แหลกรัก

บทที่7

ฝีเท้าหนักอึ้งหันหลังก้าวดุ่ม ๆ จากไปหลังได้ยินความจริงเต็มสองรูหู เจ้าของร่างสูงจ้ำอ้าวไปยังลานกว้าง เปิดประตูสตาร์ตรถพุ่งตรงไปสะสางเรื่องทั้งหมด สาเหตุที่ทำให้ความเลวร้ายครั้งนี้เกิดขึ้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพ่อเขาเอง

รั้วเหล็กเลื่อนเปิดช้าๆ เมื่อรถคุณชายของคฤหาสน์หยุดหน้าประตู ผู้ดูแลความปลอดภัยหน้าตาคุ้นเคยไม่ทันยกมือทำความเคารพ ความเร็วปานฟ้าผ่าทำเอาลูกน้องผงะกันเป็นแถบ ๆ เดิมทีบุคลิกภายนอกตรีศูลดูเป็นมิตร ใจดีกับคนรอบข้าง ดังนั้นชายหนุ่มมักหลีกเลี่ยงการปะทะเสมอ

แต่เหตุการณ์วันนี้มันเกินความอดทน เพราะคนที่พ่อตั้งใจทำลายคือเมียตัวเอง ต่อให้ใจเย็นแค่ไหนก็ไม่มีทางเพิกเฉยกับความอุบาทว์ครั้งนี้ได้ลงคอ

เกื้อกุลเลือดเย็นจนคนเป็นลูกตั้งข้อสงสัยว่าอาจเกิดเหตุบานปลายในอนาคต ท่านสั่งให้คุณหญิงภัสสรออกหน้าแล้วตัดจบปัญหาเหมือนดั่งทุกที

“พ่อ! อยู่ไหน!” เสียงเข้มเรียกบิดาอย่างไม่เกรงกลัว ตรีศูลตะโกนลั่นทั่วทั้งบริเวณเล่นเอาสาวใช้ข้างล่างกระจัดกระจายไปคนละทิศราวกับมดแตกรัง

ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีคนที่ตรีศูลตามหาก็เดินเอามือไพล่หลังเข้ามาด้วยสีหน้าเขม็งขึง ความวุ่นวายช่วงบ่ายยุติวันเวลาอันสงบสุขลง อดีตนายตำรวจผู้มีชื่อเสียงพ่นลมหายใจรำคาญ

“เป็นบ้าอะไรของแก เสียงดังไปถึงข้างนอก” ท่านจ้องหน้า พลางตำหนิลูกชายเสียงแข็ง

“ผมมากกว่าที่ต้องถามว่าพ่อเป็นอะไรนักหนา ทำไมถึงทำร้ายดาวขนาดนั้นด้วย ถ้าลูกผมเกิดอยู่ในรถขึ้นมา พ่อจะรับผิดชอบยังไง ดาวเองก็เป็นเมียผมนะ และน้องพิงค์ก็เป็นหลานพ่อ ผมไม่คิดเลยว่าพ่อจะโหดร้ายได้ขนาดนี้” ตรีศูลระบายความอัดอั้นพร้อมคำถามที่ผุดขึ้นมาในสมองทีละนิด เคยมีสักครั้งไหมที่เกื้อกุลจะทำหน้าที่พ่อที่ดีให้เขาบ้าง

“ลูกแกก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ทำไมต้องตื่นตูม น่ารำคาญเหมือนแม่แกจริงๆ” น้ำเสียงเรียบเรื่อยและความเฉยชาบนหน้าท่านกระชากความอดทนชายหนุ่มต่ำถึงขีดสุด มือแกร่งกำหมัด เส้นเลือดปูดบวมบนผิวขาวจัดชัดเจนว่าเขากำลังระงับโทสะมากมายเหลือเกิน ริมฝีปากเหยียดยิ้มตัดพ้อ ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยเห็นพ่อแคร์ใครนอกจากตัวเอง

“พ่อมีความรู้สึกบ้างไหม มีหัวใจบ้างหรือเปล่า ทำไมพ่อพูดจาแบบนี้วะ”

“อย่ามาขึ้นวะกับฉันนะไอ้ตรี ถ้าแกจะมาหาเรื่องก็ไสหัวออกไปเลย เบื่อขี้หน้า”

“พ่อ...”

