“ตัวก็ไม่ร้อนนี่” อารอนกระซิบบอกทั้งๆที่ยังไม่ถอนหน้าผากออกจากเธอเลยด้วยซ้ำ ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดใบหน้าของปรียาภัทรจนเธอรู้สึกร้อนผ่าวไปหมด
“อะไรของคุณกันเนี่ย” ปรียาภัทรดันเขาออกเบาๆ พร้อมโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย ใบหน้าของเธอแดงจัดมากกว่าเดิม อารอนยอมถอยออกเล็กน้อย
“ไม่มีไข้ แต่หน้าแดงจัด เอ๊ะ! หรือว่าคุณกำลังเขินผม” อารอนยิ้มมุมปากล้อเลียน
“เปล่าสักหน่อย” ปรียาภัทรตอบอ้อมแอ้ม
“คุณเขิน ยอมรับเถอะ” อารอนยิ้มกว้าง
“ฉันเปล่า” ปรียาภัทรตวัดสายตาขุ่นส่งให้เขา
“ผมมีวิธีลดความเขินอายนะ” อารอนไม่ได้สนใจที่ปรียาภัทรปฏิเสธ
“ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่สิ” ปรียาภัทรแหวใส่เขา
“คุณก็ยอมให้ผมฉีดยาสักเข็มสองเข็มสิ ฉีดบ่อยๆ คุณจะเริ่มชิน พอคุณชิน ความเขินอายก็จะค่อยๆ หายไป ลองดูไหม” อารอนขยิบตาให้ ปรียาภัทรอยากจะข่วนหน้าหล่อๆ ของเขาให้เสียโฉมไปเลยจริงๆ ฉีดยางั้นเหรอ คนขี้อ่อย ปรียาภัทรหยิบหมอนหนุนเตร
