัฒนาความสัมพันธ์
ทว่าตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใครเป็นคนชวนใครคุยกันแน่ เท่าที่ย้อนดูบทสนทนาก่อนหน้านี้ เขาถามเธอเพียงแค่สองคำถาม นอกนั้นเป็นคำถามของเธอทั้งหมด
แต่แบบนี้แหละ...ง่ายดี
Dewnie : แล้วพี่ชินทักมาหาดิวดึกขนาดนี้ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ
Dewnie : หรือว่าทักมาคุยเรื่องของขวัญคุณแม่
Tachin : อ่า...ใช่ครับ ตั้งใจจะมาคุยเรื่องนี้
Tachin : แต่ถ้าเกิดวันอื่นพี่ไม่ได้มีธุระอะไร แค่อยากคุยด้วยเฉย ๆ
Tachin : พี่สามารถทักหาน้องดิว ได้ไหมครับ ?
คนเจ้าแผนการเริ่มหยอดคำหวาน หากแต่คนรับกลับไม่ได้คิดอะไรมาก หญิงสาวพิมพ์ตอบกลับมาด้วยความใสซื่อ
Dewnie : ได้สิคะ
Dewnie : ดีเลย เพราะดิวก็เหงา ๆ อยู่พอดี อิอิ
Tachin : 555 ขอบคุณครับ น้องดิวห้ามรำคาญพี่นะ
Dewnie : ต้องเป็นดิวไหมที่ต้องพูดคำนั้น พี่ชินห้ามรำคาญดิวนะ
Tachin : จะพยายามครับ 555
ไม่ใช่แค่ ‘จะพยายาม’ เพราะในความเป็นจริงต้องใช้คำว่า ‘ต้องพยายาม’ ต่างหาก และที่ทำอยู่ตอนนี้เตชินก็ต้องทนฝืนตัวเองมากพอสมควร...
- ผู้เขียน