“ก่อนจะทำ ฉันคิดทุกอย่างมารอบคอบแล้ว บนรถคันนั้นไม่มีลูกแก ส่วนนังผู้หญิงคนนั้นฉันก็แค่ขู่ให้มันเลิกยุ่งกับแกเสียที!” เกื้อกุลประกาศเจตนารมณ์ลั่น

“รอบคอบ? ถ้ารอบคอบจริงดาวจะไปอยู่โรงพยาบาล ได้ยังไงพ่อ ผมถามหน่อย”

“แล้วยังไง แกจะโทษฉันคนเดียวก็ไม่ถูก อย่าทำเหมือนรักนังนั่นนักหนาเลย ถ้าแกรักมันจริง แกยอมจดทะเบียนสมรสกับมันไปแล้ว นี่แกก็ไม่คิดจริงจังเหมือนกัน แค่เอามันคั่นเวลาเฉยๆ”

“ผมไม่จดเพราะแม่ขอ แม่ไม่สบายใจเพราะกลัวใครบางคนไม่พอใจ ใครบางคนที่ผมพูดถึงพ่อคงไม่ต้องให้ผมบอกนะว่าหมายถึงใคร อีกอย่างผมไม่ได้มองกระดาษแผ่นนั้นมันวิเศษอะไร เพราะถ้าวิเศษจริง แม่คงไม่ต้องตกนรกทั้งเป็นแบบนี้” ความผิดหวังสะท้อนผ่านแววตาคนเป็นลูก ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาไม่มีวันมักง่ายเหมือนท่าน ตรีศูลเกลียดคนเจ้าชู้ไม่ซื่อสัตย์ ตอนเด็กทุกครั้งที่มองหน้าแม่มักเห็นแต่รอยน้ำตา ไม่เคยมีสักครั้งที่แม่ยิ้ม...

ร่องรอยความปวดร้าวแฝงอยู่ในทุกเสี้ยวลมหายใจของภัสสร นี่สินะที่เขาบอกเลือกผัวผิดคิดจนตัวตาย

สปอร์ตคาร์ราคาแพงเลี้ยวเข้าจอดใต้ร่มไม้ใหญ่ อากาศอบอ้าวช่วงบ่ายโหมเพลิงโทสะประทับร่างไฮโซคนสวย หลังอ่านข้อความไม่กี่ตัวอักษรหล่อนก็ตรงดิ่งมาที่นี่ทันที แรงยั่วยุผ่านโลกออนไลน์สามารถทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งสติกระเจิงแทบไม่เป็นผู้เป็นคน

‘ผัวแกสวมเขาอยู่ไม่รู้หรือไงอีโง่’

ใบหน้าเปื้อนความเศร้าหันกลับมาทางลูกชายวัยไม่กี่ขวบ เด็กน้อยคนนั้นกำกระเป๋านักเรียนแน่น นัยน์ตาแดงก่ำสะท้อนอาการหวาดผวาขณะเอื้อมมือจับแขนแม่

“แม่จะไปไหน อย่าทิ้งตรีนะ” ตรีศูลขอร้อง

“แม่ไปทำธุระก่อน ตรีรอแม่อยู่ตรงนี้ได้ไหมครับ”

“ฮึก…ไม่เอา ตรีอยากไปกับแม่” มือบางลูบศีรษะลูกที่กำลังส่ายหน้าประท้วงพัลวัน ริมฝีปากเย็นเฉียบโน้มลงบรรจงจูบเรือนผมสีน้ำตาล ปลอบโยนลูกที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น

แต่ไม่ว่าอย่างไรดวงตาคู่นี้ก็ไม่อาจฉุดรั้งภัสสรให้สละความตั้งใจ วันนี้หล่อนต้องไขข้อข้องใจสงสัยให้ชัดเจน ตั้งแต่เกื้อกุลโยกย้ายสังกัด ความสัมพันธ์ที่ต้องประคับประคองกันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งดิ่งลงเหว

ภัสสรขบคิดโทษตนเองสะระตะ…

หรือเพราะหล่อนวุ่นอยู่กับการดูแลลูกเกินไป ทั้งยังเหนื่อยล้าจากอาการซึมเศร้าเลยไม่สามารถตอบสนองสามีได้เหมือนอย่างเคย ระยะเวลาที่ห่างไกลทำให้สัมพันธ์ยิ่งเหินห่าง รู้ตัวอีกทีเกื้อกุลก็กลับมาทำสันดานเดิม

“แม่…”

