ไม่บ่อยนักที่ปรียาภัทรจะยิ้มให้เขาแบบนี้ รอยยิ้มหวานที่ส่งมา ทำให้เขาตาพร่าเลือนไปชั่วขณะ รู้สึกว่าหัวใจของตนเองพองโตขึ้นมาอีกเท่าตัว ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปล็อกใบหน้าเรียวสวยให้สบตา แล้วประทับริมฝีปากหยักลงบนปากเล็กโดยที่อีกฝ่ายไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธ
คนตัวเล็กกว่าร้องท้วงอู้อี้ในลำคอ แต่ก็ไม่ได้นำพาให้ร่างสูงผละออกจากเธอแต่อย่างใด สิ่งแวดล้อมที่อยู่รอบกายถูกลืมเลือนไปชั่วขณะ ตอนนี้โลกทั้งใบราวกับว่ามีแค่เราสอง ริมฝีปากหยักและเรียวลิ้นอุ่นชื้นทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี จนลิ้นเล็กเผลอตอบสนองออกมาบ่อยครั้ง ราวๆ สิบนาทีหลังจากนั้นร่างสูงถึงได้ยอมผละออกจากเธออย่างหักห้ามใจ
“คนบ้า! ทำอะไรของคุณเนี่ย ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง” เสียงหวานบ่นอุบอิบราวกับต้องการจะกลบเกลื่อนความอาย นัยน์ตากลมโตหลุบต่ำ ไม่กล้าสบสายตาร้อนแรงที่จ้องมองมาที่เธออย่างโจ่งแจ้ง นัยน์ตาสีเฮเซลฉายแววบางอย่างที่เดาได้ไม่ยากว่าเขาต้
