น้องแพร เจษฎาเรียกชื่อหลานสาวด้วยความตกใจ เสียงเรียกหญิงสาวทำให้คุณพิเชษฐ์รีบเข้ามาสมทบ ทั้งสองยืนตะลึง
ใบหน้าถอดสี โดยเฉพาะเจษฎาแทบจะเข้าไปสวมกอดแน่น ๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นในตอนนี้
ไม่คิดว่าหญิงสาวจะมาได้ยินสิ่งที่พวกเขาทั้งสองคุยกัน…
ใบหน้าหวานแดงก่ำเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา เธอร้องไห้จนร่างสั่นไหวใจแทบขาด ความเสียใจความน้อยใจยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้น เมื่อได้ยินคุณพ่อพิเชษฐ์และคุณอาคุยกัน เธอไม่ใช่ ‘ลูกแท้ ๆ’ เป็นเพียงเด็กที่ขอมาเลี้ยงเท่านั้น
“ลูกแพร” คุณพ่อพิเชษฐ์เรียกลูกสาว
“คุณพ่อ” เสียงอันสั่นเทาเรียกชื่อคุณพ่อเบา ๆ เธอสมองมึนตื้อเนื้อตัวเย็นชา ดวงตาฝ้าฟาง สองขายืนโงนเงนก่อนสติจะดับลง
ดีที่เจษฎาประชิดตัวตั้งแต่เขาเห็นอาการหลานสาว จึงรับร่างเธอไว้ทัน ก่อนอุ้มเข้าในบ้านตรงดิ่งไปยังห้องนอน
“ว้าย คุณ ลูกแพรเป็นอะไรคะ” คุณเนตรนภาร้องด้วยความตกใจ วิ่งตามหลังน้องชายสามี ขึ้นไปยังห้
