มันสายไปแล้ว
...เมื่อ 10 ปีที่แล้ว
“ของขวัญรับปริญญาอยากได้อะไร” สุดโปรดซึ่งกำลังขับรถเอ่ยถามแฟนสาวที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ เขาหันไปมองเธอแวบหนึ่ง คว้ามือบางมากุมไว้ที่ตักแล้วคลึงเล่นเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมาสนใจการจราจรตรงหน้าต่อ เขาเพิ่งไปรับเธอมาจากบ้าน และจะพาไปรับประทานมื้อเย็นที่บ้านกับครอบครัวของเขา
“หือ...ถามกันตรง ๆ อย่างนี้เลย ไม่คิดจะเซอร์ไพรส์เอยเลยเหรอ” สุพรรณวดีกลั้วหัวเราะถามกลับ ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก เขาก็เป็นอย่างนี้ เสมอต้นเสมอปลายมาโดยตลอด
สุดโปรดยิ้มขำ อันที่จริงเขาเตรียมเซอร์ไพรส์ชุดใหญ่เอาไว้แล้ว ทว่ามันคนละส่วนกับของขวัญ และเขาก็ไม่รู้ว่าจะให้อะไรเธอดี
“เผื่อเอยมีของที่อยากได้ไง”
“ไม่รู้อะ เอยก็คิดไม่ออกเหมือนกัน” พวกเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า หรือเครื่องประดับต่าง ๆ เธอก็ซื้อเป็นประจำอยู่แล้ว อีกอย่างตลอดสี่ปีที่คบหากันในสถานแฟนของพวกนี้เขาก็ซื้อให้อยู่บ่อย ๆ บางที
