มะปรางหันไปมองเขาตาเขียวปั๊ด
"ฝีมือคุณหรือเปล่าคะ"
"โกรธผมทำไม ห้องมันเต็มหมดจริงๆนี้ก็เหลือห้องสุดท้ายพอดี"
ธนาบอกอย่างอารมณ์ดี
"สรุปปรางต้องนอนห้องเดียวกับคุณหรือคะ"
"กลัวอดใจตัวเองไม่ไหวหรือไง"
มะปรางตาโต
(พูดออกมาได้)
"ปรางหรอคะจะอดใจไม่ไหว"
"ก็ใช่ไง...แต่ถ้าคุณกลัวผมคุณไม่ต้องห่วงผมลูกผู้ชายพอที่จะไม่บังคับขืนใจใคร"
เขามองตาเธอด้วยสายตาที่จริงจัง
(นั้นสิ....คนอย่างเขามีผู้หญิงเยอะแยะที่อยากขึ้นเตียงด้วยเธอหลงตัวเองมากไปแล้วมะปราง)
มะปรางมองเขาด้วยสายตารู้สึกผิดที่คิดไม่ดีกับเขา
"คุณอยู่กับผมมากี่ปี ผมแย่ขนาดนั้นเลยหรอไง"
ธนาได้ทีเลยเอาสะหน่อย
"ปรางขอโทษค่ะ"
เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษเขา
เขาเป็นเจ้านายการที่เธอไหว้เขาถือว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ
"เอาเถอะครับตอนนี้เราพักก่อน สักพักค่อยไปหาอะไรกินแล้วค่อยไปวัดกัน"
เขาบอกเธอ
มะปรางพยักหน้า เธอลากกระเป๋าของเธอแล
