“ผมขอโทษนะครับพ่อ” แบล็กพูดอย่างเศร้าๆ
“ขอโทษทำไมครับ พ่อไปรับส่งแบล็กได้ทุกวันเลย หลังจากนี้”
คำพูดของชายหนุ่มเรียกรอยยิ้มจากเด็กชายได้อย่างน่ารัก
“จริงๆนะครับพ่อ”
ดวงตาของแบล็กประกายอย่างมีความสุข ใบเฟิร์นรู้แล้วว่าเธอพลาดอะไรไปมากมาย แบล็กโหยหาพ่อมาตลอด จนเธอไม่อาจจะใจดำที่จะพูดอะไร ทำลายความฝันของลูก หรือแม้แต่การว่าพ่อต่อหน้าลูก แต่รอให้ลูกหลับก่อนเถอะ เธอมีเรื่องต้องคุยกับเขา
แบล็กกินข้าวกินยาอย่างไม่งอแงจนเขานึกชมแม่ของลูกในใจที่สอนเด็กชายมาอย่างดี แบล็กดูแลตัวเองได้ ไม่ดื้อเรื่องกินข้าวกินยา มีระเบียบวินัยสูงมาก แต่ตอนนี้เหมือนแบล็กกำลังเห่อพ่อของเขา จนลืมใบเฟิร์นไปเสียสนิท จนเธออดน้อยใจไม่ได้ เธอเลี้ยงมาคนเดียวตั้งนาน แต่พอเขาโผล่มา เขามาแย่งแก้วตาดวงใจของเธอไปได้ยังงัยกัน รู้สึกเหมือนกำลังอกหักเล็กๆ
“พ่อครับ ถ้าพรุ่งนี้เช้าตื่นมา พ่อจะไม่หายไปใช่มั๊ยครับ”
แบล็กถามอย
