Chapter 2 | นี่มันสเปคเราเลยนี่หว่า
1237 คำ
นาเนียร์เดินหน้าบึ้งออกมาจากคอนโดของตัวเอง หลังจากที่ก่อนหน้านี้กลุ่มเพื่อนในคณะได้โทรไปชวนมากินหมูกระทะข้างคอนโดของเธอ โดยครั้งแรกหญิงสาวพยายามที่จะปฏิเสธ เนื่องจากตัวเองอยากนอนพักผ่อน แต่พอโดนเพื่อนหลายคนต่างโทรรบเร้าให้ลงมากิน เพราะร้านหมูกระทะมันอยู่ติดกับคอนโดของเธอพอดี ซึ่งตัวเธอนั้นรู้สึกรำคาญเพราะถ้าไม่ลงมาก็คงโดนโทรก่อกวนอยู่แบบนั้น
โดยหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ร้านหมูกระทะก็เห็นกลุ่มเพื่อนของตัวเองที่กำลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งพอหนึ่งในกลุ่มเพื่อนเห็นเธอก็รีบโบกมือเรียก นาเนียร์จึงรีบเดินเข้าไปแต่พอกำลังจะเอ่ยทักทายเพื่อน ก็โดนพนักงานเสิร์ฟของร้านเดินชนอย่างจัง จนเธอล้มคะมำหงายหลัง ก้นกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บจี๊ด "เจ็บจัง"
"ขอโทษครับ"
"ขอโทษแล้วมันหายเจ็บหรืองะ..." นาเนียร์รู้สึกอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก เพราะตัวเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่อยู่แล้ว แถมยังมาเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วอารมณ์ฉุนเฉียวมันก็พุ่งปรี๊ด กำลังจะเอ่ยต่อว่าคู่กรณีออกไป พอเงยหน้าสบต่ออีกฝั่งแล้ว แต่ก็ต้องเงียบปากลง เพราะชายหนุ่มตรงหน้านั้น หน้าตาหล่อเหลามาก ซึ่งตัวหญิงสาวได้แต่บ่นพึมพำในใจ 'นี่มันสเปกเราเลยนี่หว่า'
"ผมขอโทษจริง ๆ ครับคุณลูกค้า ผมไม่ทันระวัง เพราะผมมัวแต่มองบิลอาหารในมือ ผมขอโทษครับ"
"....." โดยพอชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยขอโทษยกใหญ่ แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป เอาแต่จ้องมองหน้าหล่อ ๆ ของเขา
"แกเป็นอะไรมากไหมเนี่ยนาเนียร์" เพื่อนของนาเนียร์หลายคนต่างลุกเพื่อมาดูเพื่อน
"....."
"ยัยเนียร์"
"ฮะ!!" นาเนียร์ที่ใจลอย เอาแต่มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ก็สะดุ้งตื่นได้สติพร้อมกับหันมาจ้องมองเพื่อนของตัวเอง "มีอะไร"
"แกเป็นอะไรมากไหมเนี่ย"
"มะ...ไม่ แค่รู้สึกเจ็บก้นนิดหน่อย"
"ผมขอโทษนะครับคุณลูกค้า" ชายหนุ่มตรงหน้าเธอไหว้ขอโทษเธอหลายครั้ง จนเธอที่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินไปจับมือพร้อมกับส่ายหน้าว่าไม่เป็นอะไร
"ไม่เป็นอะไรหรอก แค่เจ็บก้นนิดเดียวเอง"
"ถ้ามึงเจ็บนิดเดียวก็น่าจะบอกน้องมันตั้งแต่แรก เห็นไหมสีหน้าน้องมันเสียเลย"
โดยพอเพื่อนของเธอพูดแบบนั้น เธอก็จ้องมองหน้าคนที่ตัวเองจับมืออยู่ "ขอโทษที่ทำให้เราหน้าเสียนะ"
"ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้ผมผิดเอง คุณลูกค้าไม่ใช่คนผิด"
"เมื่อกี้เพื่อนพี่เรียกเราว่าน้อง เราอยู่ปีไหนเนี่ย"
"ผมอยู่ปี 1 ครับ"
"ปี 1 เหรอเนี่ย ว่าแล้วเชียวพี่ไม่เคยเห็นหน้าเราเลย"
"พี่ก็เรียนอยู่ที่ LC เหรอครับ"
"ใช่ค่ะสุดหล่อ พี่เป็นรุ่นพี่เราอยู่ปี 4 แล้ว"
"อ๋อ"
"แล้วนี่พี่ทำแว่นเราร้าวเลย"
"มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกครับ คนที่ผิดก็คงเป็นผม เพราะผมเป็นคนเดินชนพี่"
"มันไม่ใช่ความผิดของเราคนเดียวหรอก พี่ก็ผิดเหมือนกันเพราะมัวดูแต่ทักทายเพื่อนอยู่ แบบนี้แสดงว่าเราผิดทั้งสองค่ะ"
"....."
