3 แค่วันไนท์ไม่สานต่อ ครั้งเดียวพอไม่กินซ้ำ
1439 คำ
ตอนเย็นที่รร.มัธยมเอกชนอัลเกร
“พรุ่งนี้เจอกันนะ”
พริ้มโบกมือบ๊ายบายพวกฉัน หลังจากพวกเราเลิกเรียน เตรียมตัวกลับบ้าน
“พรุ่งนี้เจอกัน”
ฉันกับทิชาก็โบกมือให้พริ้ม ก่อนที่พริ้มจะวิ่งไปขึ้นรถคันหรูสีดำ ที่จอดเทียบฟุตบาทเลยหน้าโรงเรียนไปนิดหน่อย แต่ปกติจะเป็นรถตู้คันสีดำ และก็เป็นลุงคนขับรถของที่บ้านพริ้มพลอยที่มารับมาส่ง เราสองคนมองจนรถสปอร์ตคันหรูของพริ้มพลอย ขับออกไปจนลับสายตา แล้วค่อยเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายรถโดยสารประจำทาง
“เกลรถที่มารับพริ้มพลอยโคตรหรูเลยอะ”
ทิชาทำตาโตแลดูตื่นเต้น
“ก็ต้องหรูสิ พริ้มรวยขนาดนั้น”
ฉันตอบทิชาแบบไม่ใส่ใจ เด็กม.ปลายมีเงินเก็บจากค่าขนม2แสน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารวยแค่ไหน
“ฉันว่าคนในรถนั่น ต้องเป็นเฮียของพริ้มพลอยแน่เลย ทั้งหล่อทั้งรวยแถมรถก็หรูเอามากๆ ทำไมฉันไม่มีวาสนา ได้เกิดมารวยเหมือนพริ้มพลอยบ้างนะ”
ทิชาพูดพร้อมทำหน้าวาดฝัน
“รถมาแล้ว จะกลับป่ะบ้าน”
และฉันก็เป็นคนทำลายฝันนั้นของทิชา เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
“หึ่ย!!แกอะ ขอฉันเพ้อหน่อยก็ไม่ได้”
ทิชาบ่นอุบ และรีบเดินตามฉันขึ้นมาบนรถเมล์
“8บาทค่ะ”
ฉันควักแบงค์20จ่ายให้กระเป๋ารถเมล์ ก่อนจะรีบจับจองหาที่นั่ง เพราะถ้าหาที่ยึดไม่ดี อาจล้มหัวคะมัมได้ เพราะเขาซิ่งเหลือเกิน ยังไม่ทันได้นั่ง รถก็พุ่งออกจากที่จอดแล้ว แต่ก็ชินแล้วหละ ขี่มาหลายปีละ
ปั้ง!!
“สวัสดีค่ะเฮีย”
ฟ้อด!!!
วันนี้ผมเลิกเร็ว พอดีกับน้องสาวตัวแสบ บอกอยากกินสเวนเซ่นส์ ผมเลยมารับเธอที่โรงเรียน
ปกติผมแทบไม่ได้มาที่รร.ของน้องสาว เพราะตอนปี3ผมเรียนหนัก แต่พอขึ้นปี4ก็รีแล็กซ์หน่อย เพราะเรียนน้อยลง ส่วนมากจะเป็นการทำโปรเจคซะมากกว่า
“อยากกินสเวนเซ่นส์เหรอยัยแสบ”
ผมยีหัวน้องสาวเบาๆ
“ค่ะ ดูหนังด้วยได้ไหม”
น้องสาวผมขี้อ้อนมากๆ
“ได้วันนี้เฮียว่าง ให้ถึงแค่2ทุ่มนะ”
หลังจากนั้นไป ผมก็ชอบไปขลุกอยู่ที่ผับของไอ้ไดจิ เพื่อนร่วมคณะของผมนั่นแหละ
“ได้ค่ะ”
ผมพาน้องสาวไปกินสเวนเซ่นส์เสร็จ ก็พาไปดูหนังต่อ ก่อนจะพาไปส่งที่บ้าน เพราะเดี๋ยวผมต้องกลับคอนโดอีก
