“ถ้าทางคุณจะมีไข้อีกแล้วนะ” อารอนขยับบอกชิดริมฝีปากบาง เห็นสีหน้าแดงระเรื่อ ก็อดที่จะเย้าแหย่ไม่ได้ เขารู้ดีว่าที่เธอหน้าแดงไม่ได้เป็นเพราะไข้หรอก แต่ว่าเป็นเพราะเขาต่างหาก
“เปล่านะ” ปรียาภัทรส่ายหน้าปฏิเสธ
“คุณอย่าหลอกผมเลย คุณมีไข้ และคงรุนแรงมาก อาจจะต้องถึงขั้น ‘ฉีดยา’ ” อารอนแกล้งเย้า ตากลมโตเบิกกว้างพร้อมส่ายหน้าไปมา จนผมยาวสลวยลอนใหญ่สีน้ำตาลเข้มกระจัดกระจายเต็มหมอน เมื่อเห็นแววตาตื่นตระหนกเขาจึงเลิกแกล้ง
ปรียาภัทรแปลกใจ ที่อยู่ดีๆ อารอนยอมถอยออกจากตัวเธอ ปรียาภัทรชันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าหมอนมากอดกระชับเอาไว้แน่นราวกับว่ามันเป็นที่พึ่งให้เธอได้ อารอนมองเธอพร้อมส่ายหน้าอย่างขำๆ ถ้าเขาจะทำอะไรเธอจริงๆ หมอนใบแค่นั้นคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก
“นอนพักซะ เอาไว้ให้คุณแข็งแรงพอ แล้วผมจะให้คุณไปทำงานได้”
“แต่ว่าฉัน…” ปรียาภัทรยังพูดไม่ทันจบ อารอนก็สวนมาทันควัน
“อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำ อ่อ…แล้วถ