“เด็กดีไม่ดื้อกับแม่นะครับ” คนหายใจเข้าก็เจอแต่ความชอกช้ำบอกลูกเสียงสั่นคลอ ภัสสรทิ้งตรีศูลร้องจ้าอยู่บนรถ กระทั่งผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีหล่อนก็ออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมน้ำตา รอยแดงข้างแก้มทำเอาคนถูกสามีสั่งสอนร้าวระบมไปกว่าหลายวัน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาทีท่ารักใคร่เฉพาะหน้าสื่อเป็นภาพที่ตรีศูลคุ้นชิน แม่เขายังดำเนินชีวิตตามประสาสาวสังคมชั้นสูง ส่วนพ่อก็เลื่อนยศ สร้างผลงานกระทั่งได้รับฉายามือปราบเนื้อหอม ท่านจบชีวิตราชการตำแหน่งใหญ่โต พอลงเล่นการเมืองก็ได้การสนับสนุนท่วมท้น

ครอบครัวดีเด่นที่ผู้คนป้อยอ ยกให้เป็นต้นแบบแท้จริงกลับแฝงความเสียใจซ้ำๆ เพราะสมาชิกในนั้นสลายไม่เหลือชิ้นดี…

“เอ็งยังปวดหัวอีกไหมดาว” น้ำส้มเย็นๆ ถูกคั้นจากรสมือชายชราที่ทำอาหารไม่เอาอ่าว จำรูญเห็นแผลข้างกระหม่อมลูกสาวได้แต่กัดฟันโมโห ทันทีที่รู้ข่าวสองสามีภรรยารีบบึ่งเข้ากรุงเทพฯ ราวจะเหินฟ้า ใจคนเป็นพ่อและแม่แขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกวินาทีหลังรู้ข่าวว่าลูกโดนขู่ทำร้าย

ทั้งคู่เลี้ยงอิงดาวอย่างทะนุถนอม ทำไมเพชรของพวกท่านต้องเผชิญเรื่องราวบัดซบนี้ด้วย!

“ดาวโอเคแล้วค่ะพ่อ ตึงๆ ปวดๆ แผลนิดหน่อย ลูกสาวพ่อเก่ง แข็งแรงจะตาย” เสียงหวานปลอบโยน

“ถึงจะแข็งแรงแค่ไหน แต่พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงดาวอยู่ดี อยากเห็นน้ำหน้าไอ้เลวนั่นเหลือเกิน จิตใจทำด้วยอะไร ถึงทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งได้ขนาดนี้” อุษาบ่นอุบ

“ไม่ต้องเดาจิตใจมันหรอกแม่ เหี้ยๆ อย่างนั้นต้องแดกลูกปืนพ่อสถานเดียว”

“ดาวไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะพ่อ แค่เห็นหน้าพ่อกับแม่ดาวก็หายเจ็บแล้ว” ไม่พูดอย่างเดียว อิงดาวยังอ้าแขนเฝ้ารอกำลังใจ

“ขอชาร์ตพลังหน่อยได้ไหม” ทั้งสองมองหน้ากันเพียงเสี้ยววินาทีก็โผกอดบุตรสาวตามคำร้องขอ สัมผัสอ่อนโยนบรรเทา หญิงสาวจึงพอยิ้มได้บ้าง เธอหายดีและเข้มแข็งรวดเร็วขนาดนี้ เพราะความรักจากพวกท่าน ส่วนคนรักที่คาดหวังไม่แม้แต่เฉียดตามาดูดำดูดี บางทีเขาคงยุ่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้น

อิงดาวหลับตาลงระงับความปวดร้าว ดวงตาหม่นแสงปิดแน่นขณะอดกลั้นไม่พรั่งพรูความเศร้าให้คนรอบข้างกังวล ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายห่อเหี่ยวราวต้นไม้ขาดน้ำ ท้ายที่สุดคนที่รักษา เยียวยาความผิดหวังครั้งนี้คือครอบครัว ตัวเอง และสาวน้อยที่เปิดประตูเข้ามา พิงใจวิ่งมาซุกอกมารดา เด็กน้อยเกาะติดราวกังวลว่าแม่จะหายไปได้ทุกเมื่อ

“แม่ดาวเจ็บมากไหมคะ น้องพิงค์เป่าให้นะ จะได้หาย” เด็กแสบยืดตัวไปใกล้บาดแผล หลังจากนั้นจึงอมลมในปากแล้วเอ่ยว่า

“ไม่เจ็บนะคะเพี้ยงๆ!”