“ลงไปได้แล้วยัยตัวแสบ เฮียจะกลับคอนโดแล้ว”
รถมาจอดที่หน้าบ้าน แต่ผมไม่ได้เข้าบ้าน เพราะถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น ผมก็จะไม่เข้าไปให้ม๊าถามหาลูกสะใภ้หรอก โคตรน่าเบื่อ อยากอุ้มแต่หลาน ชอบแนะนำให้ผมรู้จักคนนั้นทีคนนี้ที จนผมหลอนไปหมดละ
“เฮียอย่าลืมนะ พรุ่งนี้มีกิจกรรมที่โรงเรียน เฮียต้องไปให้ได้นะ เพื่อนหนูอีก2คนไม่มีผู้ปกครองไป เฮียต้องไปเซ็นเป็นผู้ปกครองให้เพื่อนหนูด้วย”
พริ้มพลอยย้ำกับผมอีกที
“รู้แล้วค้าบคุณผู้หญิง ทีนี้จะลงไปจากรถเฮียได้ยัง”
ใกล้จะ2ทุ่มแล้ว กว่าผมจะกลับไปอาบน้ำอีก
“ไปนะคะ บาย”
พริ้มพลอยลงจากรถไปแล้ว ผมมองน้องสาวจนเดินหายเข้าบ้านไป ก่อนที่ผมจะขับรถกลับคอโด
“ไอ้ภูมิ ไอ้ป้อง มึงไม่มีอะไรอย่างอื่นทำบ้างเหรอวะ นอกจากมาสิงที่ผับกู แล้วพรุ่งนี้มึงเข้ามหาลัยป่าว”
ไดจิถามผมกับปกป้องมันก็พูดได้สิ มันมีเมียแล้วอะ
“ไม่ไป พรุ่งนี้กูต้องไปหาพริ้มพลอยที่โรงเรียน”
เพื่อนสองตัวรีบหันมามองหน้าผม
“อะไร”
ผมรีบถามกลับ มองหน้าพวกมันสองตัวสลับไปมา
“มึงนี่นะจะไปโรงเรียนน้อง ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะไป”
ไอ้ปกป้องถามผม
“เอ้าสัส ก็ตอนนั้นกูไม่ค่อยว่าง ตอนนี้มีเวลากูก็อยากจะไป พวกมึงนี่กูก็เป็นพี่ชายที่รักน้องสาวนะเว้ย”
ผมรักน้องสาวมาก แต่แค่ไม่ค่อยมีเวลาให้ อยู่คนละที่ด้วยแหละ พอน้องขึ้นมหาลัยแล้วย้ายไปอยู่คอนโด ก็ค่อยดูแลใกล้ชิดหน่อย
“แล้วมึงอะไอ้ป้อง จะเข้ามหาลัยป่าว”
ไดจิถามปกป้องอีกคน
“ไม่อะ พรุ่งนี้จะเอารถไปเข้าอู่หน่อย ”
ไอ้ปกป้องก็ไม่ไป ตอนนี้ก็คงเหลือแค่ผมกับไอ้ปกป้องแล้ว ที่ยังโสด และใช้ชีวิตในวัยรุ่นให้คุ้มค่า อายุ22-23ปี ยังไงก็เหลือๆ ไม่รู้พวกไอ้สายธาร ไอ้ซันเดย์ และไอ้ไดจิอีกคน จะรีบมีเมียกันไปไหน
“มึงไปอู่เหรอ กูไปด้วยดิ แต่เดี๋ยวขอเสร็จกิจกรรมที่โรงเรียนพริ้มพลอยก่อน”
ผมอยากเอารถไปเช็คสภาพที่อู่เฮียเอกพอดี เฮียเอกแกเปิดอู่ซ่อมรถหรูมาหลายปี ทำดีกว่าเอาไปเข้าศูนย์อีก ส่วนตัวผมคิดนะ
“เอองั้นเดี๋ยวกูไปโรงเรียนน้องมึงด้วยดีกว่า ไม่เจอน้องมึงนานละ ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้วดิ”
