ในช่วงเวลาสิบเจ็ดนาฬิกายี่สิบนาที
“คุณแพร” แม่บ้านเรียกหญิงสาว เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในครัว
“มีอะไรให้แพรช่วยไหมคะ” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าหวานแม้จะไม่ค่อยสดใสเหมือนเช่นทุกครั้ง ทุกคนในบ้านถูกสั่งห้ามให้พูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ซึ่งทุกคนทำตามคำสั่ง
“ไม่มีค่ะคุณแพร ว่าแต่คุณแพรอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ เดี๋ยวป้าสั่งเด็กทำให้ค่ะ” มือเหี่ยวย่นกำลังคนต้มยำในหม้อใบขนาดกลางบนเตาไฟ
“ไม่ค่ะป้า แพรทานอะไรก็ได้ค่ะ คุณแม่คุณป้าไม่อยู่เหรอคะ” ตั้งแต่ลงมาไม่เห็นคนทั้งคู่ บ้านเงียบเชียบ
“คุณท่านออกไปโรงพยาบาลค่ะ เห็นว่าต้องประชุมอะไรนี้แหละค่ะ” น้าสาวที่เดินเข้ามาในครัว หลังจากทำความสะอาดห้องนอนของเจษฎา
“อ๋อค่ะ” จากนั้นขอตัวออกไปเดินเล่นที่สวนหย่อม อากาศยามเย็นลมพัดเย็นสบาย
แสงแดดทอแสงสีทองกำลังพ้นขอบฟ้า หญิงสาวเดินดูความสวยงามของมวลดอกไม้หลากสีสัน ท่ามกลางความสวยงามเขียวขจีของต้นไม้น้อยใหญ่