"น้องชื่ออะไรเหรอคะ พี่ชื่อนาเนียร์นะ เรียนวิศวะคอม"
"ผมชื่อภีมครับ วิศวะเคมี"
"โอ้โฮ เรียนเคมีด้วย สงสัยต้องเรียนเก่งมากแน่เลย"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ"
"ไม่เห็นต้องถ่อมตัวเลย" นาเนียร์พูดแซวชายหนุ่มรุ่นน้อง "ส่วนแว่นที่ร้าวเนี่ย พี่ขอซื้อให้ใหม่นะ"
"ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับคุณลูกค้า"
"แนะ ๆ ไม่เรียกว่าคุณลูกค้าสิ เรียกพี่ว่าพี่เนียร์ดีกว่าค่ะ จะได้รู้สึกสนิทสนมกันหน่อย เรียกคุณลูกค้าแล้วมันรู้สึกห่างไกลกันแปลก ๆ "
"ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับพี่เนียร์"
"พี่อยากให้ อย่าปฏิเสธเลยนะ"
"แต่ผมไม่อยากรบกวนพี่จริง ๆ ครับ เพราะอย่างน้อยเราก็ผิดทั้งสองฝ่าย ผมจะให้พี่ซื้อให้ใหม่ได้ยังไง"
"ได้สิเพราะพี่อยากซื้อให้ และก็ห้ามปฏิเสธด้วย ไม่อย่างนั้นพี่จะโกรธ" นาเนียร์ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้กับชายหนุ่มรุ่นน้อง
"อะไรเหรอครับ"
"พี่ขอเบอร์ค่ะ ไว้ถ้าเราสะดวกวันไหนพี่จะพาไปซื้อแว่นใหม่"
"พี่เนียร์"
"กดเบอร์ค่ะ" หญิงสาวพูดกดดันหนุ่มรุ่นน้องพร้อมกับใช้นิ้วเคาะหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง
และในตอนนั้นเองชายหนุ่มรุ่นน้องก็ยอมรับโทรศัพท์ไปกดเบอร์ของตัวเอง พร้อมกับยื่นกลับมาให้เธอ โดยหญิงสาวก็จัดการพิมพ์ชื่อของเจ้าของเบอร์โดยอีโมจิรูปหัวใจทิ้งท้าย แล้วกดบันทึกและเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเองไว้
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ภีมชายหนุ่มรุ่นน้องก็เดินออกไป นาเนียร์จึงเดินมานั่งลงบนที่ว่างที่เพื่อนเตรียมเอาไว้ให้ พร้อมกับเพื่อนที่นั่งอยู่รอบข้างต่างเอ่ยแซว
"แก่นี่มัน เห็นของดีไม่ได้เลยนะ"
"ถ้ารู้ว่ามีของดีอยู่ใกล้คอนโดขนาดนี้ ฉันจะลงมาอ่อยทุกวันเลย เสียดายเพิ่งรู้"
"แกเพิ่งรู้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกัน เมื่อกี้ฉันถามน้องมันแล้ว น้องมันบอกว่าเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน"
"อ๋อ~~"
"ตอบเสียงยานแบบนี้คืออะไร"
"อะไรของแกยัยจีจี้" หญิงสาวถามเพื่อนออกไปอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับคีบชิ้นหมูที่สุกพร้อมกินมากินอย่างเอร็ดอร่อย
"แกสนใจน้องมันเหรอ"
"ก็เด็กมันน่าสนใจนี่หว่า เห็นแค่ครั้งแรกก็ตกหลุมรักเลย"
"แกอย่าพูดอะไรน่าตลกเลย คนอย่างแกรักใครเป็นด้วยเหรอวะ"
"อ้าวอีจีจี้ กูก็คนนะจ๊ะ มันก็ต้องรักคนเป็นสิ"
"แต่ปกติมึงไม่สนใจเด็กนะ"
"คนนี้อาจจะพิเศษใส่ไข่ก็ได้ ใครจะไปรู้"
"ปล่อยให้เด็กมันไปมีอนาคตที่ดีเถอะ"
"แล้วอยู่กับฉันมันไม่มีอนาคตหรือไง สวย รวย และเป็นถึงอดีตดาวมหาลัยด้วย"
"ก็มึงเจ้าชู้ไง" เพื่อนสาวสองที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็พูดตะโกนข้ามมา จนเธอที่ได้ยินก็แสดงสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
"กูเจ้าชู้ยังไงอีฝ้าย"
"อ้าว!! ก็มึงควงผู้ชายไปทั่วเลย"
"ก็แค่ควงเปล่าวะ ควงเล่น ๆ พวกมึงทุกตัวก็รู้ว่ากูยังซิงอยู่"
"มึงพูดขนาดนี้แสดงว่ามึงจริงจังใช่ไหม" จีจี้ที่นั่งอยู่ติดเธอก็พูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
"ยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่แค่เห็นหน้าน้องมันครั้งแรกก็รู้สึกถูกใจเลย แบบถูกใจอยากเอามาเป็นของตัวเอง" นาเนียร์พูดเสร็จ ก็หันหลังกลับไปมองยังชายหนุ่มรุ่นน้องที่กำลังนั่งพูดคุยอยู่กับเพื่อนอย่างออกรสออกชาติ 'น่ารักจัง น้องภีม'
- ผู้เขียน