ไอ้ปกป้องเคยเจอพริ้มพลอยล่าสุด ก็ตั้งแต่ตอนม.4ตอนนั้นพวกผมอยู่ปี2 ตอนจะไปเป็นพี่สตาฟตอนรับน้องปีนั้น ผมลืมของไว้ที่คอนโด เลยให้พริ้มพลอยไปเอามาให้ที่มหาลัย และผมก็ชวนไอ้ปกป้องเดินออกไปเอาของกับพริ้มพลอย พอน้องผมเห็นไอ้ปกป้องแค่นั้นแหละ อายจนหน้าแดง ไอ้ปกป้องมันก็หล่อ สาวไหนเห็นก็ต้องเขินอาย ผมเลยตัดปัญหา พยายามไม่ให้พริ้มพลอยเจอกับเพื่อนๆในกลุ่มของผม เพราะแต่ละตัวดีๆทั้งนั้น
“มึงไปได้ แต่ห้ามคิดอะไรกับน้องกู”
ผมรีบห้ามเอาไว้ น้องผมควรเจอคนดีๆ
“เอ้าไอ้นี่ หวงน้องเฉยกูแค่อยากเจอ ว่าโตขนาดไหนแล้ว ก็แค่นั้น”
ผมหรี่ตามองไอ้ปกป้อง ไม่เชื่อเสืออย่างมันซักเท่าไหร่
“พี่ภูมิค่ะ”
แต่พวกผมก็ต้องหยุดบทสนทนาไว้แค่นั้น เพราะสาวสวยที่ส่งสายตาเย้ายวน ตั้งแต่ผมเข้ามาในผับ กำลังเดินมาหาผมถึงที่โต้ะ ตามด้วยเพื่อนเธออีกคนที่เดินมาหาไอ้ปกป้อง
“นั่งก่อนสิครับ ดื่มอะไรผมสั่งให้”
เธอรีบนั่งลงตามที่ผมบอก แต่ไม่ได้นั่งที่โซฟา แต่นั่งที่ตักผมและดิ้นขลุกขลิกบนตัวผม จนไอ้นั้นผมแข็งจนดันก้นเธอแล้ว
“อืม เอาแบบเดียวกับพี่ภูมิก็ได้ค่ะ”
เธอไม่พูดเปล่า วาดข้อมือเล็กโอบรอบลำคอผมอีก จนผมเผลอมองต่ำลงไป ก็เห็นหน้าอกของเธอ ที่มันแนบชิดบดเบียดกันตรงหน้า จนผมต้องลอบกลืนน้ำลาย เธอตั้งใจมายั่วพอรู้แหละ เพราะเจอมาบ่อยสุดท้ายก็จบที่เตียงทั้งนั้น และไอ้ปกป้องก็ไม่ต่าง สาวสวยอีกคนก็นั่งบนตักมัน
“ไม่อยากรู้ชื่อหนูหน่อยเหรอ จะได้ครางเรียกชือถูก”
ผมยิ้มร้ายที่มุมปาก
“แล้วชื่ออะไรละครับ จะได้เรียกถูก”
ผมถามกลับเธอบ้าง
“ลูกพีชค่ะ/บุ๋มบิ๋มค่ะ”
ทั้งสองตอบพร้อมกัน
“พวกมึงตามสบายนะ กูไปเคลียร์งานก่อน ”
ผมเลิกคิ้วให้ไดจิ และกลับมาสนใจเหยื่อตรงหน้า ก่อนที่จะพาเธอไปจบที่เตียง ด้วยข้อตกลงที่ว่า แค่วันไนท์ไม่สานต่อ ครั้งเดียวพอไม่กินซ้ำ
นี่คือข้อตกลงระหว่างผมกับผู้หญิงพวกนั้น
“สบายตัวเลยดิสัส”
ผมเดินโอบเอวลูกพีชมาจากชั้น3 ที่ฝั่งนึงเป็นห้องทำงานของไอ้ไดจิ และอีกฝั่งเป็นห้องที่เอาไว้สำหรับเริงรักกันของบรรดาแขก ก็เห็นไอ้ไดจินั่งดื่มรอ
“เคลียร์งานเสร็จแล้วเหรอวะ”
ผมปล่อยมือออกจากเอวลูกพีช และเดินมานั่งดื่มต่อกับเพื่อน
“อืม”
มันตอบผมแค่นั้น คงเหนื่อยแหละไหนจะเรื่องเรียน เรื่องงานที่ผับ และเรื่องวุ่นวายในชีวิตอีก
- ผู้เขียน
