บทที่ 12
ตกลงกันอีกครั้ง
ผ่านมาห้าวันสุพรรณวดีอาการดีขึ้นตามลำดับ หญิงสาวช่วยเหลือตัวเองและเดินเหินได้ปกติ เหลือเพียงความรู้สึกตึง ๆ บริเวณแผล และปวดนิดหน่อยตอนที่ยาแก้ปวดหมดฤทธิ์ ทว่าคุณหมอก็ลงความเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง จึงอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลมาพักรักษาตัวที่บ้านต่อ
และตั้งแต่วันนั้นสุดโปรดก็ไม่เคยพาลูกไปเยี่ยมเธออีกเลย มีเพียงนายแพทย์สุดเขตซึ่งทำงานอยู่ที่นั่นแวะเวียนไปเยี่ยมและถามไถ่อาการทุกวัน พร้อมบอกว่าน้องชายของตนติดงาน จึงไม่สะดวกพาเด็กชายปุณยวีร์มาเยี่ยมไม่ได้
แน่นอนว่าสุพรรณวดีไม่เชื่อ
เธอเข้าใจว่างานเขาเยอะ แต่เธอไม่เชื่อว่าเขาจะติดงานทุกวัน หญิงสาวคิดว่าเขาน่าจะพอมีเวลาว่าง เพียงแต่เขาเลือกที่จะไม่พาลูกมาเท่านั้นเอง
“เอยจะไปไหนลูก” สุนีย์ซึ่งกำลังทำความสะอาดหน้าร้านเพื่อเตรียมเปิดขายอีกครั้งเอ่ยถาม เมื่อเห็นบุตรถามเดินออกจากบ้านมาพร้อมกระเป๋าสะพาย ท่าทางเหมือน
