บทที่ 4 ประกันตัว
820 คำ
เพียงพริบตาเวลาก็ผ่านมาแล้วครึ่งเทอม และวันนี้เจ้าขาก็เพิ่งสอบมิดเทอมวิชาสุดท้ายเสร็จ สอบเสร็จเธอกับควีนแล้วเพื่อนอีกหลายคนก็ไปกินหมูกระทะฉลองจนถึงสองทุ่ม จากนั้นควีนก็ค่อยขับรถมาส่งที่คอนโด
"เจอกันวันจันทร์นะ"
"อือ กลับดีๆ นะ"
ร่างเล็กกลับมาถึงห้องในสภาพร่อแร่เต็มที พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนเป็นธรรมดา ยิ่งอ่านหนังสือโต้รุ่งมาหลายวันติด เธอก็แทบไม่เหลือแรงจะอาบน้ำด้วยซ้ำ
ซ่าาา
แต่สุดท้ายเจ้าขาก็ทนนอนไปพร้อมกลิ่นหมูกระทะไม่ไหว ลุกมาอาบน้ำสระผมตอนเกือบจะสามทุ่มแล้วก็ปิดไฟเข้านอนตอนประมาณสี่ทุ่ม ทว่าหลับไปได้แค่สองชั่วโมงเท่านั้น ร่างเล็กก็ต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์จากเบอร์แปลก
"ฮัลโหล"
"...."
"ฮัลโหล ฮัลโหล...ถ้าไม่พูดจะวางแล้วนะ"
[อย่าเพิ่งวาง]
"ตินเหรอ" เจ้าขาหายง่วงแทบจะทันที
[เออ กูเอง]
"โทรมาหาพี่ตอนนี้มีอะไรรึเปล่า" ตั้งแต่ที่ควีนเข้าไปทักเขากับเพื่อนที่โรงอาหารครั้งนั้นเจ้าขาก็ไม่ได้เจอออสตินอีกเลย จริงๆ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเธอตั้งใจเลี่ยงที่จะไม่เจอกับอีกฝ่ายด้วยแหละ
[มาหากูที]
"ตินจะให้พี่ไปหาที่ไหน"
[โรงพัก]
"หาา! แล้วตินไปทำอะไรที่นั่น"
[ไม่ต้องถามมากได้มั้ยวะ บอกให้รีบมาก็รีบมาสิ]
"ได้ๆ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย"
[เดี๋ยวส่งโลเคชั่นให้]
พอออสตินวางสาย เจ้าขาก็รีบลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาเรียกแท็กซี่หน้าคอนโดตรงไปยังสถานีตำรวจตามโลเคชั่นที่ออสตินส่งมา
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมหน้าเป็นแบบนี้" มาถึงก็ต้องตกใจที่เห็นอีกฝ่ายหน้าช้ำเหมือนไปต่อยตีกับใครมา
"ประกันตัวกูที" เนื่องออสตินยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยต้องให้ผู้ปกครองมาประกันตัว แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้เขายอมกัดฟันโทรหาเจ้าขาดีกว่าโทรไปขอให้แด๊ดหรือมัมมาประกันตัว
"ได้ ตินรอพี่แป๊บนึงนะ" เจ้าขาเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่และจ่ายค่าปรับ ส่วนคู่กรณีของออสตินนั้นมีคนมาประกันตัวกลับไปก่อนแล้ว
ทำเรื่องเสร็จเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ปล่อยให้กลับบ้านได้
"ตินไปมีเรื่องกับใครมา" เสื้อผ้าที่ออสตินสวมใส่และกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ เจ้าขาพอจะเดาออกว่าน้องน่าจะไปเที่ยวผับมา
"ไม่รู้"
"ไม่รู้จักกันแล้วไปมีเรื่องกับเขาทำไม"
"มันเสร่อมามองหน้าหาเรื่องกูก่อน"
"ตีกันเพราะเรื่องแค่นี้อะนะ?"
"..."
"แหะๆๆ พี่พูดเล่น"
"ห้ามบอกแด๊ดกับมัม"
"อือ พี่ไม่บอกอยู่แล้ว ว่าแต่เจ็บมากมั้ย"
พลั่ก!!
มือเล็กที่จะเอื้อมไปแตะมุมปากช้ำถูกปัดออกจากแรง เจ้าขานิ่วหน้าเพราะเจ็บไม่น้อย
"โทษที พี่ลืมไปว่าตินไม่ชอบให้พี่โดนตัว" แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าขาก็ยังเป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษ
"มายังไง"
"แท็กซี่"
"กลับเองได้ใช่มั้ย"
"อือ" พี่ไม่กล้าหวังให้ตินไปส่งหรอก เจ้าขาคิดในใจ พอได้ยินแบบนั้นร่างสูงก็จ้ำอ้าวไปที่รถไฮเปอร์คาร์คันหรูราคาหลายสิบล้านแล้วขับออกไปเลย
เจ้าขาไม่ได้โกรธเคืองอะไร เธอชินแล้วกับการถูกทอดทิ้ง..ชินมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
สองวันต่อมา @คอนโด
"คุณแด๊ดมีอะไรรึเปล่าค่ะ ทำไมถึงมาหาเจ้าขาถึงนี่ได้" เจ้าขาตกใจจนหน้าซีดตอนที่คุณแด๊ดโทรมาด้วยน้ำเสียงเข้มๆ ว่าจะมาหาที่คอนโด
"เพราะเจ้าขาไม่ยอมบอกว่าน้องชายเราไปก่อเรื่องมาเมื่อสองวันก่อน บอกตรงๆ ว่าแด๊ดผิดหวังในตัวเจ้าขามาก"
"เจ้าขาขอโทษค่ะที่ปิดบัง"
"ครั้งนี้แด๊ดให้อภัย แต่อย่าให้มีครั้งหน้าอีก ถ้าน้องมีเรื่องเจ้าขาต้องบอกแด๊ดทันที แต่จะให้ดีเจ้าขาต้องห้ามน้องให้ได้ รู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร"
"รู้ค่ะ" เจ้าขาพยักหน้ารับ ออสตินจะต้องขึ้นเป็นประธานบริษัทสายการบินมูลค่าหมื่นล้านของตระกูลซัลลิแวนคนต่อไป เพราะฉะนั้นจะมีประวัติด่างพร้อยไม่ได้โดยเด็ดขาด เพราะมันจะถูกใช้เป็นข้ออ้างให้ผู้ถือหุ้นคนอื่นเลื่อยขาเก้าอี้ออสติน
ถ้าเป็นเรื่องงานเอเดรียนจะจริงจังมากถึงมากที่สุดและเมื่อรู้ตัวว่าดุลูกสาวเกินไป เอเดรียนก็ดึงเจ้าขามากอดเหมือนตอนเด็กๆ ที่เวลาทำโทษเสร็จก็จะปลอบอย่างอ่อนโยน ทำให้เจ้าขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ เลยสักครั้ง
- ผู้เขียน
