ปิ๊น!!ปิ๊น!!
เกลต้องรีบเงยหน้าขึ้นจากนาฬิกา เมื่อได้ยินเสียงบีบแตรอย่างดัง พร้อมคนในรถที่เลื่อนกระจกลง
“ขึ้นมาจะไปส่ง”
ภูภูมิสั่งเธอเสียงเข้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปเถอะเราคงไปคนละทาง”
เกวลินตอบเขาพร้อมยืนกอดอกเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ปิ๊น!!ป๊น!!
และเธอก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เมือรถโดยสารประจำทางบีบแตรไล่เขา
“ไปสิรถเขาจะจอดรับผู้โดยสาร”
เธอตะโกนใส่เขาเสียงดัง
“ไม่ไปถ้าเธอไม่ขึ้นมา”
เขาทำท่าทางสบายใจ ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร
ปิ๊น!!ปิ๊น!!!
และรถโดนสารก็บีบอีกครั้ง
“จะงอนกันก็ไปงอนที่อื่น รถจะจอด”
พร้อมเสียงตะโกนต่อว่าเธอ และผู้โดยสารที่นั่งในรถ มองหน้าเธออย่างไม่สบอารมณ์
“เอาไง”
เขาเลิกคิ้วถามเธอกวนๆ
“ฮึ่ย!!!”
เธอไม่ใช่คนหน้าหนาเหมือนเขา ที่จะยืนทนให้คนก่นด่าได้ รีบวิ่งไปเปิดประตูแล้วขึ้นไปบนรถเขาทันที
“ก็แค่นั้น เล่นตัวอยู่ได้”
เขาพูดพร้อมยิ้มเยาะที่มุมปาก ก่อนจะออกรถไปช้าๆอย่า
