ตกลงกันอีกครั้ง
“คุณแม่” ปุณยวีร์ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาข้าง ๆ พ่อของแกร้องเรียกผู้เป็นแม่ด้วยความดีใจ โดยไม่ลืมยกมือสวัสดีอย่างน่ารัก “สวัสดีฮะ”
“สวัสดีครับ” สุพรรณวดียิ้มรับพร้อมเดินเข้าไปนั่งโซฟาอีกตัว ก่อนจะกางแขนออกเล็กน้อย
และไม่ต้องรอให้ใครบอก พอเห็นอย่างนั้น เด็กชายก็เดินเข้าไปให้แม่ของแกกอดทันที
“ระวังด้วยปลื้ม แผลแม่ยังไม่หายดี” คนเป็นพ่อส่งเสียงบอก ซึ่งเจ้าหนูก็ตอบกลับมาทันที
“ปลื้มรู้น่า ไม่กอดแรงหรอก”
สุพรรณวดียิ้มเอ็นดูที่ลูกรู้ความ อดใจไม่ไหวโน้มใบหน้าลงไปจูบศีรษะของแกเบา ๆ รู้สึกเจ็บแผลนิดหน่อยตอนโน้มตัวลง แต่ยังพอทนได้
“วันนี้ไปเที่ยวไหนมาครับ” หญิงสาวชวนลูกคุย
“ไม่ได้ไปไหนเลยฮะ พ่อทำแต่งาน” แกบอกแกมบ่น ยู่ปากเล็กน้อยอย่างนึกเซ็งผู้เป็นพ่อ สุพรรณวดีเหลือบขึ้นไปมองหน้าอดีตสามีครู่หนึ่ง พอเห็นเขาไม่พูดอะไร เธอจึงกลับมาสนใจคุยกับลูกต่อ
“ปลื้มอยากไปเที่ยวไหน”
“อยากไป
