บทที่ 5 ห้าสิบแปด
1240 คำ
ห้านาทีต่อมา
ก๊อกๆๆ
"ไปเปิดประตูให้มันไป"
"มัน? ใครเหรอคะ" คุณแด๊ดพูดเหมือนนัดใครไว้เลย อย่าบอกนะว่าเป็นออสติน มือเล็กยื่นไปหมุนลูกบิดอย่างสั่นๆ ออสตินต้องเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นคนฟ้องคุณแด๊ดแน่ๆ
แกร็ก~
"พี่ไม่..."
พรึ่บ~
ยังไม่ทันอธิบาย ออสตินก็เดินผ่านหน้าเข้าไปในห้อง
"แด๊ดเรียกผมมาที่นี่ทำไม"
"ต่อไปนี้แกต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันจะให้เจ้าขาควบคุมความประพฤติแก" ลึกๆ แล้วเอเดรียนก็หวังว่าวิธีนี้จะช่วยกระชับความสัมพันธ์ให้พี่น้องกลับมารักใคร่กันเหมือนเดิม
"แล้วถ้าผมไม่ยอม?"
"ฉันจะยึดบัตรเครดิตแกทุกใบแล้วก็ยึดรถแกด้วย"
"แต่..."
"แกไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรทั้งนั้น แล้วก็ห้ามไปโทษเจ้าขาด้วย พี่สาวแกไม่ได้เป็นคนฟ้องฉัน" พูดจบเอเดรียนก็กลับไป ปล่อยให้เจ้าขาอยู่กับออสติน
"พี่ไม่ได้เป็นคนฟ้องคุณแด๊ดจริงๆ นะติน"
"..."
"ถ้าตินไม่เชื่อจะให้พี่สาบานก็ได้" เจ้าขาร้อนรนไม่อยากให้น้องเข้าใจผิด หากออสตินไม่ได้พูดอะไร ร่างสูงเอาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงก้าวฉับๆ สำรวจคอนโดที่เจ้าขาอยู่ทุกซอกทุกมุม
"กูจะนอนห้องนี้"
"ได้ เดี๋ยวพี่จะย้ายไปนอนห้องนอนเล็กเอง" คอนโดมีสองห้องนอนก็จริง แต่ก็ไม่ได้มีขนาดใหญ่เท่ากัน เจ้าขายอมเสียสละห้องมาสเตอร์เบสรูมให้ออสติน อีกอย่างเธอคงได้อยู่ที่นี่แค่เทอมนี้ เพราะเทอมหน้าต้องไปฝึกงาน
"มัวยืนทำอะไร รีบย้ายสิ"
"ตินจะย้ายเข้ามาวันนี้เลยเหรอ!"
"ตกใจอะไร เมื่อกี้มึงก็น่าจะได้ยินที่แด๊ดพูด"
"พี่นึกว่าตินจะย้ายเข้ามาอีกสองสามวันซะอีก"
"มึงอยากให้กูโดนแด๊ดด่ามากนักรึไง"
"เปล่าสักหน่อย พี่จะอยากตินโดนด่าทำไม"
"เอาคืนกูไง"
"ตินเป็นน้องพี่นะ พี่จะเอาคืนไปเพื่ออะไร"
"แต่กูไม่เคยนับว่ามึงเป็นพี่"
"พี่รู้ งั้นตินก็ทนอึดอัดหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเทอมหน้าพี่ก็ต้องไปฝึกงานแล้ว คงไม่ได้อยู่ให้ตินรำคาญใจ"
"ดี"
หลายวันต่อมา...
"รอแม่อยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวแม่กลับมารับ"
"เจ้าขาไปด้วย"
"เอ๊ะ! บอกให้รอก็รอสิ"
"เจ้าขากลัว"
"ฉันไม่ทิ้งแกหรอกน่า"
"เกี่ยวก้อยสัญญาได้มั้ยคะ"
"เรื่องมากจริงๆ เอานิ้วมาสิ"
"คุณแม่รีบกลับมารับเจ้าขานะคะ"
"เออ"
คุณแม่บอกให้เจ้าขารอ เจ้าขาก็จะเป็นเด็กดีเชื่อฟัง เจ้าขาในวัยแปดขวบคิด แต่สุดท้ายวันนั้นแม่ก็ไม่ได้กลับมารับเจ้าขา
เฮือก!
"แฮ่กๆๆ ฝันแบบนี้อีกแล้วเรา" เจ้าขาฝันร้ายจนตื่นขึ้นมากลางดึก ใบหน้าหวานอาบไปด้วยเหงื่อ เป็นฝันร้ายที่เจ้าขาไม่เคยลืมได้เลยเพราะมันเคยเกิดจริง แม่เอาเธอมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านของคุณแด๊ดแล้วก็ไม่เคยกลับมาหาเธออีกเลย คุณแด๊ดกับคุณมัมจึงเก็บเธอมาเลี้ยง
มือเล็กคว้าโทรศัพท์มาดูพบว่าเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า เพิ่งฝันร้ายมาเจ้าขาไม่สามารถข่มตาหลับต่อได้ จึงลุกขึ้นไปล้างหน้าแล้วออกไปหาอะไรอุ่นๆ ดื่มรองท้องสักหน่อยเผื่อจะทำให้นอนหลับได้ง่ายขึ้น
แกร็ก~
"อ๊ะๆๆๆ"
พั่บ พั่บ พั่บ
"นะ...นี่มันเสียงอะไร" มองหาต้นเสียงก็พบว่ามันดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอนของเธอที่ตอนนี้กลายเป็นห้องของออสตินไปแล้ว และไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เจ้าขาสาวเท้าไปที่หน้าห้อง
กึก...