“แม่ดาวไม่เป็นไรแล้วค่ะ” อิงดาวยิ้มเศร้า

“แม่ไม่เป็นไรแล้วลูก ไปกินขนมในครัวกับตาดีกว่า” จำรูญเห็นท่าลูกสาวไม่ดี เลยขัดจังหวะทั้งที่ปวดร้าวไม่แพ้กันเลยสักนิด น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ทิ่มแทงหัวใจคนเป็นพ่อเลือดซิบ

“แต่น้องพิงค์อยากปลอบคุณแม่นี่คะ น้องพิงค์กลัวคุณแม่เจ็บอีก”

“แค่ได้พลังวิเศษเมื่อกี้แม่ก็ไม่เจ็บแล้วค่ะคนเก่ง ไปกินขนมกับคุณตาก่อนนะ เดี๋ยวแม่ตามไป”

“ก็ได้ค่ะ น้องพิงค์จะเป็นเด็กดี คุณแม่จะได้ไม่เหนื่อย” พิงใจพยักหน้ารับคำ ก่อนเขยิบไปหอมแก้มมารดา เด็กดีเอี้ยวตัวไปคว้ามือคุณตาขณะเร่งฝีเท้ามาเป็นผู้นำ

“น้องพิงค์จะดูแลคุณตาด้วย” พิงใจเปรียบดั่งยาวิเศษ สาวน้อยแสนดีจนแม่น้ำตาซึม มือบางหยิบกระดาษทิชชูซับละอองความเศร้าจางๆ

เธอสูดลมหายใจเข้าปอด มวลความเจ็บช้ำจากสถานการณ์มากมายทุบทำลายความเข้มแข็งไม่เหลือซาก ริมฝีปากสั่นระริกค่อยๆ เปล่งเสียงสะอื้น เพราะตอนนี้ไม่มีเหตุผลที่ต้องเก็บงำความรู้สึกอีกต่อไป

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ดาว ไหนบอกแม่มาซิ”

“ดาวไม่รู้แม่ จนตอนนี้ดาวยังไม่รู้เลยว่าจะเชื่อผู้ชายที่เป็นสามีดาวได้หรือเปล่า เผลอๆ คนที่ทำร้ายดาว อาจจะเป็นคนของเขาก็ได้ ดาวไม่ได้มีปัญหากับใครทั้งนั้น นอกจาก...”

“ตรีศูล สรุปแกทะเลาะกับหมอนั่นเพราะเรื่องผู้หญิงใช่ไหม” นรีที่เงียบอยู่สักพักเป็นคนถามแทรกขึ้น

“ใช่พี่ เรามีปัญหากัน ดาวเพิ่งรู้ความจริงวันที่ไปเที่ยวว่า เขากับผู้หญิงที่เป็นข่าวด้วยเคยคบกันมาก่อน เขาโกหกดาว ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนคนบ้า เหมือนฝันทำร้ายตัวเอง แต่กลับมาโยนความผิดให้ดาว”

“น่าตบจริงๆ เลย แล้วผัวแกเข้าข้างมันเหรอ” นรีฉุนทันทีเมื่อน้องสาวพยักหน้าตอบ หล่อนแนะนำอิงดาวให้พยุงครอบครัวด้วยความเข้าใจก็จริง แต่ไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะเลยเถิดถึงขั้นลงไม้ลงมือ แถมตรีศูลยังไร้ความรับผิดชอบ ปกป้องลูก ปกป้องเมียก็ไม่ได้

“แม่ว่าใจเย็นก่อนดีไหม แม่รู้ว่าเรากำลังเสียใจ แต่แม่อยากให้ดาวคิดทบทวนให้รอบคอบ แม่ไม่ได้เข้าข้างผู้ชายคนนั้น แต่ถ้าตัดสินใจแล้ว แม่ไม่อยากให้ดาวมานั่งเสียใจกับมันทีหลัง สุดท้ายไม่ว่าดาวจะเลือกอะไร แม่กับพ่อก็อยู่ข้างดาวอยู่ดี”

สัมผัสแผ่วเบาราวขนนกสามารถทำให้ใครคนหนึ่งร่ำไห้ราวเด็กน้อยไม่รู้จักโต อย่างน้อยวันที่เธอล้ม ปราศจากผู้คนเหลียวแลยังเหลือครอบครัวเป็นไหล่พักพิง

มือของแม่กอบโกยซากความรู้สึกพังๆ พยุงลูกสาวคนนี้ตั้งแต่แรกเกิดกระทั่งวินาทีนี้ ไม่ว่าเติบโตแค่ไหน แข็งแกร่งเพียงใด ในสายตาพวกท่านอิงดาวยังเป็นเด็กน้อยในความทรงจำอยู่ดี

“ดาวฟังแม่นะ... ไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็แล้วแต่ ดาวเปรียบเสมือนหัวใจของพ่อกับแม่ ดาวคือของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตแม่นะลูก”