บทที่ 13 ผู้ต้องสงสัย สุพรรณวดีกลับมาทำงานปกติในวันจันทร์ แม้ร่างกายจะยังไม่ฟื้นกลับมาเต็มร้อย ทว่าเธอไม่อยากลางานไปมากกว่านี้แล้ว อีกทั้งยังห่วงเด็กนักเรียนที่อยู่ในความดูแล ถึงจะมีครูคนอื่นมาดูแทนในระหว่างที่รักษาตัว หากเธอก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี เพราะคงไม่มีใครรู้ใจพวกแกได้เท่าคุณครูที่เคยอยู่ประจำ “จริง ๆ พี่ว่าเอยน่าจะหยุดพักต่ออีกสักหน่อย” มัลลิกาว่าอย่างเป็นห่วง พอรู้ว่ารุ่นน้องสาวกลับมาทำงานแล้ว หล่อนจึงอาศัยช่วงที่เด็กนอนกลางวันแวบมาหา เพราะห้องเรียนของหล่อนมีครูที่รับผิดชอบสองคน “เอยไม่เป็นไรแล้วค่ะ แค่ยังตึง ๆ ที่แผลนิดหน่อย” สุพรรณวดียิ้มให้อีกฝ่ายคลายความกังวล “ขอบคุณที่เป็นห่วงเอยนะคะ” “ก็จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ทำไมดื้อขนาดนี้เนี่ย” สาวใหญ่อดบ่นไม่ได้ สาวรุ่นน้องจึงยิ้มประจบ “คิดถึงพี่มะลิค่ะ” “ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลย ไม่รู้จักห่วงตัวเองบ้าง เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง