Chapter 3 | ขนาดลูกค้ายังดูแลดีขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นแฟนจะดูแลดีขนาดไหน
1326 คำ
หลังจากที่นั่งพูดคุยอยู่กับเพื่อนหลังร้าน เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างดึกทำให้ลูกค้าไม่ค่อยเยอะ พวกเขาก็เลยไปกองกันอยู่หลังร้าน และในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงลูกค้าเรียกจากด้านหน้า เพื่อนหลายคนต่างจะลุกกัน แต่เขาก็พูดเบรกเพื่อนเอาไว้ พร้อมกับบอกว่าตัวเองจะไปเอง ให้พวกเพื่อนนั่งพักต่อเถอะ ซึ่งพวกเพื่อนที่ลุกขึ้นก่อนหน้านี้ ก็พากันนั่งลง ส่วนเขาก็รีบเดินมาที่หน้าร้าน แล้วพบว่าโต๊ะที่เรียกเขานั้น คือโต๊ะของพี่นาเนียร์
"น้องภีมขา"
"ครับพี่เนียร์" ภีมรีบเดินไปที่โต๊ะของหญิงสาวรุ่นพี่
"พี่อยากได้ลูกชิ้นกุ้งเพิ่มค่ะ"
"ลูกชิ้นกุ้งนะครับ ไม่ทราบว่าพี่เนียร์ต้องการกี่ถาด"
"มันมีถาดละกี่ลูกเหรอคะ"
"ลูกชิ้นกุ้งมีถาดละหกลูกครับ"
"งั้นพี่ขอสองถาดค่ะ"
ซึ่งชายหนุ่มได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น ก็จดลงใส่บิลโต๊ะ พร้อมกับรีบเดินมาเอาลูกชิ้นกุ้งที่ถูกแล็ปเอาไว้ในตู้เย็นออกมาตามจำนวนที่ลูกค้าสั่ง แล้วรีบเดินกลับเอาไปเสิร์ฟยังโต๊ะของหญิงสาวรุ่นพี่
"นี่ครับ" ภีมวางถาดลูกชิ้นกุ้งไว้ตรงหน้าของพี่นาเนียร์
"ขอบคุณนะคะสุดหล่อ"
"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว"
"ขนาดลูกค้ายังดูแลดีขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นแฟนจะดูแลดีขนาดไหนเนี่ย"
ซึ่งพอนาเนียร์พูดเอ่ยแซวออกมาแบบนั้น เขาก็เริ่มทำอะไรไม่ถูกเลย พร้อมกับแก้มที่รู้สึกร้อนขึ้นมาแปลก ๆ
"นี่ก็หยอดแซวน้องไปทั่วเลยนะ มึงเห็นแก้มน้องภีมไหม แดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลย"
"แดงจริงด้วย พี่ขอโทษนะคะ" ภีมรีบขยับถอยหลังหนี หลังจากที่หญิงสาวรุ่นพี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับเดินมาจับแก้มทั้งสองข้างของเขาอย่างถือวิสาสะ ซึ่งมือของเขามันก็เร็วเกินไปเพราะดันไปสะบัดมือของอีกฝ่ายออกอย่างแรง
"ผมขอโทษครับ ผมตกใจ"
"พี่ควรที่จะเป็นคนขอโทษน้องภีมมากกว่าอีก พอดีพี่ตกใจที่หน้าเราแดงมากไง กลัวว่าจะไม่สบาย ก็เลยรีบเดินมาจับดู"
"ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ที่หน้าแดงคงเพราะอากาศร้อน"
"ใช่ วันนี้อากาศร้อนมากเลย แถมครึ้มเหมือนฝนจะตกด้วย"
"....."
"แล้วนี่น้องภีมเลิกงานกี่โมงเหรอคะ"
"ตีสองครับ"
"โอ้โฮ เลิกดึกนะเนี่ย แล้วไม่มีเรียนเช้าหรือไง"
"มีครับ"
"เก่งจัง เลิกดึกขนาดนั้นแต่ก็ยังตื่นเช้าไปเรียนไหว ไม่เหมือนพี่เลย วันไหนที่นอนดึกนะ ตอนเช้าแทบไม่อยากจะตื่นเลย"
"ผมก็มีงอแงบ้างครับ แต่ทำไงได้ล่ะก็ต้องทำงานเก็บเงินจ่ายค่าเทอมค่าห้อง"
"น้องภีมส่งตัวเองเรียนเหรอคะ"
"ใช่ครับ"
"ตัวแค่นี้เก่งจังเลย"
ภีมที่ได้ยินหญิงสาวรุ่นพี่ตรงหน้าพูดออกมาแบบนั้นก็รีบก้มมองตัวเองทันที พร้อมกับบ่นพึมพำในใจ 'ตัวแค่นี้อะไร ตัวใหญ่กว่าคนพูดตั้งเยอะ'
"น้องภีมพูดอะไรเหรอคะ พี่ได้ยินไม่ถนัดเลย"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่คิดอะไรในใจนิดหน่อย" ภีมรีบส่ายหน้าพร้อมกับพูดปฏิเสธออกไป
"พี่เนียร์ต้องการอะไรอีกไหมครับ เพราะถ้าไม่มีแล้ว ผมจะขอไปดูโต๊ะอื่น"
"อยู่แค่โต๊ะพี่ไม่ได้เหรอคะ"
"ไม่ได้หรอกครับ"
"แล้วถ้าพี่ต้องการให้น้องภีมบริการแค่โต๊ะพี่ พี่ต้องจ่ายเท่าไหร่คะ"
"ทางร้านเราไม่มีมาตรการแบบนั้นน่ะสิครับ พนักงานทุกคนต้องบริการลูกค้าทุกโต๊ะหมุนเวียนกันไปครับ"
"เสียดายจัง"
"....."
"แต่ไม่เป็นไร น้องภีมไปเถอะค่ะ" หญิงสาวตอบออกมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รีบเดินกลับมาบริการโต๊ะอื่นที่อยู่ไม่ไกล
วันต่อมา...
นาเนียร์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า เนื่องจากเมื่อคืนกว่าจะกลับจากร้านหมูกระทะก็เกือบตีสอง เพราะมัวแต่พูดคุยเมาท์มอยกับเพื่อนจนลืมดูเวลา
แต่ถึงจะเหนื่อยล้าร่างกายขนาดไหน แต่พอนึกถึงหน้าของชายหนุ่มรุ่นน้องแล้ว เธอก็มีแรงฮึดสู้ที่จะไปอาบน้ำเพื่อจะไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า เนื่องจากวันนี้เธอมีสอบคาบเช้าเลย
"อดทนนะยัยเนียร์ อีกไม่นานแกก็จะจบแล้ว" หญิงสาวพอเท้าถึงพื้นก็บิดซ้ายบิดขวาเพื่อไล่ความเมื่อยล้าตามร่างกาย พอทำไปได้สักพักก็รีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำ
นาเนียร์ใช้เวลาในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง พอทำธุระเสร็จแล้วก็รีบเดินออกมาทาครีมบำรุงหน้าบำรุงตัว และแต่งหน้าเบา ๆ ตามสไตล์ของเธอ ซึ่งพอทำเสร็จแล้วก็เดินมาเปลี่ยนชุดที่ถูกรีดแขวนเอาไว้หน้าตู้
โดยพอทำทุกอย่างเสร็จก็เดินมาหยิบกระเป๋าสะพายใบหรูและโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้อง เพราะตอนนี้ใกล้ถึงเวลานัดที่เพื่อนชายอย่างควันหลงส่งข้อความมาบอกว่าจะมารับเธอ
พอหญิงสาวเดินออกจากลิฟต์ ก็มองทะลุกระจกเห็นรถสปอร์ตคันหรูของเพื่อนชายกำลังจอดอยู่ด้านหน้า เธอก็รีบเดินก้าวเท้าไปอย่างเร็ว พอมาถึงก็เปิดประตูเข้ามานั่งพร้อมกับปิดมันเสียงดังสนั่น
"ปิดแรงขนาดนั้น เดี๋ยวมันก็หลุดหรอก"
"ถ้ารถแพงขนาดนี้แล้วมันหลุดง่าย ก็ขายมันทิ้งซะ" นาเนียร์ตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเล่นฆ่าเวลา เพราะกว่าจะถึงมหาลัยก็เกือบยี่สิบนาที
"ถึงมันจะแพง แต่เราใช้โดยไม่รักษาจะแพงขนาดไหนก็อยู่กับเราได้ไม่นาน"
"ขอโทษ ฉันคิดน้อยไปหน่อย" เธอเอ่ยขอโทษควันหลงออกไปอย่างรู้สึกผิดจากใจจริง
"กินข้าวเช้ามาหรือยัง"
"ยังเลย"
"หาอะไรกินก่อนไปถึงมหาลัยไหม เธอมีสอบตอนเช้าไม่ใช่หรือไง"
"ไปกินที่โรงอาหารคณะดีกว่า"
โดยพอหญิงสาวตอบไปแบบนั้น ควันหลงก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร แต่หันกลับไปสนใจการขับรถของตัวเองต่อ
ส่วนเธอก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นอีก นั่งเลื่อนหน้าจอดูโซเชียลมีเดียของตัวเองไปพลาง ๆ ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จนไปสะดุดกับข่าวที่เพจมหาลัยเป็นคนโพสต์ ซึ่งรูปที่โชว์หราอยู่นั้นเป็นรูปของเพื่อนของเธอที่โดนเด็กรุ่นน้องปี 1 มอบดอกไม้ให้ แต่กลับโยนดอกไม้ของรุ่นน้องคนนั้นทิ้ง และเพื่อนคนที่ว่าคนนั้นก็คือคนที่ทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถให้เธอนั่งอยู่นั่นเอง
"เมื่อวานโดนเด็กให้ดอกไม้เหรอ"
"เธอรู้ได้ยังไง"
"เห็นเพจมหาลัยโพสต์" ไม่พูดเปล่านาเนียร์ยื่นโทรศัพท์ที่หน้าจอโชว์ข่าวที่เพจมหาลัยเป็นคนโพสต์ให้กับเพื่อนชายดู
"....."
"ไม่ชอบแล้วทำไมไม่บอกน้องมันดี ๆ ไปโยนทิ้งแบบนั้นน้องเขาจะรู้สึกยังไง"
"ยัยนั่นบอกเฉย ๆ ไม่รู้เรื่องหรอก เธอก็น่าจะรู้"
"แต่นั่นมันลูกพี่ลูกน้องเพื่อนนายนะ"
"แล้วไง จะเป็นใครฉันก็ไม่สน"
"โอเค ไม่สนก็ไม่สน อย่าให้เห็นว่าไปตามง้อน้องเขานะ ฉันคนนึงล่ะที่จะรอซ้ำนาย"
- ผู้เขียน