ประตูที่แง้มออกเล็กน้อยทำให้เจ้าขาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า ออสตินกำลังมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเมามัน ร่างกายของทั้งคู่เปลือยเปล่า ช่วงล่างสอดประสานรวมกันเป็นหนึ่งเดียว
เจ้าขาหน้าแดงซ่านกับบทรักแสนเร่าร้อนของน้องชาย ขณะเดียวกันนนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
ขวับ! ทันใดนั้นออสตินก็เหลือบมาเห็นเธอเข้า เจ้าขาตัวแข็งทื่อที่ถูกจับได้ว่าแอบดู นาทีนี้เธอเตรียมใจรับแล้วว่าต้องโดนด่า ที่ไหนได้ออสตินกระตุกยิ้มแล้วรัวสะโพกอัดกระแทกผู้หญิงคนนั้นแรงกว่าเดิม แต่เขากลับมองหน้าเธอ ไม่ละสายตา
พั่บ พั่บ พั่บ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังชัดเจนในหู กลายเป็นเจ้าขาที่ทนมองต่อไปไม่ไหว ร่างเล็กรีบวิ่งกลับเข้าห้องนอน พยายามข่มตาหลับ แต่สีหน้าและแววตาหยาดเยิ้มของออสตินเมื่อครู่ดันติดตาเธอไม่หาย
"ไม่น่าอยากรู้อยากเห็นเลยเรา" เจ้าขาโอดครวญ และคืนนั้นเธอก็ข่มตานอนหลับไม่ลงทั้งคืน
ที่ตัดสินใจเรียนคหกรรมก็เป็นเพราะว่าเจ้าขาชอบทำอาหาร เธอใฝ่ฝันว่าวันหนึ่งจะมีร้านขนมเป็นของตัวเอง ทุกเช้าก่อนไปเรียนเจ้าขาก็มักจะทำอะไรกินเอง แต่เพราะวันนี้เธอไม่กล้าอยู่สู้หน้าออสคิน เจ้าขาจึงลงมือทำแซนด์วิชไข่ต้มง่ายๆ แล้วก็จะรีบออกไปเรียน
แกร็ก...
"อย่าเพิ่งไป"
"ขอโทษ เมื่อคืนพี่ไม่ได้ตั้งใจจะแอบดู" ถึงตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ยังอยู่ในห้องออสติน เห็นได้จากรองเท้าส้นที่วางอยู่หน้าห้อง
"ไม่ได้จะด่า"
"แล้วตินจะให้พี่ทำอะไร"
"ลงไปซื้อยาคุมให้หน่อย เมื่อคืนถุงแตก"
"ยาคุมเหรอ"
"ได้รึเปล่า"
"ได้สิ ยาคุมอย่างเดียวใช่มั้ย"
"ถุงยางด้วย ไซซ์ 58 เอามาหลายๆ กล่องเลย"
"หะ ห้าสิบแปดงั้นเหรอ" เจ้าขาหน้าร้อนวูบ เกิดมาไม่เคยต้องไปซื้อของพวกนี้มาก่อนเลยในชีวิต แถมออสตินยังออกมาในสภาพเปลือยท่อนบน ทำให้เธอเห็นหมดว่าผู้หญิงคนนั้นสร้างรอยไว้ตรงไหนบ้าง
"มึงมีปัญหาอะไรกับไซซ์กู"
"ปละ...เปล่า แค่นี้ใช่มั้ยที่ตินจะเอา"
"ซื้อกาแฟมาด้วยก็ดี" ว่าแล้วออสตินก็ยื่นแบงก์พันมาให้ เจ้าขารับมาใส่กระเป๋า
"รอพี่แป๊บนึงละกัน"
"แป๊บนึงให้มันจริง ถ้าท้อง มึงมีปัญหากับกูแน่"
"เค้าท้องแล้วมันเกี่ยวอะไรพี่เล่า เป็นตินไม่ใช่เหรอที่ทำให้เค้าท้อง"
หมับ!
"กล้าเถียงกูเหรอแล้วเหรอเจ้าขา" มือหนาบีบเข้าที่แก้มนุ่มเต็มแรง
"อื้อ! ปล่อยพี่นะ มันเจ็บ"
"ถ้าไม่เจ็บแล้วกูจะทำทำไม"
"โอ้ย!" ออสตินบีบแรงๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยอมปล่อยออก เจ้าขาเจ็บจนน้ำตาคลอ แก้มใสขึ้นเป็นรอยแดงชัดเพราะเจ้าขาไม่ได้แต่งหน้า
"อย่ามาสำออย โดนแค่นี้ไม่ตายหรอก"
เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น
"ทำไมไม่พูดอะไร มึงจะเล่นสงครามประสาทกับกูใช่มั้ย"
"ตินจะให้พี่พูดอะไร ในเมื่อพูดไปตินก็จะหาว่าพี่เถียงอีก"
"...รีบไปซื้อ" ออสตินตัดบท
"..."
"แล้วก็เช็ดน้ำตาด้วย"
- ผู้เขียน
